We are not alone

1.

Juliette keek uit het raam met haar GSM in haar rechterhand en haar warme thee met veel suiker (zo had ze hem het liefst) in haar linkerhand.
Ze voelde zich triest, ondanks dat het winter was. Normaal hield ze wel van de winter. Lekker onder een dekentje kijken naar de sneeuwvlokjes die langzaam naar beneden vielen op de auto's, of soms op spelende kinderen. Maar dit jaar waren er geen spelende kinderen, er was ook geen sneeuw. Er was niet eens regen!
De lucht was grijs, en dat was al dagen zo. Juliette had het eerst nog wel leuk gevonden. Het zag er een beetje uit zoals de foto's die ze soms maakte met haar instax mini, of een half afgemaakte kleurplaat. Toch begon het haar nu een beetje te vervelen..

Maar het was niet alleen de lucht die haar ongelukkig maakte, er was nog iets anders...
Ze kon er haar vinger niet op leggen. Acht, het zouden de hormonen wel gewoon zijn. Dat werd tijd ook!
Juliette was ondertussen 15 jaar oud. Volgende maand zou ze 16 worden, maar ze was nog steeds niet ongesteld geweest. Stilaan begon ze zich toch zorgen te maken. Toen ze haar moeder verteld had waar ze mee zat, had zij haar gerustgesteld. 'Het maakt niet uit,' had ze gezegd. 'Ik was nou ook eenmaal een laatbloeier. Het komt wel.'

Maar dat wist ze toch nog zo niet. Dat gesprek was immers alweer een half jaar geleden. Ze werd verdorie bijna 16! Maar haar moeder bleef kalm, dus kon Juliette bijna niet anders.

Wie de naam Juliette Carême hoorde, dacht daarbij aan niets speciaals. Als ze al aan iets dachten. Er waren namelijk niet veel mensen die haar kenden.

Maar degenen die dat wel deden, tja..
Die kenden haar gewoon als Julie, het meisje dat niet opviel. Gemiddelde lengte, gemiddelde omvang, gemiddelde punten. Gemiddeld. Ze was normaal, viel niet op.

Maar thuis was ze heel wat minder normaal en gemiddeld. Thuis was ze een nerd. Juliette luisterde er graag naar oude, rustige muziek. Dan ging ze helemaal op in de klanken die uit de jukebox op haar kamer kwamen.

Het was een erfenis van Juliette's overgrootmoeder, de moeder van haar opa, geweest. Zij konden er niks mee doen, in hun kleine appartementje. Daarom had Julie hem gekregen als vroeg kerstcadeau. Als sport deed Julie aan zwerkbal. Ze deed het nog maar een paar weken, en alleen haar ouders en haar beste vriendin Roos wisten hiervan. Dat wilde ze ook graag zo houden!

Toen ze de Harry Potter boeken en films gelezen en gekeken had, was ze helemaal verslaafd geworden aan de tovenaar en zijn toversport. Als ze dat op school zou vertellen, zouden ze haar vast voor gek verklaren.

Ach. School. Wat haatte ze het toch!

Ew, I have muggle school tomorrow.