Karanlığa esir düşmüş bir aydınlık , gürültüye mahkum kalmış bir sessizlik. ne kadar mahkum kalabilirler karanlıkla aydınlık . ya canını verecekler gürültü ile
karanlığa ya da isyan çıkaracaklar kopamadığı düzene. sahi nasıl yapacaklardı bunu ,nereye kadar baş kaldırabileceklerdi karanlıkla gürültüye?...
Sabah saat 06,45 bulutlar ıslak yükünü bırakmış ve gitmişti. Havada keskin bir soğukla birlikte toprak kokusu vardı. caddelerde hiçbir dükkan açılmamış sadece seyyar simitçiler vardı. öğrenciler otobüs duraklarına doğru ilerliyorlardı. o öğrenci kalabalığından uzakta bir kız belirdi.
Uzun kahve tonları saçlarını dağınık bırakıp rüzgarda ahenkle dans etmesine izin veriyordu sanki rüzgara isyan eder gibi. Koyu kahve bakışlarını etraftan saklıyor, birisi bakışını yakalasa sanki bütün suçları bütün hataları kırgınlıkları gözünden düşücekmiş gibi hissediyordu ama bunu belli etmiyor biraz tebessüm ederek yürüyordu. Kurumuş dolgun dudaklarını soğuktan hissetmiyor ,hissetmek için dilinin ucu ile ıslatıyordu . Aslında kendinden çok emin ,ağırbaşlı bir yürüyüşü vardı esmerdi. teni sanki sütlü çikolata gibiydi çok narin görünüyordu. Elinde bir kitap sırtında ise çantası vardı. Giyinimi bir öğrenciye benzemiyordu .
Kıyafetleri solgun ama güzeldi. Daha çok özgürlüğünü isteyen bir özgürlükçü gibiydi. salaş kot pantolonu ve üzerinde siyah sade salaş bir bluz onun üzerinde siyah solmuş bir mont vardı.
yanaklara sürülmüş hafif bir allık , gözlere sürülmüş özenilmemiş bir kalem. kulağında kulaklık sanki müziğin ritmine göre yürüyor ve o anda görmeyi beklemediği bir şeyi görüyor ve duraksıyor , esmer tenin de ki canlılık bir anda soluyor bembeyaz oluyor . Bakışlarındaki bütün duygular dökülüyor. saçları artık dans etmiyor. Kendinden çok emin tavrı artık bir kaçağın yakalanma anındaki korkuya dönüşüyor,
kulaklık da çalan müziği duymuyordu elindeki kitapta artık elinde değildi....
