Όχι ξεχασμένος

Μέρος Β' : Κεφάλαιο 2

Όταν επιτέλους συνέρχομαι βλέπω έναν τοίχο.

Τουλάχιστον έτσι νομίζω μέχρι να συνειδητοποιήσω πως το απαλό αυτό γκρι δεν είναι το ταβάνι του δωματίου μου αλλά το απαλό γκρίζο που διαχέουν τα σύννεφα έπειτα από μια δυνατή αλλά παράλληλα απαλή βροχή.

Αυτή την φορά δεν ξύπνησα από αυτό το όνειρο.Πρεπει να κοιμάμαι ακόμα.

Το σκυλί δίπλα μου κοιμάται ,λογικά κουράστηκε να προσπαθεί άσκοπα να με ξυπνήσει γλυφοντας με.
Υπό κανονικές συνθήκες το κάθε παραμικρό γραμμάριο σάλιου που ακουμπούσε το πρόσωπο μου θα έπρεπε να μου προκαλεί φαγούρα.Το θυμάμαι πολύ καλά ότι μου συμβαίνει αυτό,άλλωστε για αυτόν τον λόγο την Κούκι, το σκυλί που πήραμε όταν ήμουν δέκα,το δώσαμε σε μια πολύ καλή οικογένεια που μέσα αγγελίας έμαθα ότι θα ενδιαφερόταν για υιοθεσία της.
Όμως εδώ δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο.Απλα το δέρμα μου δεν αντέδρασε.Αντιθετως ,ήταν αρκετά ενυδατωμενο.

Ξαφνικά ακούω ένα παράξενο θόρυβο σαν να μπουμπούνιζε μίλια μακρια όμως το αυτί ακόμα να μπορεί να το ακούσει.

Έπειτα διακρίνω ένα κοπάδι άγριων ζώων να έρχεται με φοβερή ορμή προς το μέρος μας.

Πανικοβλημενος εγώ λέω όσο πιο δυνατά θα μπορούσε να φωνάξει κάνεις από τον φόβο του :

-Φανταζομαι ότι είσαι παντογνώστης αυτού του μέρους ,θα είσαι παντογνώστης αυτού του μέρους και πραγματικά είσαι παντογνώστης αυτού του μέρους ,γρήγορα όμως.

Ο σκύλος δίπλα μου παίρνει πάλι την μορφή της κ.Παραξενης,αρκετά αναπάντεχα γρήγορα ,και έπειτα μου λέει :

-Τομ ,δεν έχω χρόνο να σου εξηγήσω πολλά , σκέψου ότι είσαι σε όνειρο , έχεις δυνάμεις.

Δυνάμεις; Τι, τι δυνάμεις;
Δεν μπορώ να καταλάβω.
Αν ήταν όνειρο θα είχα ξυπνήσει ήδη από τον φόβο μου,όμως δεν είναι.
Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω.

Οι σκέψεις μου αποδείχθηκαν πολύ πιο αργές από τα ζώα και ετσι
το κοπάδι είχε πλησιάσει ήδη πολύ και ναι,μας έφτασε πριν προλάβουμε να κάνουμε κάτι.

Ξύπνησα τρομερά λαχανιασμενος ευτυχώς όμως στην σιγουριά του δωματίου μου . Ήταν όντως όνειρο τελικά. Τότε όμως πώς εξηγούνται οι μελανιές σε πολλά σημεία του σωματος μου ;.....Μάλλον χτύπησα καθώς ταρακουνιομουν κατά την διάρκεια του ονείρου μου. Λογικα το ζούσα πολύ.Ομως το κρεβάτι είναι αρκετά τακτοποιημένο..,δηλαδή όσων αφορά το πάπλωμα.Ετσι αυτό αναιρεί την υπόθεση μου αυτή.Τοτε πού βρισκόμουν;

Ακόμα και αν βρισκόμουν όμως κάπου πραγματικά,
πώς γίνεται να έχω δυναμεις;Και μάλιστα όχι μόνο εγώ αλλά οτιδήποτε γύρω μου...

Δεν καταλαβαίνω...

Όμως , δεν έχω και χρόνο για να καταλάβω...
Η ώρα είναι 7:15 ,πρέπει να ετοιμαστώ για το σχολείο.