.İSİMSİZ.

-8.BÖLÜM-

 -TEKLİF-

Evimin önüne geldiğinde Oğulcan'ın yüzüne gülümseyip lüks arabadan indim.Çantamın içinden zorda olsa anahtarı bulup dış kapının kilidini çevirdim.Koşar adımlarla odama çıkarken sessiz olmaya özen gösteriyordum.Şuanda ne beni Bulut'un görmesini istiyordum, nede onun zırvalıklarını.Odama girip kapıyı arkamdan anahtarı çevirip rahat bir nefes aldım.Odamın içinde olduğuna şükür ettiğim banyoma girdim.Aynanın karşısına geçtiğimde kendime acıyarak baktım.Ben ne zamandır bir erkeğin,hatta bir insanın bana zarar vermesine izin verir olmuştum?Ellerimi üzerini sardığımız yaraya götürdüm.Sert hareketlerle bezi çıkardım.

Tırnaklarımı üzerinde gezdirip,batırmaya başladım.Canım çok yanıyordu ama açıkçası umursamıyordum.Benim tek umursadığım şey 'nasıl' intikam alıcağımdı.Ben daha ne yaptığımı bilmezken canımı burnumdan getirmişti.Kafamı sallayıp düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım.Çünkü düşündükçe içinde boğulucaktım.

Başımı duşa çevirip,en doğru kararı alıp banyo yapmaya karar verdim.Sıcak su vücudumdan usulca akarken düşüncelerimde onunla birlikte salınıyordu.Parmak ucuma kadar hissettiğim sıcaklık açılmamı sağlamıştı.Vücudumu ve saçımı köpürttükten sonra yavaş yavaş duruladım.

Bornozumu giyip parmak uçlarımda odama yöneldim.Odam soğuk olmasına aldırmıyordum.Çünkü evin en güzel odasıydı.Hem çatı katı olması,hem de büyük bir manzarayı keyifle izleyebilme şansım vardı.Tek kötü yanı güneşi evin içinde besliyor olmasıydı.

Gözlerimi odama direkt giren güneş ışıklarına çevirdim.Büyük camdan dolayı güneşin ilk ışıkları odamda taplanıyordu.Yatağım büyük camın yanında olması fazla uyuyamadığımın anlamına geliyordu.Çünkü evimize ilk taşındığımızda aldığımız soluk siyah rengindeki perdeleri hiç kullanmıyor olmamdı.Mahalle tek katlı,bahçeli,mütevazi evlerle doluydu.Perde kullanmayı bu yüzden gerek duymuyordum.

Üşüdüğümü tekrar hissedip gardropumun önüne ilerledim.Yaklaşık 5 senedir çekildiğim tüm fotoğraflarımız vardı.Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi modern danstan aldığım diplomam.Bulut'la oynadığım tek çocukluk fotoğrafımBunu bile Bulut vermişti bana.

Kapaklarını açıp içinden iç çamaşı aldım.Üzerine beyaz düz tişört ve siyah bol bir eşfoman giyip yatağımın ucuna oturdum.Sokağımız biz hariç sakin insanlarla doluydu.Çoğu insanın hayali olduğu bir aile hayatı vardı hepsinde.Bu kıskanılacak bir şeydi belkide ama benim pek dikkatimi çekmiyordu.Aile içinde büyüyen bir kız değildim.Belkide bu yüzden hayata karşı biraz daha sert bir insanım.Sinirlerime hakim olamadığım için Epilepsi* hastalığım vardı.Duygularıma hakim olamadığım da veya bir duyguyu yoğun halde yaşadığımda kriz geçiriyordum.Bazen vücudumda kasılma halinde,bazen hafıza kaybı,bazen ise gözlerimin direkt kararmasıyla oluşuyordu.Hastalığımı en son bir tek Bulut biliyordu ama Rüzgar'da buna şahit olmuş olmalı.

Yatağa uzanıp biraz uyumak istedim.Tek kolumu kafamın altına sıkıştırıp diğerini gözlerimin üstüne kapattım.Birazdan iyice güneş dolucaktı odama.Uyku kolaylıkla beni kollarına çekerken kendimi uslu bir şekilde ona bıraktım.

...

''Anne!'' hıçkırıklarımın arasında bir tek bunu söyleyebiliyordum.Annemi kaybetmiş olamazdım.Ben daha küçüktüm,beni bırakamazdı.Bana ne babam,ne abim bakardı?Hıçkırıklaarımın boğazımdan bir kere daha çıkarken kendime acıdım.Çok büyük derecede acıdım.Kendi ayaklarım üstünde nasıl duracaktım ben şimdi?Daha ben 7 yaşındayım.''Anne beni bırakma!''Ellerimi sert bir şekilde çeken babama kirpiklerimin altından baktım.Beni dövücekmiş gibi bakıyordu.Her zaman abimi koruyup bana 'anasını  kızı'diye iteliyordu.Şimdide öyle olacaktı.Annemi sevmediği gibi benide sevmeyen bir babayla yıllarımı geçirmek bana zulüm olacaktı.''O orospunun cenazesine bile gitmeyeceksin!''diye beni yatak odamın köşesine fırlatmıştı...