Wat ik denk

Hoofdstuk 11: Ik ben haar wel een uitleg verschuldigd

Rein en ik liggen in mijn bed. Ik tegen de muur en hij recht tegenover me.

De pijn werd me te veel dus ben ik gaan liggen. Ik probeer me op mijn ademhaling te concentreren in de plaats van op Rein die naar me kijkt.

Het gaat nog steeds moeilijk en pijnlijk.

'Doet het nog veel pijn?' vraagt Rein.

'Ja,' zeg ik en ik sluit mijn ogen om de tranen niet de overhand te laten nemen.

'Weet Ally al wat er gebeurd is?' vraag ik.

'Nee, ik ga het haar morgen zeggen,' zegt hij.

'Je weet dat ze je gaat vermoorden als je dat doet,' zeg ik.

'Maar ik wil dat je uitrust en als Ally nu nog gaat komen en een verklaring vraagt ... ik weet het niet, maar Ilse wilt ook met je praten,' zegt Rein.

Mam.

Ik ben haar wel een uitleg verschuldigd.

'Juist,' zeg ik en dan trilt er een gsm waardoor ik alle lucht die ik maar kan nemen, naar binnen zuig.

Mijn lichaam spant zich op en de pijn is te voelen tot in mijn botten.

'Geen zorgen,' zegt Rein en hij strijkt mijn haar uit mijn gezicht en wrijft over mijn voorhoofd alsof hij de woorden die er nog vaag staan, wilt uitwissen.

'Het is mijn gsm,' zegt Rein. 'Florian laat weten dat we gaan eten.'

Rein staat op en ik probeer recht te zitten, maar het lukt niet zo goed. Mijn armen kunnen geen stand houden dus ga ik terug liggen.

'Rein,' zeg ik. Hij kijkt naar me 'Waarom heb je me niet verteld dat Francesca terug is?'

'Je hebt andere dingen aan je hoofd,' zegt hij.

'Maar toen nog niet,' zeg ik.

'Gaan we het daar een andere keer over hebben?'

'Oké,' mompel ik.

Dan lijkt Rein even te twijfelen, maar geeft me een kus op mijn kruin.

'Daag, Jules,' zegt hij en hij verlaat de kamer.

'Doei,' zeg ik.

Ik laat een lange zucht ontsnappen en sluit mijn ogen, maar die gaan meteen terug open als ik de deur hoor opengaan.

Mam komt binnen.

Ze gaat op mijn bed zitten en strijkt door mijn haar. Haar tranen zijn in haar ogen te zien en ik doe heel erg mijn best om zelf ook niet te wenen.

Zeven jaar geleden heeft pap ons verlaten voor een vrouw in Frankrijk. Hij was er op een zakenreis en is niet teruggekeerd. Het enige wat hij had laten weten, was een kaartje waarop stond dat hij de scheiding al had aangevraagd.

Sinds die dag heb ik mam niet meer zien wenen.

Tot nu.

Met het protesteren van mijn lichaam, ga ik recht zitten tegen mijn muur van mijn tweepersoonsbed.

'Mam,' zeg ik zacht. 'Ik ben oké nu. Rein heeft me gevonden.'

'Ik weet het. Het was gewoon allemaal super bizar. Ik werd gebeld door je beste vriend om te zeggen dat ik naar het ziekenhuis moest komen. Ik dacht dat je dood was, Julio,' zegt ze.

'Het spijt me,' zeg ik. 'Maar het is allemaal behoorlijk lastig geweest. Ik-ik val op jongens, mam.'

Ze glimlacht een beetje als ze dat hoort.

'Ik weet het,' zegt ze.

Ik frons verward.

'Wat?'

'Het is een moedersinstinct. Weet je nog dat je vroeger altijd met de poppen wou spelen? Of dat je net zoals alle andere meisjes een vriendje wou?' vraagt ze.

'N-Nee, dat weet ik niet meer,' zeg ik.

'Je zat in de kleuterschool toen dus dat is logisch, maar ik vind het oké, lieverd. Ik zal altijd van je houden,' zegt ze. 'Maar ... is dat waarom je er nu zo aan toe bent?'

'Ja,' fluister ik. 'Vorige week zaterdag wou ik een meisje op en feestje niet zoenen. Haar broer stuurde me al enkele dagen berichten en heeft me samen met een vriend in elkaar geslagen.'

Mam laat het even bezinken.

'Wil je ... Wil je ze aangeven?' vraagt ze dan.

'Wat?' vraag ik.

'Als we foto's van je wonden nemen en screenshots van de berichten, dan kunnen we naar de politie en de school stappen. Ze zullen misschien geschorst worden of een werkstraf krijgen,' zegt ze.

Wil ik dat?

'Mag ik daarover nadenken?'

Of met andere woorden, mag ik dit bespreken met Ally en Rein?

'Tuurlijk. Alles op zijn tijd,' zegt ze en vervolgens kom ik van de muur en leun tegen mam aan.

Ze slaat haar armen om me heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

'Lieverd,' zegt mam vervolgens.

'Ja?'

'Is het Rein?' vraagt ze.

'Ja,' zeg ik zacht.