Ολίβια

Κεφάλαιο 12

Οι άνθρωποι είναι το ποιο δύσκολο και απαιτητικό παιχνίδι και λεω παιχνίδι διότι για να καταφέρεις να τους κρατήσεις στη ζωή σου ή το αντίθετο θα πρέπει κάθε φορά να παίζεις με διαφορετικούς κανόνες . Εκείνους του κανόνες που ανταποκρίνονται στα δικά τους θέλω και πρέπει .

Το θέμα όμως είναι , πρέπει ΕΜΕΙΣ να κάνουμε πίσω για να ευχαριστήσουμε τους άλλους ? Η θα βόλευε απλώς να είναι κάποιος ο εαυτός του ?

Πριν αρκετό καιρό μια καθηγήτρια στο σχολείο μας έλεγε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν  μια αλυσίδα από νησιά . Κανένα νησί δεν μπορεί να σταθεί ολομόναχο ,γιατί πολύ πιθανόν κάποια στιγμή να έρθει ένα κύμα και να το σκεπάσει . Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους, όσο και να προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας , έρχεται πάντα η στιγμή που βουλιάζουμε .

Το πρωινό αυτό μόνο ήρεμο δεν ήταν , είχαν περάσει 3 μέρες μετά το ξαφνικό τηλεφώνημα και το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί η νεαρή κοπέλα είναι την ζωή της να καταστρέφεται μέσα σε δέκα λεπτά . 

Ειδικά σήμερα δεν έπρεπε να στραφεί στον εαυτό της . Μόνο σήμερα όχι 

23.4.2017

Μια ημερομηνία που θα την στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμα . Στο κάτω κάτω αυτό που έχασε δεν ήταν απλός έναν άνθρωπο , ήταν ολόκληρη η ζωή της.

Με ήρεμο βήμα και τη ρίγη από το κρύο πλακάκι να απλώνεται σε όλο της το σώμα κατέβηκε στο σαλόνι . Όλα ήταν έτοιμα , ο πατέρας της στο γραφείο τελείωνε κάποιες μικροδουλειές και η μητέρα της βάζοντας το δεύτερο ποτήρι τεκίλα στης εννέα το πρωί 

Ήξερε πως δεν έπρεπε να πει κάτι , όπως και δεν το έκανε τούς κοίταξε με πρεισμένα μάτια από το χθεσινοβραδινό κλάμα και γύρισε στο δωμάτιο της να ετοιμαστεί 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(Μικρή αναδρομή )

"Ολιβ εσύ τι θα κάνεις μετά ?" ρώτησε η Άννα καθώς γέμιζε το 3ο ποτήρι με σαμπάνια . 

Το πάρτι στο σπίτι τους είχε αρχίσει να ανάβει για τα καλά . Παντού παιδιά από πλούσιες οικογένειες και όχι μόνο άρχισαν να ελευθερώνονται και να γίνονται ένα με τον ανοιξιάτικο βραδινό ουρανό 

Δεν ξέρω πολύ πιθανόν να γυρίσω σπίτι . 

" Έλα τώρα ρε Όλιβ εχουμε να σας δούμε τόσο καιρό .Στο κάτω κάτω το πάρτι είναι και για σένα" απάντησε ο νεαρός τους φίλος ,που το γαλάζιο πουκάμισό του τόνιζε υπέροχα τα μάτια του .