Raleigh University

45 0 0
                                    

CHAPTER I

“Mom! Dad! Ano ‘to?!” I said as I slammed a red envelope sa dining table.

Tiningnan ako ng masama ni Dad. I looked at him too, staring contest? No prob!

“Mind your manners Vincent” sabi ni Mom as she grabbed the red envelope. Tiningnan nya muna ito and then binuksan. She took the contents out. Binasa nya and namula. She was suppressing a smile, I can tell.

“You applied me for another school?!” sabi ko at pikon na rin ako. I can’t believe they did it again.”I thought I made myself clear?! Na di na ako papasok sa school uli!”

Napatayo si Dad. He raised his arm na parang sasampalin ako. He is violent and lagi kaming nag – aaway.

“Don’t talk to your mother like that!” sigaw nya. And ayun sa isang iglap napatilapon ako sa sahig. I felt a sharp pain and nahilo din ako. Sumusobra na tong gagong to ah!

Tumayo ako, I felt a little uneasy kase masakit left side nung mukha ko sa suntok ni Dad. Lalaban na ako sana nung…

“Stop both of you!” sigaw ni Mom. Ayan inis nanaman sya. I don’t care, araw – araw naman eh. Talak ng talak.

 “Vincent Jonathan de Ruiz!..” she started. At this point alam ko na na magbibigay nanaman ng sermon si Mom na talo pa yung Homily ng pari.” Wag mo kaming pagbibintangan tungkol sa bagay na wala kaming kinalaman..blah blah blah”

“What?..” nagulat ako. Her tone made it clear na totoo sinasabi nya..ata. You can never be too trusting pagdating sa parents ko. “Im not stupid to believe you”

“Bahala ka….wala kaming kinalaman sa application na to.”

“Don’t lie to my face!” naiinis nanaman ako. Galing naman nila umarte. Pati si Dad parang wala ring alam. But, as I said before….you can never be too trusting pag dating sa kanila.

“It’s your mess, clean it up” sumumbat naman ang magaling kong ama. Ang lakas ng loob. I looked at him sternly. I hate that guy. I hate them all! Pero since napansin ko ring napakacheap naman ng planong to kung sina dad talaga yung may pakana. I mean seriously, their latest attempt…and by the looks of it since nag give up na “daw” sila, the last is gumastos sila ng ilang milyon mapapasok lang uli ako sa school. It was actually their eleventh attempt at kung sa kanila ito, which I really doubt…..pang twelve. I really am not interested in school or anything that has to do with it.

“Shut up. I wasn’t talking to you” sagot ko sa pagsabat ni Dad.

“Gago talaga ‘tong anak mo ah!”

“Vincent go to your room!” boom at dumating si ate. Sa lahat ng pagkakataon…ngayon pa.

“N..no” di ko alam kung bakit pero nabulol ako.

“Ano?” tanong ni ate. “Pakiulit? Ayaw mo?”

“O..oo na! Wag ka maingay!”

I stormed with heavy footsteps sa hagdan papunta sa room ko. Pero bago yun, kinuha ko ulit yung pulang envelope. I held it with hatred. Ano ba to? San ba to galing?! Tiningnan ko ng mabuti yung envelope. Tinaas ko sa harap ng ilaw. May parang lumabas na lining. Mga tipong invisible ink pero mas iba ito eh. I held it up while kinikilala kung ano nakasulat. May crest na nakastamp. I looked closer and may naaninag akong tatlong characters. ᴨᴓᴣ.. napaisip ako. Ano to No. 3?

Tiningnan ko yung ibang sides ng envelope pero wala na eh. Naisip ko din gawin yun sa lette. Well, I’ll tell you what it says and looks like:

Congratulations!

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Nov 03, 2012 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

Raleigh UniversityTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon