Yine napıcagımı bilmedigim günlerdeyim. Çözümü olmayan sorunlarım var.. Kırılmış bi kalbim, ağlamamak için kendini zor tutan gözlerim. Beni asla terk etmeyen peçetem ve nefret edilesi bi kaç şarkı,şiir, söz, fotograf. Etrafım nefretle bakan gözlerle dolu, her taraftan yapılan saldırılar var. Ve beni anlayamayan anlamak istemeyen bi kaç arkadaş. Korktugum büyük bi boşluk içindeyim. Üstelik karanlık bu boşluk. Afalladım. Çok yalnızım, kuru kalabalık çevrem. Yardım isteyecegim kimsem yok. O kadarınıda yapmaz dediğim tam olarak o kadarını yapanım çok. Önceden karakterine hayran kaldıklarımın karakteri yok. Onlar da bıraktı beni. Eskiden her şeye gülen ben de yokum. Olanlar karşısında tepki vericek halim bile yok. Hiç bi şey yolunda gitmiyo,her şey yok olmuş. Önceden deli gibi sevdiklerim yok, yerlerini nefrete bırakıp onlarda gitmişler. Sahiplenecegim kıskancagım kimse yok. Atılan kazıklar var, büyük yaralar var. Kaldıramiyacağım kadar ağır ve ezici yükler var. Hatalarım var, doğrularım var. Kararsız oldugum bi çok durum var. Vazgeçerek giden yok olan emeklerim,çabalarım var. Verdigimin karşılıgını alamadıgım degerler var ... Çok şey var yada yok. Yoklar sonucu ortaya çıkan varlar, varlar sonucu oluşan yoklarım var.Ne dediğimi bilmedigim saatler şu anda. Hava soguk, karanlık, herkes uyuyo çok sessiz etraf. Ama sadece etraf sessiz. Ben yada düşüncelerim değil. İçimdeki gürültüyü çıkaran sessizlik her tarafı kaplamış. Sesimi duymaktan korktugumdan kaçtıgım sessizlikteyim. Duygularım ve mantıgım birbirine girmiş bi şekilde. Savaşıyolar.. Napacagımı bilmeme nedenlerimden biriside bu zaten. Önceden çok sevdigiim şimdiyse nefret edilesiler bagırıyolar, yanlış bi karar aldıgım söylüyo duygularım. Mantıgımsa tam tersini söylüyor. Mantıgımla hareket etmeye çalışıyorum. Ayaklar altına alınan gururum engel oluyo duygularıma. Enayi yerine konulmam aptal sanılmam daha da çok gidiyo zoruma. Beni bu duruma düşürenlerden nefret etmek istemiyorum, yok olmalarını bile degil hiç olmalarıını istiyorum. Hayatımda en geniş yeri kaplayanların defolmalarını istiyorum artık. Zaten onların gitme vakitleri çoktan gelmiş,ben zorla hayatımda yer vermişim. Onlara karşı duydugum kini anlatamıyorum bile. Bana yaşattıklarının aynısını yaşamalarını istiyorum sadece. Ne eksiğini nede fazlasını degil aynısını istiyorum. Onların yaptıklarından ben utanıyorum mesela.. O kadar güveni boşa çıkarmalarından,beni aldatmalarından. Aptal yerine koymalarından.. Bunları hak etmedigimi biliyorum. Her şeyin de farkındayım. Sadece o nefret ettikleriminde farkına varıp pişman olmalarını istiyorum. O verilen büyük değeri kaybettiklerine üzülsünler istiyorum. Savundukları düşüncelerle yaptıkları hareketlerin çeliştigi karakter yoksunu insanlarla aynı seviyede olmaktan utanıyorum. Önceden karakter sahibi olup sonradan benligini kaybeden, yanlış yolda ilerleyen insanları da keşke tanımasaydım diyip onlardan da nefret ediyorum. Üzerlerine kusmak tükürmek istiyorum kendinize gelin diye. Kendilerine gelmelerini istiyorum. Yada ne halleri varsa görsünler diyorum. Beni artık ilgilendirmiyolar, sen biilirsinler,naparsan yaplar, gülümsemeler, umursamaz tavırlar. Konudan konuya atlıyorum sıkılıyorum. Bi karmaşanın içindeyim işte. Bilinmezlik büyük bi karanlık boşluk çekiyo beni içine. Ve bu git gide beni duygusuz bi insana çeviriyor.
