Verliefde Mensen (Drama Opdracht)

het verhaal

Ik rekte mij eens lekker uit in mijn prachtige glinsterende nachtjapon terwijl ik mijn nog troebele blik liet glijden over de jaloezieën die een prachtig almaar variërend patroon op de slaapkamer vloer wierpen. Toen ik in mijn pluizige pantoffels was gestapt liep ik naar mijn huisgenootje Dennis toe. Toen ik zag dat mijn hij beschuit aan het bereiden was zei ik: "Alweer beschuit? Gelukkig zie ik nooit meer iemand op straat lopen waarmee ik wel eens een beschuitje zou willen eten. "Ik hoop alleen nog met jouw gekleurde muisjes te eten op mijn beschuit." "Noah, je weet dat ik altijd ontbijt maak. En je weet wat er dan gebeurd!" Zegt Dennis. "Jajaja wat de man graag mag eet de vrouw elke dag", Zeg ik verveeld. "Dan had je maar niet met de kaas moeten rondrijden hoor!" Zeg ik er gehaast achteraan. Dennis legt zijn bestek neer geeft me een knuffel. "Rustig maar, je bent geweldig." Zegt hij rustig. Hij doet dat altijd als ik mij weer eens laat gaan. Ik voel me bij hem altijd rustiger, alsof ik me veel minder druk hoef te maken. Als hij me weer loslaat stel ik voor om de appels te snijden. Toen hij hiermee instemde sneed ik de appel door de helft en dacht ik aan de symboliek van het klokhuis. Ik nam er een hap uit en gooi een stuk naar Dennis waarna hij het vangt tussen zijn tanden net zoals ze dat vroeger in Athene deden. Dennis pakte ondertussen de suiker waarbij hij per ongeluk een open pak rijst over ons heen liet gieten. Dennis zegt grappend: "net zoals ze dat in India doen!" En al blozend giechelen we een tijdje. Als we de rijst hebben opgeruimd zitten we aan de ontbijttafel en voeren we elkaar om de beurt een hapje van het beschuitje.