Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 36

Πλευρά Ερμιόνης

Όλοι κοιτάμε τόσο τρομαγμένοι τον Σνέιπ έχοντας το ραβδί του στο κεφάλι του Χάγκριντ. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι το πως θα σώσουμε τον Χάγκριντ. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να επιστρέψουμε στο Hogwarts. 

"Σνέιπ, κατέβασε το ραβδί κάτω. Θα επιστρέψουμε." λέει ο Χάρρυ και ο Χάγκριντ τον κοιτάει νευρικά 

"Όχι, μην το κάνετε αυτό! Δεν ξέρετε πως είναι εκεί μέσα. Όλα έχουν αλλάξει!" φωνάζει ο Χάγκριντ όμως εμείς δεν τον ακούμε. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω για να τον σώσουμε από τα μάγια του Σνέιπ. Είναι φίλος μας. Ο Σνέιπ του κάνει ξόρκι ώστε να μην μιλάει άλλο. Δεν αντέχω να το βλέπω αυτό. 

"Είπαμε, σταμάτα!" φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ και μπαίνω μπροστά 

"Είπαμε ότι θα έρθουμε. Δεν χρειάζεται να τον βασανίζεις άλλο." είναι η τελευταία φράση που λέω και ο Σνέιπ μένει έκπληκτος από την συμπεριφορά μου

"Βλέπω το θάρρος σου δεν το ξέχασες δεσποινής Γκρέιντζερ." λέει ο Σνέιπ και τον κοιτάζω περίεργα 

"Τι εννοείς;" απαντάω και το μόνο που κάνει είναι να γελάσει. Λύνει το ξόρκι από τον Χάγκριντ και τον πετάει κάτω. Στη συνέχεια έρχεται μπροστά μας.

"Κρατήστε το χέρι μου. Το Χόγκουαρτς σας περιμένει με αγωνία." παίρνουμε μια βαθιά ανάσα όλοι μαζί και κάνουμε αυτό που λέει. Κρατάμε το χέρι του και κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Ύστερα κλείνουμε τα μάτια μας και σε δευτερόλεπτα ταξιδεύουμε πίσω στο Χόγκουαρτς. 

"Πάει τόσος πολύ καιρός." λέει ο Χάρρυ καθώς βρισκόμαστε στο προαύλιο του Χόγκουαρτς. Είναι τόσο σκοτεινά εδώ. Τι έχει συμβεί; Δεν θυμάμαι τίποτα. 

"Γιατί έγινε τόσο σκοτεινό το Χόγκουαρτς;" λέω και όλοι με κοιτάζουν παράξενα.

Πλευρά Ντράκο

Το νερό πέφτει πάνω στο κορμί μου και το απολαμβάνω. Τα χέρια μου είναι κολλημένα στον τοίχο και δαγκώνω τα χείλη μου καθώς σκέφτομαι την Ερμιόνη. Δεν θα θυμάται τίποτα από εμένα. Σκέφτομαι ξανά και ξανά. Πονάει τόσο πολύ. Δεν είχα άλλη επιλογή όμως. Είναι ο μόνος τρόπος για να την αφήσουν όλοι ήσυχη. Και τι να κάνει τώρα; Είναι το επόμενο που σκέφτομαι ενώ κολλάω την πλάτη μου στον τοίχο του μπάνιου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και όταν τελειώνω με το ντουζ τυλίγω γύρω από την μέση μου μία πετσέτα και βγαίνω. Πλησιάζω στον καθρέφτη και κοιτάζω τον εαυτό μου. Νιώθω τόσο χαμένος για πρώτη φορά. Σαν να μην έχει τίποτα σημασία πλέον για μένα. Έχασα τον μόνο άνθρωπο που μπορούσε να με κάνει να αντισταθώ στο σκοτάδι. Με κοιτάζω με τόσο μίσος που είμαι έτοιμος να ρίξω γροθιά στον καθρέφτη. Είμαι έτοιμος μέχρι που η μορφή της Αστόριας με σταματάει.