Forgotten Feelings || REDNAVEI

7.

Weer eens veel te laat kom ik de school binnen gewandeld en ren ik direct door naar mijn kluisje. Mijn haren zijn nog nat van het douchen omdat ik geen tijd meer heb gehad om die te drogen.

Wat vandaag nog stommer maakte was dat toen ik thuis kwam, Alaina gewoon nog in haar bed lag. Ma heeft vandaag blijkbaar in haar eentje geyogaat, tot mijn frustratie.

Ik ren richting mijn kluisje en zoek tijdens het rennen in het voorvakje van mijn tas naar de bijbehorende sleutel, maar vind alleen pepermuntpapiertjes en andere zooi.

Kan deze dag nog erger?

Vervolgens ren ik richting de kapstokken, aan de andere kant van het gebouw, waarvan de gangen en hallen leeg zijn omdat iedereen in zijn of haar klaslokaal zit.

Het handvat van mijn tas draag ik in mijn mond, toch niemand ziet het, om ondertussen mijn jas uit te kunnen trekken en deze straks direct op de kapstok te kunnen pleuren.

Als ik eenmaal een vrij haakje heb gevonden, sprint ik de trappen op naar het juiste lokaal. Ik zit nog binnen de tien minuten te laat, maar over zo'n twintig seconden niet meer.

Ik open de deur van lokaal 129, en zie een klas vol leerlingen, die niet mijn klasgenoten zijn, me aanstaren.

'Hey Otje!' Klinkt er uit een van de hoeken, en ik zie Alaina enthousiast naar me zwaaien, terwijl ik mijn wangen rood voel worden.

'Oh.. fuck.' Zeg ik net iets te hard, waardoor de Engels docente me streng aankijkt. Snel draai ik me om en loop ik het lokaal uit, waarna ik de deur achter me dicht gooi. Bloed stroomt naar mijn rood wordende hoofd en ik raak zo'n beetje oververhit.

Het probleem is dat alle roosters digitaal zijn, en wat heb ik nu juist niet? Digitaal.

Ik zou het lokaal terug in kunnen lopen om te vragen of ik iemands telefoon kan lenen, maar ik denk dat ik mezelf al genoeg voor schut heb gezet.

Scheikunde. Stel je bent een scheikunde docent, waar geef je dan les?

Waarschijnlijk een van de practicum lokalen.

Haastig snelwandel ik naar de vleugel die aan deze gang zit vastgeplakt en kijk ik door alle raampjes opzoek naar mijn docent, maar zie hem of mijn klas nergens.

'Odette? Wat doe jij al op school?' Klinkt er achter me, en ik herken de stem van Mabel.

Je wilt niet weten hoe intens gelukkig ik op dit moment van haar aanwezigheid wordt. 'Waar hebben we scheikunde?'

'Uh, scheikunde valt uit. We zijn de eerste twee uur vrij.' Zegt ze, en ze kijkt me vragend aan. 'Hoezo weet je dat niet?'

'Heb ik een telefoon om op te kijken?' Zucht ik en ik haal mijn handen door mijn koude haar. 'Wat een kut ochtend.'

'Vertel.' Mabel legt haar arm om mijn schouder en ik leun mijn hoofd op die van haar, terwijl we samen richting de kantine paraderen.

Ik vertel haar alles, van gisteravond tot een minuut geleden. Af en toe lacht ze me even uit, maar ze blijft serieus luisteren.

'Meisje toch.' We gaan zitten aan een van de tafels en ik leg mijn voorhoofd op het tafelblad. 'En Alaina heeft niet eens haar karma gehad.'

'Inderdaad.' Brom ik, en ik haal mijn hoofd weer van de tafel af. 'En wat doe jij zo vroeg op school dan?'

'Anders gaan mijn ouders me allerlei klusjes geven zoals de hond uitlaten, dus dan zit ik liever op school te Netflixen.' Lacht ze en ze pakt haar telefoon erbij.

'De hond uitlaten is niet eens zo erg.' Ik draai mijn hoofd richting het raam en staar naar de auto's die voorbij zoeven.

'Weetje, Rory is niet eens zo verkeerd. Misschien moet je er werk van maken. Hij is overduidelijk geïnteresseerd.' Ik zie in mijn ooghoeken Mabel me serieus aankijken, maar zelf ben ik het er niet mee eens.

'Je mag hem hebben.' Zucht ik en verveeld leg ik mijn hoofd nu op mijn over elkaar geslagen armen. 'En hij is niet geïnteresseerd, dan deed hij wel niet zo vervelend.'

'Als hij vervelend doet is hij juist geïnteresseerd, zo zijn jongens. Je hebt zelf een broer, dat moet je weten.' Ze wuift mijn woorden weg en zet haar serie op pauze. 'Maar bedankt voor het aanbod, dat ga ik zeker doen.'

'Moet jij weten.' Ik adem uit en sluit mijn ogen. Het liefste val ik nu gewoon in slaap, en word ik weer wakker als de dag, nee de maand, voorbij is en ik niet meer hoef na te denken over mijn stomme acties van afgelopen dagen.

'Jongens, hoezo zijn jullie zo vroeg?' Klinkt er vervolgens, de stem van Yumi.

'Dat kunnen we ook aan jou vragen.' Kaatst Mabel terug en ze stopt haar telefoon weg.

'Ik moet vanuit de leerlingenraad helpen met het ophangen van posters voor de bak actie van volgende week. Jullie?' Ze schuift naast me aan tafel en kijkt Mabel en mij om de beurt vragend aan.

'Thuis moet ik klusjes doen.' Zucht Mabel.

En ik begin weer het hele verhaal van vooraf aan, met af en toe een aanvulling van Mabel van dingen die ik vergeet, te vertellen.

Yumi begint te lachen. 'Wat een leven. En wat een kutjoch.'

'Ik zei al, ze moet er werk van maken.' Voegt Mabel toe.