Deniz Soykıran.
Evet, yaşanan her hayatın, anlatılan, dinlenilen her hikayenin bir başrolü vardır.
Cesaretli, güçlü, özgüvenli, iyimser, merhametli, korkusuz, kötü, umursamaz. Başrolün sahiplendiği birkaç özelliktir bunlar.
Ama o öyle değil.
O, korkusuz ama aslında baş edemeyeceği bir olay karşısında kabuğuna çekilip yok olmak ister. Cesaretli değil, özgüvenin kelime anlamını bile bilmez.
Bu özelliklerin hiçbirine sahip değil. Belki de öyledir, bilmiyorum. O farklı. Farklı düşünüyor. Çoğu insanın aksine mutlu olmayı istemiyor. Gece karanlığında kayan bir yıldızı gördüğünde, mumları üflediğinde gözlerini kapatıp tek bir şey diliyor.
Hayır, mutluluğu değil.
Hayır, iyi bir gelecek değil.
Ve hayır, sağlık da dilemiyor.
O sonsuz mutluluğu diliyor.
O kadar farklı ki bir kelimeye bile haftalarca takılı kalabilir. Acı çekmekten korkuyor ama acının içinde büyümek istiyor. Çünkü her şeyin farkına o anda varıldığını biliyor.
Gideceği lisede bile bir korku sarıyor bedenini. Ya kötü bir şey olursa?
Başrol olmanın en kötü yanı da bu sanırım. Yazar başrole hiç acımıyor. Baya kötü.
Hayatına nasıl, hangi ara bile girdiğini bilmeyen bir çocuk yüzünden hayatının dönüm noktasını yaşıyor. Her şeyden vazgeçiyor, ki onun için her şey ne anlama geliyor tahmin etmek zor.
Umarım dimdik ayakta durabilir. Aşkı yaşayabilir. Korkuyu ve sonsuz mutluluğu hissedebilir.
İşte tam bu noktada düşüncelerini dile getirmek istiyor Deniz. Umarım diye başlıyor cümlesine.
Umarım her şey çok güzel olur.
