Black Love {Dramione Fanfiction}

Part 37

Πλευρά Ναρκίσας

Αγαπάω τον γιο μου όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Είναι το μόνο καλό που έχει συμβεί στη ζωή μου. Και θα κάνω τα πάντα για να τον δω ευτυχισμένο. Για να βλέπω το χαμόγελο του. Επειδή όταν ο Ντράκο είναι χαρούμενος, είμαι και εγώ. Περπατάω προς το σκοτεινό δάσος και ύστερα βγαίνω ακόμα πιο έξω. Εκεί όπου οι μάγισσες συναντιούνται για να κάνουν τις διάφορες τελετές. Σε κάποιες από αυτές συμμετέχω και εγώ. Ανήκω σε αυτή την σκοτεινή πλευρά των μαγισσών. Κάποτε συνηθίζαμε να ήμασταν τόσο φωτεινές μέχρι που ο Βόλντεμορτ μας πήρε στην πλευρά του. Εξάλλου, μόνο ο Ντάμπλντορ κρατούσε το φως εδώ πέρα. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και χτυπάω την πόρτα. Η Ανδρομέδα ανοίγει και με καλωσορίζει. 

"Ναρκίσα, καλώς ήρθες. Απ'ότι θυμάμαι όμως δεν έχουμε σήμερα κάποια συνάντηση." λέει και κουνάω το κεφάλι μου θετικά

"Έχεις δίκιο Ανδρομέδα. Είμαι εδώ για βοήθεια. Χρειάζομαι την βοήθεια σου." με κοιτάει γεμάτη περιέργεια καθώς με πλησιάζει και έρχεται μπροστά μου

"Θες την βοήθεια μου για να βγει το ξόρκι λήθη από το κορίτσι." μένω για λίγο σιωπηλή και κοιτάω κάτω. Η Ανδρομέδα είναι τόσο καλή στο να διαβάζει την σκέψη των άλλων. 

"Ναι. Πρέπει να θυμηθεί ξανά. Να θυμηθεί τον γιο μου." κουνάει το κεφάλι της αρνητικά και γυρίζει πίσω 

"Δεν μπορώ Ναρκίσα. Θα έχει πολλές άσχημες συνέπειες αυτό." ταράζομαι μόλις ακούω ότι δεν μπορεί 

"Ανδρομέδα, είσαι φίλη μου. Μπορείς να με εμπιστευτείς. Εγώ η ίδια θα σε προστατέψω από τον Λούσιους και τον Βόλντεμορτ." τα χείλη της γελούν λίγο και με κοιτάει ξανά 

"Το πρόβλημα είναι ότι άσχημες συνέπειες θα έχει προς εσένα Ναρκίσα. Αν λύσω το ξόρκι από το κορίτσι τότε θα έρθει και ο θάνατος σου." μόλις το ακούω αυτό ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια μου

"Ο Λούσιος θα μάθει ότι η ιδέα ήταν δική μου και θα με σκοτώσει. Έτσι δεν είναι;" λέω και έρχεται ξανά κοντά μου

"Πρέπει να το σκεφτείς καλά Ναρκίσα. Ίσως είναι καλύτερα να το αφήσεις έτσι. Ο γιος σου αγάπησε μία λασποαίματη. Αυτό το είδος έρωτα στην σκοτεινή πλευρά είναι απαγορευτικός." σκουπίζω τα δάκρυα και κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά 

"Από την στιγμή που αυτός ο έρωτας έτυχε στον γιο μου δεν θα είναι απαγορευμένος." η Ανδρομέδα με κοιτάει σαν να καταλαβαίνει ότι είμαι έτοιμη να πεθάνω. Ανοίγω την πόρτα και γυρίζω πίσω στο Χόγκουαρτς. Θέλω απλά να συμφιλιωθώ με τον θάνατο μου αυτή την στιγμή. Να τον δεχτώ. Καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά για το δωμάτιο βλέπω ότι η πόρτα είναι μισοανοιχτή. Πλησιάζω και αντικρίζω τον Λούσιους να κάνει έρωτα με κάποια ασήμαντη. Δεν θέλω να ενοχλήσω. Εξάλλου όσο ασήμαντη είναι αυτή, τόσο ασήμαντο είναι και το γεγονός αυτό για μένα. Φεύγω και βγαίνω ξανά έξω. Αυτή την φορά πηγαίνω στο απαγορευμένο δάσος και όλος ο θυμός που έχω αυτά τα χρόνια μου ξεσπάει σε δυνατά ουρλιαχτά και διάφορα καταραμένα ξόρκια που ρίχνω προς τον ουρανό.