Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 75ο

Αχιλλέα POV

«καιρός να μπει ένα τέλος σε όλη αυτήν την υπόθεση...» ανοίγω την πόρτα του γραφείου μου....τα βήματα μου αργά και σταθερά με οδηγούν στην αρχή του τέλους... το δωμάτιό της... σταματάω για λόγο έξω από την πόρτα της.. οι σκέψεις μου ακανόνιστες... το κεφάλι μου γυρίζει σα τρελο... θυμός... θυμός είναι αυτό που ρχω μέσα μου... αυτό το τερας που βράζει μέσα μου... νιώθω τα σώθηκα μου να καίνε... το μυαλό μου θολό... δυο λέξεις κυριαρχούν στο μυαλό μου 'αδύναμος' και 'αξιολύπητος'... αυτά είναι αρκετά... αρκετά για να με κάνουν να ανοίξω την πόρτα της και να ορμήσω μέσα.... τα πόδια μου καταπατούν από το μεθύσι... ολα τα νεύρα του σώματος μου είναι σα τεντωμένα σχοινιά έτοιμα να σπάσουν... το βλέμμα μου πέφτει στην φυγουρα της... τα μάτια μου επεξεργάζονται το κορμί της... πλησιάζω αργά στο κρεββάτι της... το σώμα μου σταματάει ακριβώς από πάνω της... οργή... απογοήτευση... νεύρα... αυτά νιώθω... όσο την κοιτάω ολα αυτά γίνονται όλο και πιο έντονα... αυτή φταίει... αυτή είναι η αιτία που έχω γίνει ξεφτίλα του ευατο μου... αυτή και μόνο αυτή... την μισώ... απότομα το σώμα μου βρίσκεται από πάνω της... την έχω εγκλωβίσει από κάτω μου... τα μάτια μου καίνε... πετάνε φωτιές... νιώθω το αίμα μου να βράζει.... οι φλεβες στα χέρια μου και το λαιμο μου έχουν τσιτωσει.... 'ελα λοιπόν τι περιμένεις;; Εξ αρχής η ζωή της βρισκόταν στο ελεος σου αλλά για κάποιο λόγο αποφάσισες να την αφήσεις να ζήσει· καιρός να πάρεις πίσω αυτό το λάθος και να το διορθώσεις εδώ και τωρα!' Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από το λαιμο της και αρχίζουν να τον σφίγγουν... εσυ φταις γαμωτο... εσυ με κανείς να νιώθω αδύναμος... η επιρροή σου πάνω μου τελειώνει εδώ και τωρα!... το παιχνιδάκι σου έφτασε στο τέλος... εσυ ελεγες πως παίζω μαζί σου αλλά στην πραγματικότητα γίνεται το αντίθετο... έχεις πάρει τη ζωή μου στα χέρια σου χωρίς να το καταλάβω.. με κανεις να νιώθω... να νιώθω πράγματα που δεν έχω ξανά νιώσει ποτε!..  συναισθήματα που κάνουν έναν άνθρωπο ίδιο με τους υπόλοιπους... φοβο, αδυναμία, επιθυμία, πόθο, μίσος, θλίψη.... δεν ήμουν ποτε έτσι... δεν ένιωθα ποτε τίποτα... δεν σκεφτόμουν ποτε τι ένιωθε ο άλλος που ήταν απέναντι μου... αν φοβόταν... αν χαιρόταν... τίποτα... και τωρα πιάνω τον εαυτό μου να τα σκέφτεται ολα αυτά... το βλέμμα μου θολό... το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις... θέλω να φύγεις από τη ζωή μου μια και καλή.... με καταστρέφεις γαμωτο... με αλλάζεις σε κάτι που δεν ειμουν, δεν είμαι και ούτε θα είμαι!... νιώθω δυο χέρια να τυλίγονται γύρω από τους καρπούς μου και αμέσως επικρατεί μια σιωπή μέσα μου... τα μάτια μου πέφτουν πάνω της στο πρόσωπο της είναι ζωγραφισμένη μια περίεργη έκφραση... πονος;;; Πονος είναι αυτός;;; Την ποναω;;;... νιώθω τις παλάμες μου υγρές... κοιτάζω τα μάτια της... είναι υγρά... κλαίει;;;.... με βλέμμα καινό παίρνω τα χέρια μου από το λαιμο της... την ακουω να βήχει... Δεν μπορώ να σκεφτώ... ολα μέσα μου έχουν παγώσει... νιώθω το στήθος μου βάρη... τα μάτια μου κοιτάζουν τα δικά της... φόβος... αυτό είναι... με φοβάται... αυτό δεν έπρεπε να γίνει εξ αρχής;;; Να με φοβάται οχι να με... αγαπάει.... απότομα προσγειώνω τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από το κεφάλι της... ακόμα είμαι θυμωμένος.... αλλά δεν ξέρω με ποιον... δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά... την κοιτάζω όσο είναι από κάτω μου... τρέμει... τα χέρια της καλύπτουν το πρόσωπο της για να μην της κάνω κακο.... αυτό νομίζει;;; Μα καλα ποσό ηλιθιος είσαι; Φυσικά και αυτό νομίζει αφού πριν λίγο πηγές να την πνίξεις... ίσως είναι καλύτερα έτσι... καλύτερα να με φοβάται... είναι το καλύτερο και για τους δυο μας...