Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hiç korkudan dizleriniz titremiş miydi? Çaresizce,ne yapacağınızı bilememek.Çok şeyi söylemeyi istemek ama ağzınızı bile açamamak.
Selim karşımda durmuş,işaret parmağını dudağına götürüp susmamı işaret ediyordu.Telefonu kapatıp sehpanın üzerine koydu.
"Bağırmayı deneme bile Süveyda!Ecrin duyarsa iyi olmaz."
"O mesajı atan sendin!"
"Kısık sesle konuş!" diye fısıldadığında başımı iki yana salladım.
"Neden?Böyle bir şeyi neden yaptın?" dedim kısık çıkan sesimle.
"Anlatacağım ama sakin ol.Hiç kimsenin haberi olmayacak!"
"Anlat!"
Başını salladı ve konuşmaya başladı.
"Bartu yüzünden hepsi.Bartu hiç yanımda olmadı anlıyor musun?Önceliği şirketi ve kızıydı.Bir arkadaş,bir kardeş gibi yanımda olmadı.Barlas ise her zaman yanımdaydı.Yaptığı yardımların karşılığını vermem gerekiyordu."
Kaşlarım çatıldı.Öfkeyle ona baktım.
"Yaptığın yardımların karşılığı olarak ne istedi senden?" Sorumu cevapsız bıraktı.
"Ne istedi dedim!"
"Sadece şunu bil Süveyda ben görevimi yapıyorum.Hak yerini bulacak."
Derin bir iç çekip devam etti. "Hatta Ecrini de.Küçük bir çocuğun ölümüne sebep olmak istemezsin herhalde?"
"Ne istiyor?Neden böyle bir şey yapıyor?" Üçüncü kez tekrarladığım sorumu cevapsız bırakarak ayaklandı.
"Selim!"
"Yakında öğrenirsin Süveyda.Bartuya ağzından tek bir şey kaçırırsan her şey çok daha kötü olur." Askılıktaki montunu üzerine geçirdi,ayakkabılarını giyindi ve çıktı.
