AŞK ve NEFRET (B×B)

39.Bölüm 🍂

Mert
O gece moralim çok bozuktu.Çünkü ne bir arkadaşım vardı ne de gidip derdimi anlatacağım biri.Tek bir kişi bile yoktu.Ah!Bir kişi vardı.Umut.Eve sığamamıştı daralmış ruhum.Kendimi sahile atmıştım.Umut'un sesinin beni iyi hissettirecegine inanarak onu aradım.Telefonu biraz çaldıktan sonra açıldı."Alo Umut."diyebildim titreyen sesimle."Efendim."dedi o da.Konuşabileceğimi sanmiyordum ama yine de denedim."Umut...Ben...Ben..."dedim ama devamı gelmedi.Zorla tuttuğum hıçkırık boğazımdan kopup gitti.O sırada bir ses duydum.Hem telefondan hemde yakından."Mert noldu olum sana?"dedi.Kafamı sağa doğru çevirdiğimde Umut ayakta duruyordu.Kulağında telefon bana doğru bakıyordu.Büyük kayanın üstünde de Kayra oturuyordu.O da bana bakıyordu.O an bisey farkettim.Kayra'ya bakınca hiçbişey hissetmedim ve o an başka bisey daha farkettim...

Onların bana baktığını görünce hızla sahilden çıkmak için yürümeye başladım.Gözyaşlarım bana ihanet edercesine akıyordu.Neden ağlıyordum bilmiyorum.Umut'un bana karşı ördüğü duvarlara mı?Yalnızlığıma mı?Kimse tarafından sevilmeme mi?Bu gece neden ağlıyordum?Adımlarımı hala hizli hizli atarken arkamdan gelen sesi duymazdan geldim.Mümkünmüş gibi daha da hızlandırdım adımlarımı.Umut her ne kadar;"Mert!Dur!" diye seslense de duymuyordum.Duymak istemiyordum.En sonunda yetişip kolumdan yakaladı."Dur diyorum neden durmuyorsun?"dedi.Nefes nefese kalmıştı.Ne yani benim için mi yorulmuştu bu kadar?"Neler oluyor anlatacak mısın?"diyerek baktı gözlerime.Hâlâ ağlıyordum.Umut elleriyle yanaklarimdan süzülen yaşları sildi.Şaşkınlıkla bakıyordum ona.Sonra elimden tutup ilerideki banka oturttu beni.Elimi bıraktı oturunca."İyi misin?"diye sordu.Kafamı salladım olumlu anlamda.Artık ağlamıyordum.

Bi süre sessizce oturduktan sonra konuşmaya başladım."Çok yalnızım.Kimsem yok.Derdimi anlatabileceğim bir kişi bile yok."diye anlatmaya başladım ama yine gözlerimin dolduğunu hissediyordum.Ama konuşmak istiyordum.Umut ben konuşurken öylece bana bakıp beni dinliyordu."Beni annemle babamdan başka seven kimse yok.Kayra desen benden nefret ediyor ki haklı da.Sen..."deyip sustum."E-evet ben?"diye sordu.Ne diyeceğimi merak ediyordu.Ses tonu öyleydi."Kayra'nın nefreti o kadar koymuyor artık ama sen Umut.Sen neden nefret ediyorsun ki?O çok koyuyor.Neden bilmiyorum ama koyuyor işte.Ben sandığınız gibi kötü biri değilim ki?Beni neden kimse sevmiyor?"diye içimi döktüm biraz.Rahatlamıştımm.Hem ağlayıp hem derdimi söylemiştim.Iki elimle banka tutunmuş sessizce ağlıyordum sadece.Umut'un sesini duydum bi süre sonra."Ben senden nefret etmiyorum ki Mert.Başlarda sana kızıyordum ama artık Kayra'ya karşı boş olduğunu biliyorum.Sana kızmam,senden nefret etmem için bir sebep yok."dedi."Gerçekten mi?"dedim beklentiyle,çocuk gibi."Gerçekten."dedi gülümseyerek.Bende gülümsedim ona karşılık.

Bu çocuk gerçekten çok iyi geliyordu.Mesajlasirken atışıyorduk sürekli ama bu yönünü de sevmiştim.Peşimden gelmesi beni önemsediğini gösteriyodu.Yani öyledir değil mi?

Evet arkadaşlar,sonraki bölüm final.Çünkü uzarsa tadı kaçacak.Tadında bırakmak en iyisi.

Umut'la Merte gelecek olursak onların kitabına da başladım.Ama isim bulamadım henüz.Aklınıza isim gelirse buraya yazar mısınız?

Bu arada profilimde hâlâ devam eden kurgular var onlara da bakabilirsiniz.

Sizleri seviyorum ❤

İyi okumalar 🍂