BÜYÜ ÇEMBERİ

Hayaller ile Gerçekler

"Hadi söyle bakalım, bugün ne yapalım?" diye Açelya’ya sesleniyorum.

Arkasına dönüp bana bakıyor ve:

“Hadi büyü yapalım.”diyor.

“Peki!”diyorum ama açıkçası şaşırmıştım.

“Noldu şaşırdın mı?”diye sanki aklımı okumuşçasına sordu.

“E-vet!”diye kekeliyorum:”Amacımız hayal kurmak Açelya her zaman yatığımız gibi ama…”

“Cansu, lütfen!”diyor. Gözlerimin içine bakıyor resmen.

“Tamam.”diyorum.”Hadi biraz büyü yapalım.”

Karşılıklı yatağın üstüne oturup bağdaş kuruyoruz.

“Nasıl bir büyü yapalım mesela?”diye soruyorum Açelya’ya. Yine gözlerini kısıp bana bakıyor ve:

“Hadi kolay şeylerden başlayalım; pencereyi açalım!”

Açelya bunu söylerken arabanın sesinden annemin geldiğini anlıyorum.

“Birazdan gideceğim. Annem geldi. Hadi yapalım bu işi.”diyorum.

“Tamam, o zaman pencereyi kapalıyken açabileceğimizi hayal edelim ve pencereyi açalım.”

“Pencereye bakacak mıyız?”

“Olabilir.”

Derin bir nefes alıyorum. Gözlerimi kapatıyorum ve pencereyi açabileceğimizi düşünüyorum. Sonra ikimiz beraber:

“Pencere açıl!”

“Pencere açıl!”

“Pencere açıl!”

Diyoruz ve birden pencere sonuna kadar açılıyor.

Açelya ile ben hemen aşağıya koşuyoruz. Eminim ki Açelya çığlık atmamak için kendini zor tutuyordur. Ve şu an ben de öyleyim.

Annem ile eve giderken annem bana:

“Cansu iyi misin?”diye soruyor.

Şu an kesinlikle iyi değilim ama annemin sorusunu

“Evet.”diye cevaplıyorum. Şu an anneme bir şey söyleyemem. Daha kendim bile inanmamışken.

“Yüzün bembeyaz tatlım. İyi olduğundan emin misin?”

“Anne! !”diye kızıyorum.

“Sadece seni kontrol ediyorum.”

“Anne lütfen!17 yaşındayım ve artık kendi kendimi kontrol edebilirim değil mi?”

“Evet tatlım.”

“Seni anlıyorum anne ama lütfen sen de beni anla!”

Eve gittiğimizde uykum olsa bile yatağımda dönüp duruyorum. Sonra telefonuma mesaj geliyor. Tabi ki Açelya:

“Uyudun mu?”

“Hayır”

“Bugün olanlar Cansu… Nasıl oldu?”

“Bilmiyorum Açelya. Ama şu an bunu düşünmek bile istemiyorum.”