Rüyalara uyuyorum,
Kendi dünyama.
Göğe sarılan salıncaklarım var,
Çağlayan nehirlerim.
Burada ömrü bir gün değil kelebeklerin.
Biliyor musun,
Çocuklar burada büyümüyor
Ve çiçekler asla solmuyor.
Bir saat bilmem kaç gün,
Bir gün bilmem kaç asır.
Hızla akıp gidiyor zamanın kumları.
Çağ bilmem kaç kez değişti.
Fakat rüyalarımda hayat asla eskimedi.
Buradaki dünya beni asla eksiltmedi.
Bak! Buranın güzü de baharı da gamdan uzak.
Seher vakitleri hep bir tebessüm.
Yağan yağmur asla kalp kırmıyor.
Biliyor musun,
Burada Güneş bile bir başka doğuyor.
Ve Ay..
Hiç böyle güzel aydınlatmamıştı geceyi..
27 Nisan 2020
03.35 Pazartesi
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ankanın Küllerinden
PoesíaKırılmış, yarım kalmış bir kalbin hikayesi bu. Unutulmuş bir kalp. Bir yanı hep eksik. Gözleri, elleri hep yalnız. Sahip olduğu tek şey AŞK..
