sonsuzluk

1.Bölüm; içimdeki korku...

Ben eylül evet tam anlamiyla ismimden nefret ediyorum.Niye mi çünki herkes dalga geçti bu yaşım kadar. 17 yaşıma geldim ve hâlâ benimle dalga geçen çok fazla insanları takmayıp sıradan bi hayat yaşamaya devam ediyorum. Aslında bu en iyi seçenek olabilir. Babamın taini çıkmasından dolayı evimi doğduğum şehiri bırakıp istanbula geldik burasının kalabalık bi şehir olduğunu biliyordum ama bu ortama girince insan ister istemez gidesi geliyorudu çok renkli bir şehirdi ancak ben sesizce koşup oynadım sokakları özlüyordum. Yeni okulumda yeni arkadaşlarıma merhaba diyecektim yarın aslında içimde büyük bi korku yoktu desem yalan olur biraz fazla korkuyordum ." Ya beni aralarına almazlarsa ya beni dışlarlarsa ve bu okuldan gitmemi isterlerse" aklımdan bu düşünceleri silmem gerektiğini biliyorudum ama elimde olan bişey değildi tabi ki biraz zor olucaktı ama dik durup korkularımı yenmem gerektiğini ailem öğretmişti . Buralarda bir yakından dostum olmaya bilirdi ama oralarda bıraktığım dostum zeynep vardı hergün görüntülü arayıp ne durumda olduğumu sorardı sanırım bu hayatta tanıdığın en ama en iyi dostum diye bilirim onunla tanışmamızda arkadaşlığımızda bi garipti çok eğleniyorduk onun yerini hep ayrı tuttum ben tek çocuktum. Bu yüzden kendime kardeş olarak onu görüyordum onun bi ablası olmasına rağmen beni hiç ayırmayıp kardeş olarak gördü hep sevdi kolladı .
Onunla ağlar onunla gülerdik ama şimdi işler hep böyle sürmeyecekti.
Ağladığımda mutluluğumda yanımda olamayacaktı dert ortağım olamayacaktı biraz üzgündüm.
Annemin sesini duydum
"Kızım hadi kalk yemek hazır"
"Geliyorum,anne"
Annem bir bilse tüm gece uyumadığımı ve sadece düşünüp ağladığımı yaşatmazdı beni.
Onların karşısında dik durmya çalıştım eğer bir sorunum olduğunu anlarlarsa bir saat sorguya alıcaklardı beni. Bana bişey olmasından çok korkuyorlardı. Yemeğimi yedikten sonra odama doğru çıktım uydum sabah nası oldu bilmiyorum ama annemin sesiyle uyandım
"Kızım okul vakti hadi uyan"
"Tamam anne hazırlanıp geliyorum"
Giyinip hafif bir makyaj yapıp çantamı aldım ve çıktım odamdan aşağıya doğru ilerlediğimde dışardan okul aracının sesini duydum ve hızla koşarak bindim kapısı kapandı aracın.
Evet işte böyleydi yeni hayatıma doğru ilerliyordum napicam napmalıyım bilmiyordum ama sadece tek bildiğim büyük bi endişe olmasıydı içimde

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere Eylülle beraber bu maceraya varmısın?