Chapter - 6

8.2K 1.6K 30
                                    

[Zawgyi]

<ၾကက္မွိဳ ဒင္းဆမ္း>

ေႏြရာသီေရာက္လာတာနဲ႔အမ်ွ ေက်ာင္းေတြလည္းပိတ္လာၾကသည္။ ေခ်ာင္ေယာင္လမ္းက လမ္းသြယ္ေလးျဖစ္ေပမယ့္ ရွီခ်င္စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းဟာ လင္ရႈယီေၾကာင့္ အရင္နွစ္ေတြကထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာသည္။

"ငါတို႔ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ? ေခ်ာင္ေယာင္လမ္းမွာ စားစရာေကာင္းေကာင္းရွိလို႔လား?"

"ငါနင့္ကို ေနရာေကာင္းတစ္ခုကို ေခၚသြားေနတာ။ အဲ့ဒီ့က ေခါက္ဆဲြေတြက အရမ္းစားေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးက ေကာင္ေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရွိတာပဲ။"

ရွီခ်င္စားေသာက္ဆိုင္ တည္ရွိလာတာ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာၿပီဆိုေပမယ့္ လူလတ္ပိုင္းေတြသာလာေလ့ရွိၿပီး လူငယ္ေတြလာတာေတာ့ မရွိသေလာက္ရွားသည္။ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕ပံုစံက သာမန္ပဲျဖစ္ေနလို႔ျဖစ္သည္။ ဆိုင္းဘုတ္ကလည္း ပံုမွန္ပဲျဖစ္သလို အခင္းအက်င္းကလည္း သပ္ရပ္ေပမယ့္ ဆိုင္မွာစိတ္ဝင္စားစရာ တစ္ခုမွမရွိေပ။ ဆိုင္မွာ လူငယ္ေတြလာေရာက္စားေသာက္ခ်င္ေအာင္ ဆဲြေဆာင္နိုင္တဲ့အရာတစ္ခုမွ မရွိတာျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ နည္းနည္းကဲြျပားသြားၿပီျဖစ္၏။ ဆိုင္ရဲ႕အျပင္အဆင္က အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲေပမယ့္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ မိန္းကေလးေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာေၾကာင့္ တန္းစီေပးဖို႔ေတာင္ လိုေနေလသည္။

"ေရွာင္ယီ...ခရမ္းခ်ဥ္နွစ္ေခါက္ဆဲြရၿပီ။"

အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ခရမ္းခ်ဥ္နွစ္က အနံ႔ျပင္းေပမယ့္ ေမႊးႀကိဳင္ေနသည္။ အ႐ြက္စိမ္းနဲ႔ ေရႊဝါေရာင္ၾကက္ဥေၾကာ္ကို ထပ္ထည့္ထားေပမယ့္ ဒါက ပံုမွန္ပဲျဖစ္ၿပီး ဝက္နံရိုးစြပ္ျပဳတ္ေၾကာင့္ အရသာက ထူးျခားသြားတာျဖစ္တယ္။ ဒါက သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ၿပီး ေႏြရာသီအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲျဖစ္တယ္။

"ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခရမ္းခ်ဥ္နွစ္ေခါက္ဆဲြ ရပါၿပီ။"

လူငယ္ေလးက ပိန္ပါးၿပီး အရပ္ရွည္သည္။ သူ႔အရပ္က ၁၇၀ စင္တီမီတာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိသည္။ ႀကံဳသလိုေကာက္စြပ္ထားတဲ့ T-shirtနဲ႔ ဂ်င္းနဲ႔ေတာင္မွ သူက ေခတ္ဆန္တဲ့ပံုေပၚေနသည္။ သူ႔မ်က္နွာက ေခ်ာေမာတယ္ဆိုတာကုိ ေျပာေနစရာေတာင္မလိုေတာ့ၿပီ။ သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြကို ေကြးၫြတ္လိုက္္တဲ့အခါတိုင္း လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲက နွလံုးသားကို ခုန္ေပါက္သြားေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိေလသည္။ ေႂကြပန္းကန္ကို ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြက ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပင္ျဖစ္၏။ မိန္းမငယ္ေလးေတြရဲ႕ နွလံုးသားဟာ ဖမ္းစားခံလိုက္ရေတာ့သည္။

I'm a Chef in the Modern Era [Myanmar Translation]Where stories live. Discover now