The secrets behind the stars

hoofdstuk 15

“Daan?”

bracht ik uit met ongeloof in mijn stem. Ik vocht tegen de tranen die zich opstapelden in mijn ogen. Hij was oke, dacht ik. Hij is gewoon hier en volledig in orde.

“Liv… waar ben je mee bezig? Weet je wel niet hoe gevaarlijk dit is? Ik kan dit gewoon niet aanzien dat je je stort in zo een groot gevaar zonder erbij na te denken.” Legde Daan uit.

“Daan, ook jij kan niks veranderen aan mij beslissing. Dit is hoe ik het wil en ik weet 100% zeker dat dit is wat mama had gewild.” Antwoordde ik gericht naar Daan maar ook eigenlijk naar iedereen die daar op die heuvel stond. Ik keek rond en hoopte op goedkeuring en ergens zag ik een glimlach en een knikje van Valeria dacht ik.

Maar echt zeker wist ik het nooit want ik hoorde iets achter mij. Iemand wou Laurens aanvallen achter zijn rug. Zonder na te denken draaide ik me om en wisselde plaatsen met Laurens. En in een beweging stak ik mijn pols uit waardoor een goudkleurig wilgenblad schild tevoorschijn kwam. Dat schermde de aanval af. De persoon in kwestie botste ertegenaan en viel neer.

Dan liet ik mijn pols zakken en verlaagde ik mezelf ook zodat ik mijn beste vriendin een knuffel kon geven. “lieve Ro, je hoeft me niet te beschermen. Ik kan dit wat er ook gebeurt.”

“Liv, ik weet hoeveel pijn het je deed wanneer je moeder stierf. Hij is daar verantwoordelijk voor. Ik wil je niet nog eens verliezen.” Verklaarde Ro al huilend. Ik trok haar recht en begeleidde haar naar Fleur en Daan. Ik zag in Fleurs ogen dat ze hetzelfde van plan was en ik keek hun allemaal aan. Lars kwam er ook bij staan. Ik gaf hen een blik vol zelfvertrouwen en fluisterde ‘ vertrouw me nu gewoon’. Een algemene zucht ontglipte aan hun lippen maar het leek wel of ze er vrede mee hadden.

Toen ik me omdraaide om terug naar Laurens te gaan die deze hele tijd gewoon exact in stilte is blijven staan waar hij stond, ving ik de blik van mijn vader op. Daar was nog lang geen goedkeuring in te bespeuren.

Maar dat was voor later. Ik nam nog eens diep adem en begon dan:
“Niemand kan mijn gedachten veranderen. Mijn keuze is gemaakt. We zijn beiden verbonden door de eeuwenoude wilg met haar gouden brandmerk. Hij is mijn leermeester en staat onder mijn bescherming zolang ik hem nodig heb. Nadien is hij gewoon weer de man die verantwoordelijk is voor de dood van mijn moeder. Maar voor nu leert hij me alles wat mijn moeder hem leerde. Niemand kan deze band verbreken, enkel dood. Zo staat het geschreven in de wetten die de sterrenbeelden in het begin van ons bestaan hebben opgesteld. Laurens is mijn leermeester zo zal het zijn en blijven.” Sprak ik iedereen toe.

Na mijn woorden, namen de soldaten Laurens terug mee naar zijn cel zonder geweld. Laurens gaf me een dankbare blik en vertelde me dat morgen onze eerste les zou zijn. Iedereen strompelde uiteindelijk terug naar hun eigen thuis. Mijn vader schonk me nog een laatste blik vol ongeloof en verdriet en vertrok dan. Het was pijnlijk hem zo te zien maar ik bleef volhouden dat dit de juiste keuze was.

Mijn vrienden echter bleven wachten op me om samen naar huis te gaan. Op de terugweg naar huis werd er niet veel gezegd. Tot ik er ineens aan iets dacht. Daan!

“wat scheelde er nou met je Daan?” vroeg ik me ongerust af.

Daan schrok hier precies van op en wist even niet goed wat te zeggen.

“Wel euhm… Eigenlijk wat er was… Ik…”