Chapter - 1.2

13.5K 1.6K 10
                                    

[Zawgyi]

<အမဲနွပ္ေခါက္ဆဲြ>

ဘာလို႔ စကၠဴ ေလးတစ္႐ြက္ကို "ပိုက္ဆံ"လို႔ေခၚၾကတာလည္းဆိုတာကို လင္ရႈယီနားမလည္နိုင္ေပ။ အဲ့ဒီစကၠဴ ေလးက ေငြထက္ေတာင္ပိုတန္ဖိုးႀကီးမယ့္ပံုပင္။ ၿပီးေတာ့ အႀကီးမားဆံုးေမးခြန္းတစ္ခုက သူအဲ့ဒီစကၠဴ ပိုက္ဆံေတြ ရေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာပဲ။

ေနာက္ေတာ့ လင္ရႈယီအျပင္ထြက္သြားလိုက္တယ္။

အမွန္ေတာ့ ဒါက သူ႔ရဲ႕ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျပင္ထြက္ျခင္းပဲ။ အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက အရမ္းကို အလ်င္စလိုျဖစ္ေနၿပီး ဆူညံေနတဲ့ကားသံေတြေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီးျပန္မလာခင္ ေျခလွမ္းနည္းနည္းပဲလွမ္းရေသးတာျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ သူသာျပန္သြားနိုင္ၿပီး ဒီကမၻာသစ္က အေတြ႕အႀကံဳေတြကို စုန္ယန္႔ကို အေသးစိတ္ေျပာျပလိုက္ရင္ တစ္ျခားသူေတြက ဖ်ားနာမႈေၾကာင့္ သူ႔ဦးေနွာက္ဆဲလ္ေတြ ေသကုန္ၿပီလိုိ႔ ထင္ၾကမွာေသခ်ာတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူကေသၿပီးၿပီေလ။ သူဘယ္လိုလုပ္ ျပန္သြားနိုင္ေတာ့မွာလဲ?

သူဒီကမၻာကုိ ေရာက္ၿပီးတည္းက ပထမဆံုး ေတြ႕ဖူးတဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ဆီကို လင္ရႈယီ ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္မသြားခင္ နွစ္မိနွစ္ေလာက္ဝမ္နည္းေနခဲ့ေလတယ္။

အဘိုးအိုက ခါးကုန္းေနၿပီး ေရတစ္ပံုးကို သယ္လို႔ ခက္ခက္ခဲခဲလမ္းေလ်ွာက္ေနရတယ္။

လင္ရႈယီက ဒါကိုေတြးမိၿပီး သူ႔ကိုသြားကူညီဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖိုးအိုက သူဒီကမၻာကိုေရာက္ၿပီးတည္းက ပထမဆံုးေတြ႕ဆံုတဲ့လူျဖစ္ၿပီး ဒီေတြ႕ဆံုမႈက သူ႔အတြက္ အင္မတန္အေရးပါေလတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဖိုးအိုက အကူအညီလိုေနပံုေပၚတယ္။

"ကြၽန္ေတာ္ ကူသယ္ေပးမယ္။"

လင္ရႈယီက အဖိုးအိုဆီေရာက္သြားၿပီး သူ႔လက္ထဲကေရပံုးကို ဆဲြယူလိုက္တယ္။ သူက အဖိုးအိုကို အၿပံဳးႀကီးႀကီးျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ဒီအၿပံဳးက သူ႔ကို ေဖာ္ေ႐ြတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပံုေဖာ္ေပးတယ္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လူေလး။ လူေလးက ဒီအနီးနားမွာပဲ ေနတာလား? အဖိုး လူေလးကို ဘာေၾကာင့္မျမင္ဖူးရတာလဲ?"

I'm a Chef in the Modern Era [Myanmar Translation]Where stories live. Discover now