Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.13ο•||

<<σ...συγγνώμη δ..δεν ξερω τι με έπιασε>> είπα τραυλιζοντας αφού έσπασα το φιλί.

Τον κοίταξα και είχε μια έκφραση απογοήτευσης.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό του και το σήκωσε.

<< Ανώτερος του τμήματος 13 Άρης Αναγνώστου, πείτε μου!.... ΤΙ?... ΕΡΧΌΜΑΣΤΕ...Ε..ΕΡΧΟΜΑΙ! >> είπε πανικοβλημενος και έκλεισε το τηλέφωνο.

<<εμ... Θεοφανία θέλω να σου πω κάτι αλλά θέλω να το πάρεις ψύχραιμα>> μου είπε καθώς με κοίταζε βαθιά στα μάτια.

<<Ναι πες το όμως με έσκασες! >> είπα καθώς άρχισα να αγχώνομαι.
<< το α..αμαξι που ήταν μέσα η...φιλη σου..τρακαρε άσχημα! >> είπε και θολωσα.

Σηκώθηκα όρθια και πήγα τρέχοντας στο αμάξι.

<< ΘΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΟΛΎ ΕΚΕΊ? ΑΝΤΕ ΤΕΛΕΊΩΝΕ ΠΆΜΕ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ>> φώναξα και ήρθε τρέχοντας και ξεκλείδωσε το αμάξι.

<< οδηγαω θα παω όσο πιο γρήγορα γίνεται!>> είπα ψυχρά και ξεκίνησα γρήγορα χωρίς να πει τίποτα.

<<Θεοφανία μη τρέχεις τόσο >> μου ειπε

<<γιατί φοβάσαι μήπως μας σταματήσει κανένας μπάτσος? >> ρώτησα και διέκρινα ένα στραβό χαμόγελο στο σοβαρό του πρόσωπο

<<ξέρουμε ποιος? >> ρώτησα έχοντας τον Νίκο στο μυαλό μου.

<< όχι ακόμα! >> απάντησε

Φτάσαμε στο νοσοκομείο και έτρεξα μέσα.

Είδα μια νοσοκόμα στη γραμματεία και έτρεξα προς το μέρος της με τον Άρη να με ακολουθεί.

<<γεια σα-...>> πήγε να μιλήσει η νοσοκόμα αλλά τη διέκοψα.
<< Σπυριδούλα Πέτρου, που είναι? >>
<< συγγνώμη αλλά δεν γίνεται να σας δώσω πληροφορίες αν δεν είστε συγγενείς>>

Κοπανησα το χέρι μου στο γραφείο και η κοπέλα τινάχτηκε.

<< άκου να σο-... >> πήγα να πω νευριασμενη αλλά με διέκοψε η φωνή του.

<< Άρης Αναγνώστου, αστυνομικός παρακαλώ πολύ μπορείτε να μας πείτε που βρίσκετε η κοπέλα? >> είπε και της έδειξε την ταυτότητα του.

<<Φ..φυσικα>> είπε καθώς τον ετρωγε με τα μάτια της.

<< κοπελιά τελείωνε γιατί βιάζομαι και μετά μπορείς να πας να τον βιαστείς αν θες αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή>> είπα ειρωνικα και με νεύρα και έμειναν οι δύο να με κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα.