Diamonds Of The Night.

Κεφάλαιο -41-

Justin.

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσα όταν την είδα κύριε Silvester. Τα μάτια της ήταν κενά. Δεν..» αναστέναξα. «Δεν με θυμόταν. Δεν με κοίταζαν με τον ίδιο τρόπο. Με κοιτούσε με ένα ερωτηματικό ύφος. Δεν…» ένιωσα τα πρώτα δάκρυα να με πνίγουν και να μην μπορώ να συνεχίσω να μιλάω. Η μικρή μου δεν με θυμόταν.

«Πρέπει να πάμε να την πάρουμε αμέσως Justin! Θέλω να την δω.» είπε εκείνος ανυπόμονος. Δεν ήξερα αν ήταν η σωστή κίνηση. Έπρεπε να έκανα κάτι.

«Ακούστε με… Αρχικά πρέπει να πάμε εκεί με την αστυνομία. Ο θείος του Claus είναι καθοδόν. Θα μας πει εκείνος πώς να πράξουμε.» είπα όσο πιο συγκρατημένα μπορούσα.

Χαμογέλασε και με χτύπησε απαλά στον ώμο. «Μπορείς να το πιστέψεις Justin; Βρήκαμε το μικρό μας διαμάντι.» είπε συγκινημένος. Ήταν χαρούμενος και αυτό φαινόταν στο βλέμμα του. Βέβαια αυτό ίσως άλλαζε όταν θα έβλεπε την κόρη του και θα συνειδητοποιούσε πως δεν έχει ιδέα για το ποιος είναι. Δεν έχει ιδέα καν για το ποια είναι η ίδια. Πιστεύει τις γνωστές μαλακίες που της λένε, αυτά που συμφέρουν εκείνοι να ξέρει.

Η αστυνομία ζήτησε να δει την Evelin και έκανε έρευνα όλο το μαγαζί. Όταν την βρήκαν, πανικός θόλωσε τα όμορφα μάτια της και άρχισε να κλαίει. Ήθελα τόσο πολύ να την πλησιάσω και να την βάλω στην αγκαλιά μου όμως με πρόλαβε ο κύριος Silvester.

«Μικρή μου, άσε με να σου μιλήσω. Σε παρακαλώ καρδιά μου! Μου έχεις λείψει τόσο πολύ. Σε παρακαλώ..» της έλεγε και εκείνη τον κοιτούσε βουρκωμένα. «Μην κλαις ψυχή μου!» της είπα και την έσφιξε περισσότερο πάνω του. «Θα με αφήσεις να σου μιλήσω;» την ρώτησε ύστερα από λίγο. Όταν είχε ηρεμήσει πλέον η Evelin.

Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και πήγαν σε ένα δωμάτιο. Πέρασα τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου εκνευρισμένος.

«Ποιος είναι πίσω από όλο αυτό;» Φώναξα χτυπώντας δυνατά το χέρι μου στο μπαρ.

Ο μπάρμαν με κοιτούσε χαμένος. Όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα. Τον χτύπησα δυνατά στο πρόσωπο και ένιωθα πως είχα χάσει τον έλεγχο. Δυο αστυνομικοί με κρατούσαν προσπαθώντας να με ηρεμήσουν. Δεν μπορούσαν να καταφέρουν τίποτα και ύστερα με πλησίασε ο θείος του Claus.

«Justin, αγόρι μου ηρέμησε! Θα τα τακτοποιήσουμε όλα! Σημασία έχει που την βρήκαμε.» είπε και αναστέναξα. Την βρήκαμε ναι, είχε δίκιο αλλά δεν με θυμόταν. Τα μάτια της ήταν κενά όταν με κοιτούσε. Κενά χωρίς κανένα συναίσθημα.