Pamiętnik Artysty

1.Artysta

Od zawsze byłem trochę dziwny. Aspołeczny. Inny.

Wiem z wielu opowieści, że od najmłodszych lat na placach zabaw uciekałem od innych, miałem własne wizje zabaw i wiedziałem, że nikt mnie do końca nie rozumie. Tak jest do dzisiaj. Z tym wyjątkiem, że obecnie często nie rozumiem się sam. Muszę od nowa poznawać to kim jestem. Czego naprawdę chcę od życia. Jak chcę w nim grać? Czy chcę w nim grać różne postacie, czy być po prostu sobą?

Wszyscy w zależności od miejsca, otoczenia zachowujemy się totalnie inaczej. Łączymy te postacie, które dają pełny wymiar naszej osoby. W moim przypadku postacie, które odgrywam czasem są od siebie oddalone o sto osiemdziesiąt stopni. Te narzucone i wyćwiczone przez samego siebie wizerunki postaci w wielu sytuacjach ułatwiają mi życie. Czasem przyjmując 'maskę wredoy' jest łatwiej iść przez życie. Wiem, że w wielu sytuacjach ranię ludzi, którzy są dla mnie wszystkim. Nie do końca potrafię to wyrażać, ciągle się uczę. Staram się dodawać do wykreowanych postaci coraz więcej prawdziwego siebie. Bawię się wizerunkami. Tak jest mi łatwiej żyć. Oczywiście nie wszystko to gra, inaczej byłbym chyba najlepszych aktorem świata. Mój śmiech jest prawdziwy, moje niektóre żarty z samego siebie dające poczucie wewnętrznego narcyzmu są dość łatwą do wyczucia ironią, a moje sekrety są prawdziwe. W każdej mojej postaci jest część mnie.

Kim więc jestem naprawdę? Jaki jestem? Prawdziwy jestem dla siebie. Wieczorem pisząc pamiętnik i wylewając moje myśli bez żadnych zahamować na papier. Wtedy nie udaję nikogo, nie odgrywam postaci. Jestem zbiorem wszystkich puzzli, które finalnie tworzą jedną, kompletną układankę.

Kim więc jestem? Jestem artystą.