SOLVING YURi (Boys Love)

1

Title: SOLVING YURi
Genre: Romance, Teen Fiction, Boys Love

This story is a work of fiction.
Names, characters, places and events are fictitious, unless otherwise stated. Any resemblance to real persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Copyright eros_algea 2020

" As the world keeps spinning, another batch of lies is coming "

***

"Yuri, let's go. Bakit ka huminto?" tanong ng isang babae. Ilang metro lang ang layo nito mula sa kinatatayuan ko.

Hindi ako natinag at muling nilingon ang isang lalaki na nandoon sa kabilang kalsada. "Something's weird." I thought to myself while figuring out on what was happening. Where am I?

The guy just standing there returning my confused stare with a blank one. Pakiramdam ko ay nanlalambot ang mga binti ko kasabay ng biglaang lamig na dumaloy paakyat sa aking likuran.
Just staring at his eyes, alam ko sa sarili kong kilala ko siya.

The cold breeze blew breaking the trance between us. Nagsimula na akong humakbang pa-abante at tinapatan ang babaeng kasama ko. I couldn't see her face clearly, It was blurry and misty, all I know is that she is a girl.

She grab my right hand at saka ako dahan-dahang hinila upang magpatuloy na sa paglalakad. I hesitated for a moment, muli akong lumingon sa kabilang kalsada.

Once again, I saw his eyes. This time filled with emotions-remorse and passion. Suddenly, he smiled at me. He raised his right hand as if preparing to say goodbye but he didn't. Hands still in the air, he slowly parted his lips saying a words that maybe can make me understand and can stop me from leaving.

"Shit!" I cursed under my breath, wincing in pain as I found my butt kissing the white tiled floor.

"Oh shit! I'm sorry bro, ayos ka lang?" I felt a presence in front of me, picking my now scattered school documents on the floor.

Nabalik agad ako sa aking pag-iisip at pinulot ang iba pang papel sa sahig at dali-daling tumayo. It was those dreams fault iling ko sa sarili ko habang ina-alala ang tagpi-tagping parte ng panaginip ko last night. Actually it was faint and murky, ito yung unang beses na napaginipan ko iyon so I'm not quite sure if it's just a work of my imagination or literally a part of my past.

"Here's your papers bro, sorry ulit, nagmamadali kasi ako e." I saw a hand holding my papers. Mabilis ko 'rin itong inabot ng hindi tumitingin sa kanya. Pero agad din akong napalingon dito sa kadahilanang hindi pa'rin niya binibitawan ang mga papeles ko.

Problema nito?

Bumungad sa akin ang awkward na ngiti ng isang lalaki. He's a few centimeters taller than me kaya medyo tumingala ako para lang mapantayan yung tingin niya. I tried to stop my brows from furrowing which will indicate that I found someone or something very frustrating.

Nakatitig lang ito sa akin na para bang inoobserbahan ang bawat parte ng mukha ko. Medyo nagulat ito ng mapansin ang reaksyon ko kaya agad niya na ding binitawan ang hawak. He cleared his throat, gulping and at the same time scratching the side of his head revealing his biceps from the sleeve of his maroon colored polo-shirt.

"Ano sorry ulit." Saad nito at saka ngumiti. Tinitigan ko lang ito ng ilang segundo at saka tumango.
Shit anong oras na ba?
I immediately look around at naghanap ng orasan.

08:20 AM. Basa ko sa oras na naka display sa isang LCD screen dito sa loob ng Office of Admission.

Napabalik ang tingin ko dito ng muli itong magsalita. "I'm-"

"Thank you, I gotta go." Agad kong putol sa dapat ay sasabihin nito. Bahagya akong yumuko at mabilis siyang nilagpasan. I know it was rude pero kaylangan ko na kasi talagang umalis. And besides, hindi ako sanay maki-halubilo sa ibang tao, lalo na kung hindi ko naman ito lubusang kakilala.

Pagkalabas ko ng building ay tumawag agad ako ng tricycle na maaaring magdala sa akin sa College of Arts and Sciences. Today is the official start of classes kaya naman ay mapapansin ang napaka'raming estudyanteng nagkalat sa loob ng campus. It was also the reason why I chose to ride a tric instead of going to (CAS) by foot, bukod kasi sa first time ko pa lang makapunta dito sa university ay kakakuha ko palang din ng original printed class schedule ko kanina. Hindi ko naman inaasahan na mahaba pala yung pila sa (OAD) dahil marami ding estudyante kagaya ko na ngayon palang nag-aayos at kumukuha ng kanilang mga schedule.

Exactly 08:35 AM when I finally manage to find the Department of Biological Sciences as well as my designated room for my first subject this morning. Hindi ko na nakuha pang pagmasdan yung interior designs ng department kanina dahil nga sa paghahanap ko ng classroom.

Room. No. 195 tinitigan ko ang mga numerong nakadikit sa gilid na pader ng classroom. Ngayon ko lang din napansin na sliding door pala ang mga pintuan dito. Walang mga bintana sa loob na bahagi ng mga kwarto kung saan naroon ang mga hall way bagkus ay purong concrete wall ang mga ito na sinusundan naman ng mga pintuan sa bawat dulo.

I heard the familiar noises of the students from the inside, shouting and laughing plus the rummaging sound of the metal chairs-probably flying. Inayos ko ang pagkaka-sukbit ng itim na bag sa aking likuran at saka dahan-dahang binuksan ang pintuan. Mabilis kong pinasadahan ang buong classroom at ang mga taong nandoon. Nang masiguro kong wala pa ang professor ay muli kong ibinaba ang aking tingin. The noise were slowly subsiding as I found myself looking for a spot to seat on.

Okupado na ang ilang mga upuan sa harap at bandang likuran, grupo-grupo na ang mga naka-upo dito so I assume na magkaka-kilala na ang mga ito, probably a group of high school friends na nagdesisyong kumuha ng parehong course at sections. Usually ganoon naman sa college, lalo na kapag undecided ka pa sa course na pipiliin mo. Though I think that you should be the one to choose on what courses you are going to take, not because some friends of yours invited you to join them. Sama-sama, walang iwanan sabi nga nila. But I'm sure na ikaw lang din yung mahihirapan sa huli kasi hindi mo naman talaga ginusto yung pinili mo at ginagawa mo, remember that we should be the one to decide for ourselves para kung dumating man yung time na nagkamali ka or ayaw mo na, wala kang ibang sisisihin kundi yung sarili mo at hindi yung ibang tao.

I decided na ma-upo na lang sa may left middle part kung saan konti lang ang mga estudyante. It's either partners or mga nagso-solo din kagaya ko, mas okay na'rin dito dahil presko ang hangin, dito lang kasi yung side ng room na may mga nakalagay na bintana.

After a while I felt a lot of eyes were observing me, strained whispers echoed the room. Pero sa lahat ng presensyang ibinibigay nila sa akin, may isang nakakuha ng atensyon ko.

I was caught in the cold that flowed into my nape, mabilis akong lumingon sa pinang-gagalingan nito. And there I saw a guy strangely looking at me, he was radiating this serious aura that I'm pretty sure nobody will try to disturb.

Kumunot ang medyo makakapal nitong kilay na siyang naging hudyat ng mabilis kong pag-bawi ng tingin dito, inayos ko ang aking sarili at tumuwid ng upo. Minabuti ko na lamang na ibaling ang aking atensyon sa mga tanawin na nasa labas ng bintana habang hinihintay na dumating ang aming prof at matapos na ang araw na to.

I hate first day.