Memories you won't forget

-007-

Ik gooi het kommetje yoghurt weg en loop naar de woonkamer om mijn schoenen aan te trekken. Altijd als ik iets niet wilde eten liep ik weg. Ik liep weg van mijn problemen. Harry heeft zo vaak gezegd dat ik dat niet moest doen. Maar ik kon niet anders. Soms ging hij zelfs met me mee, omdat hij zo bezorgd om me was. Soms sleurde hij me terug het huis in. Gewoon omdat het stormde, en hij me niet wilde laten gaan. Achteraf vond ik het toch wel
fijn dat hij me tegen heeft gehouden. Het zou ook niet erg handig zijn geweest als ik met storm naar buiten zou zijn geweest.

Ik trok mijn jas aan en voelde de warme stof. Het voelde alsof het me beschermde. Ik voelde de koude deurklink onder mijn vingers. Voor een seconde heb ik mijn twijfels, maar die leg ik snel weer aan de kant. Wat kan er nou mis gaan?

Ik zou bijna mijn sleutels vergeten. Ik kon nog net op tijd naar binnen rennen om ze te pakken. Ik trok de deur achter me dicht en voelde de koude wind langs mijn wangen snijden. Ik loop door de drukke straten van Londen. Ik loop richting de Big Ben. Het is best een eindje lopen, maar ik heb het er voor over. Ik was van plan om naar The College Garden te gaan. Het is een prachtige plek, het geeft je zo veel rust.

Plotseling hoor ik een toeter en een knal. Het wordt zwart voor mijn ogen, maar ik voel niks. Het is voorbij, is het niet?

Ik hoor mensen schreeuwen en roepen om hulp, maar ik kan niets zien, voelen of bewegen. "Meneer, kunt u me horen?" Hoor ik ineens. Ik wil antwoorden, maar het lukt niet. "Meneer, kunt u in mijn hand knijpen als u mij hoort?" Ik wil knijpen, zo hard als het maar kan, maar het lukt me gewoon niet. Het enige wat ik voel, zijn twee handen die rusten op mijn wangen. Ik weet het meteen: Het zijn Harry's handen. "Louis, open je ogen, ik ben het." Ik hoor de stem van Harry. Ik zet al mijn kracht op mijn oogleden en krijg ze uiteindelijk geopend. Het enige wat ik zie is zwart beeld. Maar toch is het anders. Anders zwart. Maar dan zie ik het: Het is een engel. Een bekende engel. Mijn engel. "Louis. Alles komt goed. Je moet doorzetten. Doe alles wat je kan. Doe het voor mij." Zijn tranen vallen op mijn wangen. "Geef niet op voor mij, ik ben bij je."

En dat was het moment dat ik besefte dat ik door moest zetten.