KIRMIZININ PEŞİNDE

❇ 6. Bölüm ❇ MERİÇ LEVENT

O aramadan sonra gözüme uyku girmemiş yatakta oturur pozisyonu almıştım. Bacaklarımı kendime çekerek kollarımı etrafına sardım ve önümde ki duvara bakmaya başladım. Boş duvar şuan o kadar cazip gelmişti ki gözlerimi oradan çekemiyordum. Gözlerim duvarda asılı kalırken kulaklarım her bir sesi duymak istermişcesine dikleşmişti.

Aşağıdan gelen anahtar sesi ile kafamı kapıya çevirdim ve adım seslerini dinlemeye başladım. Adım sesleri her ne kadar uzaktan gelmiş olsa da beynimin odağı sadece o adımlar iken onları duyabilmek çok basite indirgenmişti. Merdivenden gelen adım sesleri ile kendimi yatağa bıraktım ve gözlerimi kapattım. Adım sesleri kapının önünde durunca sırtımı kapıya verip balkon kapısına bakmaya başladım. Annemin geldiğini biliyordum fakat şuan görmek istemiyordum. İçimden bir ses ona söylemem gerektiği ile ilgili emirler yardırırken beynim ise sadece beklememi söylüyordu ve galiba beynimi dinleyecektim.

Bir kaç saniye içerisinde kapı açıldı ve o aradan bir kafa uzandı. Saçları yüzünü kapatıyordu ama annemin olduğunu anlamıştım. Kafasını gerisin geri çekerek kapıyı sakince kapattı. Benim uyumadığımı anlamayacak kadar yorgun olmalıydı ki bir kaç saniye bakıp çıkmıştı. Gözlerimi tavanda dolaştırırken alarmın çalmasıyla dik bir pozisyon aldım. Uykum yoktu, kendimi o kadar dinç hissediyordum ki sanki uyumayan ben değilmiş gibiydim. Komidinin üzerinde ki telefona kolaylıkla uzanıp alarmı kapattım ve bacaklarımı yataktan sarkıttım. Öylece halının üzerinde ki desenlere bakarken kapı açıldı. Kimin geldiğini biliyor olmak olağan bir şeydi kafamı kaldırıp ona baktığım sırada gözlerinin kızarık olduğunu gördüm. Gülümsedi ve yavaş adımlarla yanıma geldi. Ben ona alttan alttan bakarken yanımda ki boşluğa oturdu ve bana döndü. Ben ise onda ki gözlerimi çekip halıya döndüm.

"Neyin var kızım?"

Sesi o kadar narin çıkmıştı ki sanırsın yorgun olan bendim. Kafamı sağa sola sallayarak ayaklandım, anlatmayı bende isterdim fakat işi başından aşkındı. Hem anne olmak hem de gece gündüz demeden hastanelerde dolanmak o kadar zor olmalıydı ki, birde bunun üstüne babamdan kaçabilmek. Zaten yoruluyordu bir de onu ben yoramazdım, anneme anlatıp omzunda ağlamayı o kadar çok isterdim ki... Bencil olmamam gerekirdi, ona yardımcı olmak için kendime söz vermişken şimdi karşısına çıkıp derdime derman bul diyemezdim.

Arkamdan seslenişlerine bile aldırmadan banyoya girip üzerimdekilerden kurtuldum. Soğuk suyun altına girdiğim an beynimin donduğunu hissettim fakat onu bile aldırmadan öylece suya alışmayı bekledim. Titremiyordum bile, bedenimin o kadar ihtiyacı varmış ki suya. Bir kaç dakika öyle kaldıktan sonra suyun altından çıkıp kurulandım. Saçlarımın ıslaklığını aldırmadan kıyafetlerimi üzerime geçirip banyodan çıktım. Annemi yatakta bekliyor olduğunu görünce ufak çaplı bir şok geçirdim fakat hemen kendimi toparlayıp aynanın karşına geçtim ve saçlarımı örmeye koyuldum.

"Neyin var Feza? Anlat bana annecim"

Tekrardan sesini duymam ile titrek bir nefes aldım. Ah annecim bende anlatmak isterdim ama her istediğimiz olmuyor.

"Bir şeyim yok annem"

Saçlarımı örmeyi bitirir bitirmez kapıya doğru adımladım ve yerde duran çantamı sırtlandım. Kapıyı açarak dışarı çıktığımda arkamdan onunda hareketlendiğini hissettim. Aşağıya inip mutfağın önünden geçtiğim sırada annemin "kahvaltı?" demesiyle duraksadım.

"Aç değilim annem"

Bir kaç homurdanma sesinden sonra portmantodan anahtarı aldığım ile kapıdan dışarıya attım kendimi. Ayakkabılarımı hızlı hızlı giymeye çalışırken tökezledim ama düşmeden kendimi toparlayıp bağcıklarımı ayakkabımın kenarlarına sıkıştırdım. Çantamdan kulaklıklarımı çıkartıp telefona taktım ve bu sıralar en çok dinlediğim şarkıyı - Perdenin ardındakiler Derdime- açarak yola koyuldum. Çalan şarkı o kadar uygundu ki, bu gün içerisine 'cuk' diyerek oturmuştu.