Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.2ο•||

Έχουν περάσει πέντε μέρες από το τραγικό συμβάν.
Τη γιαγιά μου τη πήγαν στο νοσοκομείο και προσπάθησαν να τη κρατήσουν στη ζωή με μηχανήματα μετά από δικές μου απειλές, αλλά όλοι ξέραμε ότι ο οργανισμός της ήταν επιβαρυμενος από πριν και δεν θα τα κατάφερνε.
Ειχε χάσει πολύ αίμα και οσο και από το δικό μου να δίναμε, γιατί ήμουν η μόνη συμβατή από όλη την οικογένεια, πάλι δεν μπορούσε να το αναπληρώσει..
Δεν τα κατάφερε και άφησε τη τελευταία της πνοή χθες στης έξι τα ξημερώματα.
Έφυγε και αυτός ο σημαντικός άνθρωπος από τη ζωή μου.
Ήρθε η ώρα να της πω το τελευταίο αντίο και μεταξύ μας τόσο σύντομα δεν περίμενα ότι θα την αποχαιρετουσα..
Η κολλητή μου είναι δίπλα μου και με κρατάει αγκαζέ καθώς από τα μάτια μου τρέχουν καταρακτωδος καυτά δάκρυα.

[...]
Τελειωσε η τελετή αλλά εγώ έμεινα στο τέλος για να ρίξω το τελευταίο άσπρο τριαντάφυλλο.
Ήταν τα αγαπημένα της γι αυτό κανόνισα μόνη μου τα λουλούδια της τελετής.
Το πέταξα και έπειτα σκουπισα τα δάκρυα μου με το μαντίλι που μου έδωσε η Μαρία.
Αρχίσαμε να περπατάμε για να πάμε στο τραπέζι που προσφεραμε καφέ.
Πέρασα τη πόρτα και αρκετά άτομα ήρθαν να με συλλυπηθουν, εμένα τη μικρή Θεοφανία γιατί η μεγάλη παει...
Πήγε να βρει τον πολυαγαπημένο άντρα της.

Καθώς περπαταγα η προσοχή μου στράφηκε σε έναν άντρα λίγα μέτρα μακριά μας που ήταν ντυμένος στα μαύρα και στηριζόταν πάνω σε μια μηχανή.
Έμοιαζε πολύ με τον μπάτσο από τις προάλλες.

Όταν συνηδητοποιησε πως τον κοίταζα έβαλε μπρος τη μηχανή και έφυγε.

Αν ήταν όντως αυτός, γιατί δεν έσκασε με μπατσικο?

Βασικά αυτό γιατί με απασχολεί?
Το ερώτημα είναι τι κάνει αυτος εδώ...

[...]
Καθομασταν πλέον στον καναπέ του σπιτιού..

Όλη η οικογένεια έκλαιγε εκτός από μένα..
Δεν βγαίνουν αλλά δάκρυα.
Στερεψα.
Κάπου πρέπει να ξεσπάσω αλλά όχι εδώ..
Χτύπησε το κινητό μου και βγήκα στο μπαλκόνι να απαντήσω.

<<ποιος? >>απάντησα ξερά και χωρίς χρώμα στη φωνή μου

<<το μωρό σου>>απάντησε από την άλλη γραμμή

<<επ τι λέει Στεφ, έγινε κατι>> απάντησα κάπως χαρούμενη μιας και άκουγα τη φωνή του μετά από καιρό.

<<έχει πορεία σήμερα, και σκέφτηκα μπας και θες να ξεσπάσει μετά το συμβαν>> απάντησε κάπως λυπημένος

<< σε ευχαριστώ και ναι θα κατεβω>>
<< ωραία θα ρθω να σε πάρω εγω για να μη κατέβεις μόνη σου, οκ? >>
<<οκ, ώρα και που? >>
<< 5 στο γνωστό μέρος>>
<<οκ αντε φιλια>>είπα και το έκλεισα.

Μπήκα μέσα και πήγα στο δωμάτιο μου να αλλάξω ρούχα μιας και η ώρα ήταν τέσσερις και τέταρτο.
Φόρεσα ένα μαύρο κολάν που έφτανε μέχρι το γόνατο, μια μακριά σκούρα γκρι μπλούζα και από πάνω το τζιν τζάκετ μου, μακριές άσπρες κάλτσες και τα άσπρα fila μου.

Αφού ετοιμάστηκα άρπαξα το μαύρο μου σακίδιο και έβαλα μέσα τα απαραίτητα..
Ένα μαύρο σύνολο, αναπτήρες, σπίρτα, μάσκα δακρυγόνων και για παν ενδεχόμενο ένα πιστόλι που μου είχε δώσει ο θείος μου πριν φύγει για εξωτερικό.

Κοιταχτηκα στον καθρέφτη και θαύμασα τον εαυτό μου με το ωραίο σύνολο που διαλεξα.
Ελπίζω να μη χαλάσει όπως τα προηγούμενα.

Έπιασα τα κάστανα μακριά μαλλιά μου μια ψηλή κοτσίδα και τόνισα πολύ τα μάτια μου με eyeliner και μάσκαρα.
Το μαύρο στο πρόσωπο μου ταιριάζει και με τα piercing που έχω στη μύτη και στο χείλος...και με τη ψυχή μου αλλά σςςςς όχι παραέξω αυτό..

Χωρίς άλλη καθυστέρηση κατέβηκα τα σκαλιά τρέχοντας και βγήκα από τη πόρτα χωρίς να δώσω αναφορά για το που πάω.

Όχι ότι θα έδινα αν με ρωτουσαν για να είμαι και ειλικρινής.

Boriiiing😪
Θα αρκεστείτε σε αυτό τώρα τι να κάνουμε!!
Φιλακια🌹