De rechten van dit verhaal gaan geheel naar ©miss7sisters
Heej allemaal,
laat me weten wat jullie vinden! want ik heb echt een feed back nodig ;)
xx
Lennie Voquelle tokkelde op haar gitaar en staarde naar buiten. Ze zat op haar vensterbank, wachtend op Ann Mitchels, Thomas Jefferson, Dan Voquelle en Dylan Parker. Ze streek haar haar uit haar gezicht toen er eindelijk een auto de oprit op reed. Er stapte een jongen uit. Zijn donkerblonde haar door de war en in zijn hand een gitaarkoffer. Hij sloeg de portier dicht bleef even staan en tuurde naar het huis waar hij aan was gekomen. Hij kon er niets aan doen. Hij bleef altijd even staren naar het huis. Het was wit en groot. Nee niet groot. Gigantisch. De voordeur was verscholen achter vier witte pilaren. En je moest eerst over een gazon van hier tot Tokio als je de voordeur al wilde bereiken. Het gras was zo ontzettend groen, dat het nep leek. En eetbaar. Erdoor heen kronkelde een met klinkers belegd paadje. Als je dat volgde kwam je bij de veranda uit. Een echte oude western veranda. Met vier pilaren uit de Romeinse tijd dan. In de hoek stond een schommelstoel. Lennie zag de jongen even naar haar huis staren. Dat deed hij nou altijd. Ze probeerde zijn aandacht te trekken door wilt te zwaaien. Het werkte. De jongen keek haar kant op en glimlachte. Stak toen zijn hand op en liep op zijn tenen over het pad richting de voordeur. Lennie glimlachte toen ze de jongen op zijn tenen het pad op zag lopen. Ze sprong van de vensterbank en rende naar de voordeur. Deze trok ze open en keek lachend naar de jongen die voor haar stond. ´Lenlen.´ Zei hij. ´Dylbil.´ De jongen keek haar fronsend aan en zei langzaam: ‘Ik dacht dat Dylbil al een verboden woord was sinds groep 4.’ ‘Niet als je een inbreker bent die mijn huis binnen wil glippen.’ Kreeg hij terug. Dylan Parker keek zijn beste vriendin vragend aan. Ze stak haar hand uit en pakte het handvat van de koffer en trok deze uit zijn handen. ‘Vanwege de tenen.’ Zei ze terwijl ze zich omdraaide en de koffer mee naar binnen zeulde. ‘Oh het is gewoon, ja je weet wel, ik ben altijd bang om jullie gazon te verwoesten.’ Lennie lachte hardop en zei: ‘Das geen wonder met die grote voeten van je.’ Ze stak haar tong uit en liep door naar de repetitie ruimte. ‘Len, heb je echt geen hulp nodig met dat ding?’ Zei Dylan. Lennie keek over haar schouder naar hem en zei met een knipoog. ‘Nee.’ ‘Ik weet niet of je het al wist, maar normaliter draagt de man de tassen voor een vrouw en niet andersom.’ Probeerde hij. Lennie giechelde en duwde een deur open. Ze stapte de kamer in en zette de koffer op de grond. Ze veegde haar handen af aan haar broekje en ging weer zitten op de vensterbank. Waar ze daarnet ook zat. Maar nu keek ze niet naar buiten. Ze keek naar haar beste vriend Dylan Parker. ‘Dus ik doe af aan je mannelijkheid.’ Dylan knikte zielig en liet zich neer vallen in één van de 5 zitzakken die in het midden van de kamer stonden. Lennie sprong van de brede vensterbank af en liep naar hem toe. Toen ze achter hem stond sloeg ze haar armen om zijn nek en legde haar kin op zijn schouder. ‘Je bent harstikke mannelijk, dylbil.’ Dit leverde haar een: ‘LEN!’ op maar ze negeerde het. Ze liep naar het koelkastje in de hoek van de kamer en knielde toen ze de deur geopend had. Dylan keek de kamer rond. De muren hingen vol met tijdschrift plaatjes. Een muur was helemaal behangen met gitaren en legendarische gitaristen. ‘We hebben cola, cola en oh wacht hier heb ik ook nog cola.’ Hij draaide zich om naar Lennie en zei: ‘Heb je ook een glaasje cola, ik ben namelijk niet zo fan van colacolacola.’ Hij zag Lennie met haar ogen rolde voordat hij zijn hoofd terug naar de gitaar muur draaide. ‘Je hebt een nieuwe plaatjes van Carlos Santana.’ ‘Uhu.’ Antwoordde Lennie. ‘Die vele plaatjes van mannelijke gitaristen als voorbeelden doen af aan jou vrouwelijkheid, wist je dat?’ Vroeg hij haar nu met een grijns op zijn gezicht. Pffff. Lennie draaide de cola fles open. ‘Nou eigenlijk niet. Misschien heb ik ze wel opgehangen om naar ze te kijken omdat ik ze knap vind. En dat voegt weer wat toe aan mijn vrouwelijkheid.’ Dylan hoorde de cola in de glazen klotsen. ‘Daar heb je een punt.’ ‘Ik heb altijd een punt want ik heb altijd gelijk.’ Zei ze triomfantelijk terwijl ze de colafles dicht draaide en zich bukte om terug in de koelkast te leggen. ‘Dus dan heb je ook gelijk over mijn mannelijkheid, en dat ik niet zo mannelijk ben.’ Lennie pakte de glazen van de het koelkastje en liep schuifelvoetje naar hem toe. ‘Dat is niet waar, ik zei dat je hartstikke mannelijk was.’ Dylan rolde met zijn ogen. ‘Jep dat zei je, inclusief sarcasme.’ Ze gaf hem zijn glas en liep langzaam naar de zit zak tegen over hem. Net toen ze zich erin wilde laten vallen ging de deur open. ‘Misschien is het slim als je eerst je glas op de grond zet voor je je laat vallen.’ ‘Waarom ben je toch ook altijd zo bazig?’ ‘Omdat ik je big brother ben en je wel moet luisteren anders schop ik je uit de band.’ Lennie wierp Dan Voquelle een woedende blik toe maar zette toch het glas neer op de grond. Daarna liep ze naar hem toe en gaf hem een snelle knuffel. ‘Tja ik moet mijn macht gebruiken niet waar.’ Dan liet zijn kleine zusje los en liep naar de zitzak tegenover Dylan. Hij plofte neer en pakte het glas met cola op en zette het aan zijn mond. ‘DAN! DAT WAS MIJN PLEK EN MIJN COLA!’ Riep Lennie. Dan grijnsde naar haar en antwoordde: ‘Inderdaad, was, lieve Len.’ Lennie liep naar hem toe en gaf hem een zachte klap tegen zijn hoofd. ‘Auw auw, broermishandeling.’ ‘Pas maar op, anders wordt het dadelijk echte mishandeling.’ Zei Lennie ijzig terwijl ze Dylan een knipoog gaf. Hij grinnikte, maar hield snel op na een vernietigende blik van Dan. Lennie liep terug naar het koelkastje en pakte de cola fles. Alweer. Ze pakte drie glazen. Het leek haar slim om gelijk ook een glas in te schenken voor Thomas en Ann. Zij zouden zo ook komen. Ze legde de cola fles terug en duwde Dan uit zijn zitzak. De duw was onverwacht en ze veraste hem. Dan viel lang uit op de grond en ze plofte snel in de zitzak. De cola net niet over de rand klutsend. ‘Len dat was mijn plek.’ Zei Dan. ‘Inderdaad, was, lieve Dan.’ Dan rolde met zijn ogen en ging in de zitzak naast Dylan zitten. ‘Dus waar hadden jullie het over.’ Dylan keek naar Lennie en kreeg een smekende blik in zijn ogen. Maar het was al te laat. ‘Over Dylans mannelijkheid.’ Dan lachte hardop en Dylan keek Lennie boos aan. Als blikken konden doden. ‘Hier krijg je spijt van.’ Spelden zijn lippen. Lennie trok een wenkbrauw op en stak haar tong naar hem uit. ‘Dus Dyl, twijfel je aan je mannelijkheid?’ Dylan keek naar Dan. ‘Uhu, ik ben een volwassen man van bijna achttien...’ ‘Dus nog geen man.’ Grinnikte Dan. ‘Sorry sorry, ga verder.’ Zei hij toen hij Dylans reactie zag. ‘Nou, ik ben dus een volwassen man van bijna achttien en dan gaat zij, een meisje, mijn koffer dragen.’ ‘Auch, ik snap dat je twijfelt aan je mannelijkheid dude. Maar het is niet erg, iedereen weet dat Lennie hier, haar mannetje staat.’ Dylan en Lennie rolde te gelijk met hun ogen en keken elkaar aan met de zelfde gedachten. TEN AANVAL. Precies te gelijk sprongen ze boven op Dan die achterover duikelde met zit zak en al. ‘Stop STOP!’ Gilde hij. Toen Dylan en Lennie hem begonnen te kietelen. ‘Wat is hier aan de hand?’ Thomas Jefferson stond in de deur openen en keek verbaasd naar de hoop mensen midden in de repetitie ruimte. Lennie keek op en in haar ogen lag een boodschap. Thomas wachtte geen moment, zette zijn koffer neer en rende naar de hoop lichamen die alle kanten op kronkelden. Hij zakte door zijn knieën en Dan keek hem dankbaar aan. ‘Zie je, haha, Thomas is te haha minste wel een haha vriend.’ Maar Thomas grijnsde en nog geen tel later werd Dan aan gevallen door drie mensen. Uiteindelijk was het Ann Mitchells die een einde maakte aan de kieteldood. ‘Guys! Laat Dan met rust. Zijn jullie kinderen ofzo?’ Hoewel Ann niet de leider van de band was lieten ze Dan wel allemaal los en krabbelden overeind. ‘Sorry makker.’ Thomas stak zijn hand uit naar Dan die deze greep en zich zelf omhoog liet trekken. ‘Maar het was zijn eigen schuld.’ Zei Dylan tegen Ann. ‘Hij noemde me mannelijk, Ann.’ Lennie keek met grote puppyogen naar haar beste vriendin Ann Mitchells, die sinds een paar maanden date met haar grote broer. Dan liep naar Ann toe en legde losjes zijn arm op haar schouders en drukte een kus op haar hoofd. ‘Hej Annie, goeie reis gehad?’ ‘Dan, ik woon drie huizen verder op!’ ‘Hij wil gewoon slijmen Ann, zodat jij zijn kant kiest. Want ik kan geen oorlog voeren tegen jou.’ Zei Lennie terwijl ze naar haar beste vriendin liep om haar te omhelzen. Dan liet Ann los en Ann sloeg haar armen om Lennie heen. Toen liet ze Lennie los en liep naar de glazen op het aanrecht. ‘Voor mij?’ Vroeg ze en Lennie knikte. Terwijl Ann haar drinken op dronk, liep Dylan naar zijn koffer en haalde zijn gitaar eruit. Akoestisch en vol geplakt met stickers. Lennie hield van die gitaar. Dylan zag Lennie naar de gitaar kijken en glimlachte in zich zelf. Ook Thomas liep naar zijn koffer en haalde er een zwart witte basgitaar uit. Het was een klassieker, een basgitaar fender om precies te zijn, en hij was er erg trots op. Twee jaar werken, maar het had wel iets prachtigs op geleverd. Hij sloot de gitaar aan op een speaker en begon met stemmen. Dylan wachtte even met stemmen tot Thomas klaar was. Tegelijk stemmen kon namelijk niet. Toen ook Dylan klaar was met stemmen was het Lennies beurt. Ze liep naar haar gitaar die in een hoekje stond. Rood. Met bruin. Haar lievelingskleuren. Ze plugde hem in een andere speaker en stemde haar gitaar. Toen ook zij klaar was konden ze beginnen. Ann had haar keyboard onder het stemmen opgebouwd en Dylan had na zijn gitaar gestemd te hebben de microfoon aan gesloten. Lennie hing haar gitaar over haar schouder en keek de andere vragend aan. ‘Wat gaan we spelen? Ik dacht aan een covertje eerst. Voor de opwarming.’ Dylan zette zijn gitaar weg tegen de muur en liep naar een kast vol met klappers. Hij liet zijn blik langs de etiketten glijden en trok er een uit. Hij bladerde er door heen en stopte. Tevreden keek hij naar de titel die boven de bladmuziek stond en haalde toen de vijftal blaadjes uit. De lyrics, de basgitaar, de elektrische, de drums en het keyboard. Hij deelde ze uit en glimlachte toen hij Lennies enthousiaste gilletje hoorde. ‘Dude dit meen je niet.’ Dylan wierp een blik naar Thomas en liep toen naar Lennie. ‘Jij laat ze is zien wat je kunt.’ Lennie glimlachte haar tanden bloot naar hem. Hier deed hij het voor. Hoewel de tekst niet paste met hoe hij zich voelde, Lennie kon zich hier in uitleven. Net zoals Dan dat kon. ‘Kicken man, dit wordt leuk.’ Dan knipoogde naar Lennie. ‘We laten ze zien wat de Voquelle familie kan.’ Lennie knikte opgewonden. ‘Laten we dan maar beginnen.’ Zei Thomas zuchtend. Het bleef stil. ‘Ga je gang, Dan.’ ‘Uhh, ik kan mijn stokken niet vinden.’ Iedereen slaakte een zucht. ‘Dan je had ze daarnet nog!’ ‘Dat klopt. Maar nu heb ik ze niet meer.’ Iedereen zuchtte op nieuw, zette hun spullen neer en begonnen met zoeken. Tien minuten later zei Ann opeens. ‘DAN SUKKEL! ZE ZITTEN GEWOON IN JE KONTZAK.’ Dan lachte schaapachtig toen hij de stokjes uit zijn kontzak visten. ‘We kunnen.’ Lachte hij en hij nam plaats achter zijn drumstel. Hij tikte met zijn drum stokken tegen elkaar en Thomas tokkelde de noten. Toen vulde Ann aan en Dylan begon: ‘No one told me about her. The way she lied. Well no one told me about her, How many people cried.’ Well, it's too late to say you're sorry
How would I know, why should I care
Please don't bother trying to find her
She's not there...oh oh oh
