Wanneer Celeste samen met haar ouders van uit Europa naar Amerika verhuist veranderd haar leven compleet. Ze ontmoet Easton en kruist zijn pad verschillende keren. Is dit goed of slecht? Lees het in " Do I need to be afraid of the badboy?".
Pov.Celeste Na meer dan een uur in de auto te hebben gezeten rijdt Easton een grote parking op waar het vol staat met dure auto's. Verschillende koppels lopen arm in arm naar het groot gotisch uit ziende gebouw. Hij parkeert de mustang en helpt me dan uit de auto. Ik pak zijn arm goed vast en samen lopen we net zoals de anderen naar het gebouw toe. We lopen over een rode loper en komen bij een man met een groot boek uit. De mensen voor ons geven hun namen op voor in het gastenboek en moeten hun uitnodigingen laten zien. Ik kijk met grote ogen naar Easton op "ik heb mijn uitnodiging niet bij, er stond niet op vermeld dat je die moest meenemen" fluister ik in paniek. Hij knijpt geruststellend in mijn hand "maak je geen zorgen tijger".
We lopen door en de man roept uitbundig "meneer Da San Gallo! Wel gekomen, lopen u en de mooie dame maar rustig door". Ik kijk hem verward aan als hij me mee trekt "wie is meneer Da San Gallo?!" Vraag ik. Hij haalt nonchalant zijn schouders op "dat is mijn Italiaanse achternaam". Mijn mond zakt open "en dat vertel je nu pas!" zeg ik terwijl ik hem een speelse mep op zijn arm geef. Hij grinnikt en helpt me de trappen op naar de grote dubbele deuren om het reusachtige gebouw binnen te gaan. "Kan het dat ik die naam al eerder heb gehoord?". Hij knikt bedachtzaam "ja, een week of twee geleden hadden we het erover tijdens geschiedenis". Mijn hersenen draaien op volle toeren. Oh my God, het is nog waar ook. We hadden het over verschillende Italiaanse families waaronder een familie van Florence. "Maar dat waren toch beeldhouwers en architecten" merk ik dan op. "Dat was inderdaad een goede dek mantel, nu is het het bedrijf van mijn vader en wat clubs in de stad dat we als dekmantel gebruiken. Ik knik als teken dat ik het begrijp.
We lopen nog steeds achter de andere koppels aan als Easton me uit de rij trekt en zonder aarzelen een andere trap neemt. We komen uit op een soort balkonnetje en hebben uitzicht op alle koppels die een trap op wandelen om binnen te kunnen in de grote zaal. Easton trekt me verder mee en we komen in een verlaten gang uit. Hij duwt me tegen de muur en zet zijn handen naast mijn hoofd, hij buigt wat voorover en gromt "je martelt me". Zijn verhitte ogen smeulen, mijn borst gaat hevig op en neer. Hij buigt zich voorover en plaats een kus op de boven kant van allebei mijn borsten, dan gaat hij met zijn neus over mijn hals en stopt bij mijn oorlel "je ruikt hemels" hij bijt zacht ik mijn oor. Ik bloos maar dat ziet hij niet want hij trekt me al terug de verlaten gang uit. We komen weer bij de rode loper maar dit keer is er niemand meer "waar is iedereen?" Vraag ik. Hij haalt een hand door zijn haar "shit we zijn te laat, mijn vader zal wel blij zijn met ons grootse entree".
We lopen samen de trap op "wat bedoel je met grootse entree?" Wil ik net vragen maar de deuren van de zaal gaan open en iedereen kijkt naar ons.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Gewoon lachen" fluistert Easton als hij mijn geschrokken gelaatsuitdrukking ziet. Ik zet mijn meest stralende glimlach op terwijl hij me door de zaal loodst. Telkens als we stoppen bekijken de vrouwen me uitbundig, ze kijken naar elk detail. Als ze gedaan hebben met het beoordelen krijg ik oftewel een hartelijke glimlach en een hand of een glimlach die zo nep is als maar zijn kan en dan gunnen ze me geen blik meer. De meeste mannen bekijken me met een grijns en dat geeft me de rillingen.
