Elmesari

≬16≬ 50 tinten Grijs.

≬16≬ 50 tinten Grijs.

Ik liep langs het moeras heen de richting op waar de anderen zich zouden moeten bevinden volgens Sohayla. Na een paar minuten zag ik figuren verderop mijn kant al op komen.

'Lily!' riep Laralytha en ze leek opgelucht toen ze uiteindelijk voor mij stopte. Iolas grijnsde van oor tot oor. 'Goed je weer te zien, we maakte ons enorm zorgen toen Baran met Kharis bij ons terecht kwam' zei Iolas. 'Hoe ben je eruit gekomen?' vroeg hij vervolgens.

'Sohayla heeft me geholpen' zei ik met een grote glimlach. 'Sohayla?' vroeg Iolas. Baran en Bellas waren er ondertussen ook bij gekomen. 'Wie is Sohayla?' vroeg hij aan Baran. 'Geen flauw idee' hij keek mij gelijk strak aan. 'Ze heeft u geen pijn gedaan?' vroeg hij bezorgd. Ik schudde met mijn hoofd.

'Nee, maar heeft ze jullie niet geholpen dan? Want ze gaf aan dat ze jullie was tegen gekomen' zei ik. 'Wij hebben helemaal niemand gezien' zei Bellas ernstig. Niemand? Hoe... Huh? 'Kan me niet schelen wat de volgende keer gebeurt maar u blijft niet alleen achter' zei Baran serieus. Nou zeg, ik ben geen klein kind dacht ik. Ik red mezelf ook wel hoor, voor even misschien.

'Hoe zijn jullie eruit gekomen dan?' vroeg ik verward. 'Gewoon door zelf een uitweg te zoeken' zei Baran. Ja, alsof dat zo simpel is dacht ik. 'Ons richtingsgevoel is ook iets beter dan die van u prinses' zei hij daarna met een knipoog. Wel ja joh, ik keek hem even droog aan. 'Maar laten we maar weer snel gaan, we zijn bijna bij de Verloren Vallei' zei Baran vervolgens. Ik vergat het hele gebeuren want zodra hij dat zei keek ik naar het vliegende kasteel verderop.

'Ik hoop dat Maeron in orde is' zei ik hardop. 'Ik hoop het ook' hoorde ik Bellas zeggen. 'Laten we gaan dan, hoe eerder we bij hem zijn hoe eerder we daarachter komen' zei Kharis uit het niets. Ik schrok gewoon bijna toen hij dat zei. Dat was het eerste wat ik hem hoorde zeggen. Het was niet hard maar duidelijk genoeg voor mij om het te verstaan. Ik draaide me om en keek hem verbaasd aan.

'Wauw, ik had niet verwacht wat uit jouw mond te horen' zei ik lachend. 'Komt omdat ik de gelegenheid nog niet echt had om wat te zeggen. Aangenaam prinses, ik ben blij dat u en de anderen mij en deze twee mannen gevonden hebben' zei hij rustig. Hij gaf een hoofdknik aangezien buigen niet kon want hij zat nog op Nimm. 'Ik ben blij dat je je beter voelt Kharis. Hopelijk ga ik je dan ook wat meer horen' zei ik met een glimlach. Daarna gingen we maar richting het kasteel. Ik baalde een beetje dat ik niet op Nimm of wat voor een paard dan ook kon zitten. Door mij werd het tempo erg laag en even zitten zou ik na het rennen of lopen in het moeras ook wel fijn vinden.

We liepen een stuk en van het één op het ander leek het alsof we een grens over liepen. Alles was ineens vaal. Alles had een stuk minder kleur, sommige planten hadden helemaal geen kleur meer. Ik had niet verwacht dat wat Maeron vertelde en me had laten zien ook echt zo was. Hoe kunnen planten hun kleuren verliezen? Dat je witte was ineens roze wordt door een rode sok oké, maar planten die bijna grijs worden door een kasteel? Het had trouwens ook niet allemaal dezelfde kleur grijs, daar zat ook wat verschil in. Gelukkig zag je hier en daar nog wel een beetje kleur, maar dan ook echt een beetje.

Dat ik m'n ogen hier uit keek was dus nogal zachtjes uitgedrukt. Het was gewoon een hele vreemde gewaarwording, alsof je op een andere planeet loopt. Wij kunnen dan een hoop met special effects in films of kleurstof in eten maar de natuur die zoiets doet dat hadden wij niet op Aarde. Ik keek naar de grond en zag het gras onder me. Ook dat was niet groen meer. Sommige sprieten, zag ik als ik goed keek, hadden nog een klein beetje kleur maar er zaten meer grijze sprieten dan groene sprieten tussen.

'Kijk!' hoorde ik Laralytha zachtjes zeggen. Ik keek naar haar en zag haar bukken. Ze reikte naar een bloem en zodra haar vingertoppen het aanraakte leek het in een rap tempo te verouderen en brokkelde het af.