|~ The FuTure ~|

full part

اینکه توانایی دیدن اینده ی افراد رو داشت تقصیر اون نبود
اون مریض نبود
روانی یا جانی هم نبود
فقط میتونست با شنیدن یک اسم اینده ی فرد رو بیان کنه
دلیل اینجا بودنش هم همین بود
نشسته در گوشه ای از اتاقی تاریک در جایی به اسم زندان
به خاطر اسیب رسوندن به اقای نام 
همسایه ی نسبتا پیرش که انگار در اینده قصد کشتنش رو داشت
اما اوه سهون پسر بیست و دو ساله و مستقلی بود که توانایی دیدن 
اینده ی اقای نام رو داشت
و بدون اینکه بخواد خودش رو گوشه ای از اینده ی اون مرد دیده بود 
در اینده ی اقای نام اوه سهون فردی بود که میمیره
پس پسر پیش قدم شد
و چاقویی رو که قرار بود در قلب خودش فرو بره به سمت بدن مرد 
نشونه گرفت

×~×~×~×

در اهنی اتاقک با صدای بدی باز شد و نور کمی فضای کثیف اتاق رو 
روشن کرد
سرباز به ارامی غذا رو در وسط اتاق قرار داد و با دقت زیادی عقب رفت
سهون تمام حرکات فرد بلند قد و لاغر اندام رو زیر نظر گرفت و به 
یکباره بلند خندید
_هی...من نمیتونم اسمتو بخونم
از جا بلند شد و قدمی به سمت نور برداشت
_نشنیدی مگه؟...تا اسمتو ندونم اینده ای هم در کار نیست
شونه ای بالا انداخت و جلو تر رفت 
سرباز یک قدم دیگر عقب رفت
حالا پشت سرباز کامال به در زهوار در رفته چسبیده بود
_نترس
هنوز هم میخندید
انگشت اشاره و شستشو بهم چسبوند و انگشتان دیگرش درون دستش 
جمع شدند
_فقط یه سوال کوچولو
سرباز از ترس خونده شدن اسمش ، اسم چسبیده شده روی لباسش رو 
با کف دست پنهون کرد و سر تکون داد
_اسم دکتری که قرارِ از من دیدن کنه
با تمسخر گفت 
جلوی ظرف غذا نشست و دو انگشتشو درون خورشت فرو کرد
یک انگشتش رو داخل دهنش فرستاد و انگشت دیگر رو طرف سرباز 
گرفت
_میخوری؟
سرباز بی هیچ حرفی هنوز هم کنار در ایستاده بود
وقتی جوابی نگرفت انگشت دیگرشم مزه کرد و بار دیگر از جا بلند شد
_ترس گوش هاتو هم کر کرده؟
_نمیخورم
سهون از شنیدن جواب سرباز باز هم خندید
_اونو میدونم...اسم دکتر؟
_من..من مجبور نیستم جوابتو بدم
سهون دستی به چونه اش کشید و باز هم جلو رفت
حالا کمتر از دو قدم با سرباز فاصله داشت
_پس قرار این روزا با اسم تو سرگرم شم؟
و دستشو به دست مرد که روی اسمش بود چسبوند 
سرباز ترسیده لباسشو زیر دستش فشار داد و با مردمک های درشت 
شده به پسر نگاه کرد
_لطفا فاصله بگیر وگرنه گزارشتو میدم
سهون با خنده دستاشو بالا برد و قدمی عقب رفت
_فهمیدن اسم اون کوفتی توسط من هیچ خطری برای تو نداره 
سرباز که موظف بود تا پایان غذای پسر توی اتاق بمونه جلو رفت و غذا 
رو برداشت
_هی هی...من گرسنه ام
سرباز با صدایی لرزون اعلام کرد :_وقت خوردن غذا تمومه
سهون به سمت تاریک اتاق رفت
_خسیس
قبل از خارج شدن سرباز سهون باز هم دهن باز کرد
_من اسمتو میدونم سرباز پس به نفعته...
حرفش با صدای بلند و ترسیده ی سرباز نصفه موند 
_کیم جونگین..اسم اون دکتر کیم جونگینه
سهون برای چندمین بار در اون نیم ساعت بلند خندید
_تو واقعا سرباز شجاعی هستی
با تمسخر گفت و ادامه داد
_بزار یه رازی رو بهت بگم
از جا بلند شد
خودشو به سرباز رسوند و کنار گوشش زمزمه کرد
_من فقط میتونم اینده ی افرادی رو ببینم که خودمم در اون اینده و 
زندگی نقش داشته باشم... من توانایی دیدن اینده ی تو رو ندارم کیم 
جون یانگ 
حالا یه سرگرمی برای روز های حوصله سر برش داشت
فقط کافی بود چشمهاشو روی هم بزاره تا در اینده ی دکتری که تا اخر 
هفته به دیدنش میومد غرق شه
اما آیا توی اینده ی اون فرد نقشی داشت تا بتونه خودش رو سرگرم 
کنه؟
کافی بود به خواب بره تا متوجه ی عالمت سوالِ داخل سرش بشه