AYNI YERDEYİM

I. BÖLÜM

İşte gene buradaydım, aynı yerde onun gelmesini bekliyordum. Aradan kocaman 25 sene geçmişti. 25 senedir onu görmüyor ondan haber almıyordum. O da benim gibi yaşlanmıştır  belki de saçlarına benimkinden daha az ak düşmüştür. Ah Mehmet sensiz geçen kocaman 25 sene.Şimdi sana neyi nasıl anlatacağımı bilmiyorum.  Derin bir nefes aldım ve Mehmet'i düşünmekten vazgeçip  Ankarayı  seyretmeye başladım. Gençliğimin en güzel ve en zor zamanları  Ankara da geçmişti. Gazi Üniversitesinde Edebiyat okumuştum 1970 yıllarında,o zamanlar şimdiki gibi değildi okumak çok zordu. Hele gurbetten ilk defa ayrılan birisi için daha zordu. Gazi üniversitesinde Edebiyat kazandığımı duyunca ailem destek verip beni Malatya'dan oraya okumaya yollamışlardı. Ah ilk zamanlar kalacak bir yerim bile yoktu annemin bir köylüsü Ankara'da yaşıyordu kısa süreliğine onun yanında kalacaktım.Canım  Asuman Ablam bana çok iyiliği dokunmuştu (mekanı cennet olsun) 1 ay onun yanında kaldım. Pastahanede iş bulup çalışmaya başlamıştım oradan kazandığım para ile de ev tutacaktım.Hoş Asuman Ablaya kalsa 4 sene onun yanında kalacaktım. İlk zamanlar ufak da olsa birikim yapmıştım ama tek başıma eve çıkmak oldukça zor olacaktı benim için. Matematik bölümünden Necla diye bir arkadaş edinmiştim,Balıkesirliydi  onunda benim gibi  kalacak yeri yoktu idareten amcasında kalıyordu birlikte eve çıkmaya karar verdik. Bütçemize uygun  2 katlı ahşap döküntü bir ev bulabilmiştik. Oturduğumuz mahallede çoğunluklu olarak öğrenciler yaşıyordu. 

Necla acaba şimdi ne yapıyor nerede ? onunla  çok güzel dostluğumuz olmuştu en son düğününe gitmiştim o zamandan sonra hiç haber alamadım ondan da. O zamanlar ikimizinde çok parası yoktu  hem çalışıp hem okuyorduk.  Kiraladığımız evin önce temizliğini yapmamız gerekiyordu ev rutubet kokuyordu. Evi tuttuğumuz  günün akşamı Asuman Ablaya taşınacağımızı söylemiştim önce razı olmadı birbirimize çok alışmıştık  yıllardır tek başına yaşıyordu eşi  siyasi olaylardan dolayı içerideydi. Birbirimize  dost,kardeş, ana,evlat olmuştuk. Annemi özlediğim günlerde ona sarılıp uyurdum. Israr ettikten sonra  razı gelmişti. Benim çok paramın olmadığı bildiğinden o gece bana yastık,yorgan,halı,perde,mutfak araç gerekleri ayarlamıştı, onun asla hakkını ödeyemem.Ertesi gün sabah erkenden  Asuman ablayla beraber evi temizlemeye gitmiştik.Necla ve amcasının oğlu Ragıp sonradan gelip yardım etmişlerdi. Çok eşyamız yoktu evin bir odasınında kalmaya karar vermiştik yere Necla'nın amcasının evinden getirdiği döşeği serip birlikte uyuyacaktık. Elimize para geçtikçe her şeyi alacaktık. Asuman Abla ve Ragıp işleri bittikten sonra gitmişlerdi Necla ile tek kalmıştık ikimizde evimizdeki ilk gece için heyecanlıydık . Bütün gece evimizle ilgili hayaller kurup o hayalleri kurdukça daha da heyecanlanıyorduk.  O günün sabahı Necla ile birlikte evden çıkarken karşı evin kapısında onu gördüm, Mehmet ve arkadaşlarını. Mehmet'i ilk gördüğümde kalbimin küt küt atmasına engel olamamıştım. Fakat Mehmet beni fark etmemişti bile. Necla benim o halimi görüp ne olduğunu sormuştu ben de hiç demiştim. Evimiz okula 40 dakikalık yürüme mesafesindeydi. Yürürken hep arkama bakıyordum  fakat arkamızda yoktular.

Necla: Aslı biri bizi takip ediyor kuzum neden arkana bakıp duruyorsun ?

 Diyene kadar kendimde değildim. Necla bana tekrardan o soruyu sorunca kendime gelmiştim.Ben de Hayır diyerek yolumuza devam etmiştik.Biraz daha ilerledikten sonra birden kendimizi siyasi bir kavganın önünde bulduk.Tam koşup kaçacaktık ki Mehmet ve arkadaşlarını gördük kavga edenler onlarmış. Necla bir yandan kaçmaya çalışıyor bir yandan da beni çekiştiriyordu. O an Mehmet'le göz göze geldik. Mehmet benle Necla'yı tutup oradan uzaklaştırmaya başladı. Arkadaşlarıyla beraber hızlıca koşuyorduk 2 sokak ilerledikten sonra durduk. Necla çok korkmuştu Mehmet ve arkadaşlarına kim olduklarını, ne için kavga ettiklerini soruyordu. Mehmet çok derin bir nefes aldıktan sonra; 

Mehmet: Ben Mehmet , bunlarda arkadaşlarım Tuncer, Ali,İrfan Bizler  hukuk  üçüncü sınıf öğrencileriyiz. Bundan ötesini sizlere  söylemem.

Necla: Nasıl olur da söyleyemezsiniz , sizler orada neden, niçin kavga ediyordunuz ? Sağcı mısınız ? Solcu musunuz ?

İrfan  lafa karışıp ;

İrfan: Ne sağcı ne solcuyuz bacım bizler devletimizin sosyalist ve komünist bireyleriyiz.

Hoş İrfan ne kadar laf kalabalığı yapsa da anlamıştık sol görüşlü olduklarını. Necla gözüyle işaret ediyordu gidelim diye ama ben daha Mehmet'e ismimi bile söyleyememiştim ki. Birden konuşmaya başladım;

Ben Aslı edebiyat birinci sınıf öğrencisiyim ,arkadaşım Necla o da matematik birinci sınıf öğrencisi. 

Necla o an dürttü  beni doğru düzgün konuşamadan oradan ayrılmak zorunda kalmıştık. Necla yolda neden isimlerimizi ve okuduğumuz bölümleri dedim diye bana kızıyordu başımıza bela olacaklardı diye korkuyordu ben ise konuşamadık diye içten içe dert yanıyordum. Aklımda şimdi olduğu gibi o an da Mehmet vardı. Biliyordum ki bu bizim ilk ve son görüşmemiz değildi.