Secret Series 1: BESTFRIEND [R-18] COMPLETE

Chapter 36

*** 6 Years Later***

(JEZ)

"Ohhhhhh fcvk!!, yes! yes! harder baby!!" she moan. She was moaning in pleasure. 

" Aaaarrgggghhhh, fck! Ahhhhh ahhhhhh aaaarrrgghhh"

"Oh God! Faster!! Im cuuummmiingg!"

"Me too!, oohhh Fvck!!"

Tunog ng nagsasalpukang katawan ang rinig na rinig kung nasaan ako ngayon. Sa ingay ay alam mong sarap na sarap ang mga gumagawa ng mga ingay na iyon.

Itiningala ko ang ulo ko at tumingin sa ceiling. Kahit anong gawin ko hindi pa rin mawala ang sakit na nararamdaman ko. Ayoko rin namang mawala, dahil itong sakit na lang ang nagpapaalala sa akin kung anong nawala sa akin.

Gabi-gabi umiiyak pa din ako, nasasaktan ako, pero putang'na! alam kong deserved ko ang sakit, sa tingin ko nga kulang pa.

Anim na taon na, anim na taon na akong nabubuhay nang walang buhay. Narito pa din ang sakit ng pagkawala niya. Hindi ko man lang siya nakita kahit sa huling pagkakataon.

***

Alas-sais ang flight ko kasabay ng operasyon ni Baby. Buong byahe akong nagdadasal para sa kaligtasan ng anak ko. Kaya ko naman ito ginagawa ay para sa kanya. Walang oras na hindi ko iniisip ang mag-ina ko.

Alam ko din na dahil sa ginawa ko siguradong galit si Eris sa akin. Naiintindihan ko naman dahil napaka gago nga naman ng rason ko para iwan sila. Nangako pa ako na kahit kailan hindi ko sila iiwan.

Lumapag na ang eroplanong sinasakyan ko. Matapos ang labing-siyam na oras ay nakarating din ako. Tulad ng sinabi ko kay Kiel ay tatawagan ko siya kapag nakarating na ako dito sa New Zealand.

Nagkamustahan lang kami ni Tito, alam kong alam niya kung anong nangyari sa akin sa Pilipinas pero mabuti na lang hindi na siya nagtanong pa.

Binigyan ako ni Tito Edson ng bagong phone para magamit ko dito. Agad kong idinial ang numero ni Kiel. Nakailang ring muna bag niya ito sinagod.

"Hello Kiel, nakarating na ako, anong balita? Kumusta ang anak ko? Okay ba ang operasyon?" tanong ko agad sa kanaya. Sobra ang pag-aalala ko sa anak ko habang nasa eroplano ako.

"Bro" sabi ni Kiel. Why is he like that?

"Kiel ano na? kamusta anak ko? Okay na ba lagay niya?" tanong ko ulit, pero hindi siya nagsalita.

Bigla akong kinabahan dahil sa pagtahimik niya. May nangyari ba?

"Bro, hindi ko alam kung bakit laging ako ang nagsasabi sayo ng mga ganitong balita" sabi nito, hindi ako nagsalita dahil hinihintay ko ang sasabihin niya. Kumakabog ng sobra ang dibdib ko. Nanlalamig ang ang mga kamay ko, nilulukob ng takot ang buong katawan ko.

"I'm Sorry Bro, your son didn't make it. Wala na siya bro" seryosong sabi ni Kiel, ayaw kong tanggapin ang mga sinabi niya pero dahil sa tono ng pananalita nito alam kong hindi siya nagbibiro.

Nabitawan ko ang phone dahil sa sinabi niya. Parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang sakit. Wala na ang anak ko. Humagulgol ako sa sasakyan at napatingin sa akin si Tito.

"Jez, bakit ka umiiyak? Anong nangyayari sayo?" tanong nito pero hindi ko siya kayang sagutin.

Umiyak lang ako ng umiyak. Pinagsusuntok ko ang dibdib ko dahil sa sakit, hindi na rin ako makahinga ng maayos. Sinasabunutan ko ang sarili ko. Sumisigaw na ako sa loob ng kotse dahil sa sakit na nararamdaman ko.

Gusto ko nang mamatay, hindi ko kaya ang sakit na nararamdaman ko. Ang hirap mawalan ng anak, kung nasasaktan ako ng ganito, hndi ko na alam kung gaanong sakit ang nararamdam ni Eris ngayon. Sana nandoon ako sa tabi niya para magluksa para sa anak namin. Sana nandoon ako para mayakap siya. Pero Putangina talaga, napaka walang kwenta ko.

Ang anak ko. Wala na ang anak ko. Patawad anak, patawarin mo si Daddy. Sana nandiyan ako sa tabi mo, sana pwede kitang yakapin kahit sa huling sandali na lang. Daddy's sorry son. Lagi mong tatandaan kahit nasaan ka man mahal na mahal kita at kahit kailan hindi kita makakalimutan. Lagi ka lang nasa puso ni Daddy anak.

***

"Oh honey, you are so fvcking good!" sabi ng babaeng halos wala ng suot.

Nang marinig ko ang boses na iyon ay napamulat ako ng mata at tinignan ang dalawang tao na bagong labas sa kwarto.

"Oh the mighty Jezreel Gallevo is here" sabi nito at nginisihan ako. Bumaling naman siya sa babaeng nakalingkis sa kanya. "Go home, I'll call you again sweetheart" sabi nito sa babae at hinalikan ito sa labi. Naglakad naman na ang babae paalis at kumindat pa sa akin.

Nagpunta sa kusina si Roy at sumunod naman ako rito. Kaibigan ko siya dito sa New Zealand, Pilipino rin siya pero dito na siya nakatira simula ng mag highschool siya. Kaklase ko siya noon at kalauna'y naging kaibigan na din. Siya ang nakasama ko at kadamay ko hanggang ngayon. Alam niya ang nangyari sa akin, kwinento ko lahat sa kanya.

"What are you doing here, it's already past midnight, can't sleep again?" he asked then he handed me a can of beer.

"Yeah! I wanna get drunk" I answered

"Problem?" he asked again then went to the sit on one of the chair on the kitchen.

"My dad wants me to go back in the Philippines, I don't know if I'm ready to go back.  sabi ko at uminom ng beer.

"It's been 6 fvcking years Jez, go back, pinagbigyan ka na ng Dad mo na mag extend dito. Maybe it's time for you to go back, to face everything. You said you want to find your woman, to ask for forgiveness. You also want to visit your son right? Then go, gawin mo na ang dapat mong gawin para maka move on ka na." sabi nito at uminom din

"You think so?"

Tumango ito "pero nasayo pa din ang desisyon" sabi nito.

Hindi ko alam kung handa na ba akong bumalik, sa loob ng anim na taon, wala akong ibang inisip kundi ang mag-ina ko. Dala ko pa dina ng sakit, noong una wala akong ibang ginawa kundi mag-inom, tinangka ko pa ngang tapusin ang buhay ko eh. Mabuti na lang nakita ako ni Tito ng saktong bumisita siya sa condo na tinutuluyan ko.

Na derpress ako, kinailangan ko pang magpatingin sa doctor dahil hindi ko kinakaya ang sakit. Nang malaman kong namatay ang anak ko, gumuho ng tuluyan ang mundo ko. Nakapakasakit na kailangan ko silang iwan, pero para akong paulit-ulit na pinapatay ng mawala siya. Parang wala ring silbi na iniwan ko sila dahil nawala din naman ang anak ko. 

Hindi ko pinagsisisihan ang naging desisyon kong iwan sila, kahit masakit, dahil sa desisyon ko, nagkaroon nang pag-asa na gumaling ang anak ko, hindi man niya kinaya pero atleast may nagawa ako para sa kanya kahit na mali na iwan ko sila. 

Naging maayos naman ako after ng mga session ko sa doctor, pinagpatuloy ko ang pag-aaral ko. Inisip ko na lang na kapag nakatapos na ako, makakabalik na ako sa Pilipinas, itatama ko lahat pero sa paglipas ng mga taon hindi ko na alam kung kaya kong bumalik sa Pilipinas.

"Siguro nga Roy, kailangan ko na nga sigurong bumalik" sabi ko rito at inubos ang beer.

After namin mag-usap tinawagan ko na ang secretary ko to book a flight. Uuwi na ako. 

Hindi ko alam kung anong dadatnan ko pagbalik ko. Pinutol ko lahat ng kumonikasyon ko sa mga kaibigan ko.

Kamusta ka na kaya mahal ko?

---

S.B. Notes

Kamusta ang update mga Babes? 

Comments your thoughts and Please Vote 

Sa mga hindi pa kasali sa group diyan nasa FB Account ko ang link

FB : ERISHA LLARENAS (Chika Tayo)

Thank You so much! MUUUAAAHHH Love yah❤❤❤❤❤