Uncontrollabled Thing, Called Love (დასრულებულია)

*23*

-დიდი ხნით მიდიხარ?

-არვიცი.. წარმოდგენა არ მაქვს..

-აი, ამაზე იდიოტობა გინახავს რამე?! მე არაფერი!

-მისმინე, ცოტა ხნით წავალ და მალე გნახავ, კარგი?

-არ მჯერა! მგონია რომ დიდი ხნით დამტოვებ..

-ბარგი უნდა ჩავალაგო.. ორ საათში ფრენა მაქვს..

-რათქმაუნდა!

ოთახიდან განაწყენებული გამოვიდა, კიბეები საფეხურების გამაღიზიანებელი ჭრაჭუნის თანხლებით ჩაიარა და სამზარეულოშიც, მოწყენილი გუნებით შეაბიჯა

-რა სჭირს?

-ჯონგინის გამოა..

-რამე დაემართა?!

-არა ბექი, უბრალოდ ცოტა ხნით ჩინეთში მიდის და..

-აა, რა ცუდია.. მე გამიჭირდებოდა..

-ჰოო, რთულია როცა ეჩვევი და..

-ოე! მეც აქ ვარ და ყველაფერი მესმის! ჯერ არ დავყრუებულვარ!

-გვაპატიე..

-ცხოვრებაში პირველად მინდა მამამისის მოკვლა! აი, იმენა მოკვლა!

-ანუ? ჯონგინის მამას რას ერჩის?

-მას მიჰყავს ჩინეთში შეხვედრების ნუ რაღაც მსგავსის გამო..

-ცოტა ხმადაბლა, გეთაყვა!

მწარედ ჩაიცინა და მეგობარს მოუტრიალდა

-ჩანიოლ, დაგარტყამ, რა!

-ხოარ გაუბერე?!

-ვინმე უნდა ვცემო, შენ გცემ რა! ოღონდ, ძალიან არა, ცოტა ძაან ჩაგალურჯებ და ეგაა!

-ღმერთო! ხელი გამიშვი! ნუ დებილობ!

მაინც დაუსხლტა და მისაღებ ოთახში გავარდა

-ნუ დამდევ!

-ხომ გითხარი, არა? ძალიან არ გცემ!

-ჯონგიინ! შენი შეყვარებული აფრენს! ჩამოდი და დააწყნარე!

-მოკეტე და ერთ ადგილას დაერჭე!