Memories you won't forget

-006-

~Louis POV~

Terwijl Niall en Zayn voorop liepen, Liam er tussenin, slenterde ik er achteraan. Op weg naar de psycholoog. Ik had er totaal geen zin in en was er bijna zeker van dat het toch niks zou werken, want Harry vergeten? Dat nooit. "Kom op Louis, hooft omhoog, schouders recht en probeer eens een beetje vrolijker te kijken, niet altijd zo treurig." Zei Liam. "Ik snap dat het moeilijk is, dat is het voor ons allemaal, ma-" "VROLIJKER KIJKEN? BEN JE GEK OFZO?" Ik barstte uit in tranen. Niall en Zayn liepen gewoon door, alsof ze het niet gezien hadden. Liam kwam naast me zitten, terwijl ik in elkaar zakte op de grond. "Het spijt me." Ik antwoorde niet. "Ik wil niet leven zonder Harry, Liam." Hij gaf me een knuffel en samen stonden we op. "Laten we maar gauw doorlopen, anders komen we nog te laat."

"Nou dat gesprek was ook een gesprek van niks." Zeg ik tegen Liam als we weer naar huis lopen na het gesprek met de psycholoog. Hij knikt kortaf en loopt dan door. Uiteindelijk ben ik toch de enige die zo veel 'klaagt' -Zoals de anderen dat noemen- over Harry's dood. Wat denken zij wel? Zij zijn allemaal gek. Ze geven er geen ene fuck om. Of misschien wel, maar ze laten het in ieder geval niet makkelijk merken. "Geniet van je leven, er zijn tegenslagen, maar daar moet je over heen komen. Geniet van je leven zo lang het nog kan." Zeggen ze. Ergens hebben ze wel een punt. Maar snappen ze het dan niet dat ik gewoon de liefde van mijn leven kwijt ben?

Ik gooi de deur hard achter me dicht en haast me naar de keuken. Ik kijk of er nog wat te eten in de koelkast ligt. Sinds Harry's dood eet ik meer. Ik doe het voor hem.

Met een kommetje yoghurt ga ik achter mijn bureau zitten, en pak de pen in mijn handen. De pen die Harry ook altijd gebruikte. Een raar gevoel gaat door mijn hand. Alsof Harry zelf zijn hand op de mijne legde.

"De psycholoog. Ze was gewoon een nietsnut, het enige dat ze zei was dat we er overheen zouden moeten komen. Denkt ze echt dat dat gaat lukken? Nou dat heeft ze dan mis. Ik kan je niet vergeten of er overheen komen. Ik mis je te erg. Ik denk te veel aan je. Je bent de enige waar ik nog aan kan denken. Asjeblieft Hazz. Kom bij me terug. Ik wil niet leven zonder jou."

Ik gooi de pen uit woede tegen de muur. "WAAROM MOEST JE ME VERLATEN?" schreeuw ik uit het raam. Sneeuwvlokken vallen de kamer binnen. Een enge stilte vult het hele huis. Het huis van Harry en mij. Nu nog alleen maar van mij. Ik voelde me alleen. Niemand die Harry kon vervangen, echt niemand. Niemand was zo leuk, lief, knap, en geweldig zoals hij.

"Ik heb je nodig."

Schreef ik als laatste op en liet de lepel vallen in het kommetje yoghurt, waarvan ik de yoghurt niet eens had kunnen op eten.