The Inside

Dot. 1

  Καθόταν σε μια καρέκλα θλιμμένη, με τις ίδιες της τις σκέψεις να την πολεμούν. Οι δικές της σκέψεις να δημιουργούν σενάρια, αυτή δεν ήθελε, ορκίζεται.... Δεν ήθελε να υποφέρει έτσι, δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της, κι αυτή εξακολουθούσε να κάθεται σε αυτήν την καρέκλα , ενώ ο κόσμος έτρεχε γύρω της! Εκλεισε τα μάτια της...
 
Ξαφνικά ήρθε αυτός, της άγγιξε τους ώμους και του χαμογέλασε. Την πήρε να χορέψουν. Υπήρχε σιωπή...Ήταν ευάλωτη στα χέρια του, την στριφιγύριζε και εκείνη έλιωνε στην αγκαλιά του. Δεν τον ρώτησε ούτε σήμερα το όνομά του. Τον ήξερε, τον είχε δει στα όνειρά της πολλές φορές...
- Σε παρακαλώ μίλα μου, της ψιθύρισε καθώς εκείνη λίκνιζε το σώμα της με χάρη μπροστά του. Το ξέρω ότι το έχεις ανάγκη , συνέχισε
- Δεν μπορώ...
- Λες ψέματα
- Δε λέω
- Μην κοροϊδεύεις άλλο τον εαυτό σου, πες μου τι συμβαίνει
- Ξέρεις τι συμβαίνει, ξέρεις καλύτερα από τον καθένα
- Δεν θα μου πεις για να μάθω, θα μου πεις για να ηρεμήσεις
- Δεν μπορώ...
  Τα μάτια της είχαν γίνει υγρά...Δεν άντεχε άλλο. Ένιωσε τα δάχτυλα του να μαζεύουν τα δάκρυα της.
- Έει μην τα παίρνεις
- Σσς ηρέμησε, θα τα φυλάξω. Μην ανησυχείς!

  Σταμάτησε να την πιέζει, την πήρε αγκαλιά, την πέταξε στον αέρα και γέλασε με το χαμόγελο της. Τόσες φορές τής είχε τονίσει πόσο της πήγαινε να χαμογελά κι εκείνη ακόμα δεν το είχε συνειδητοποιήσει. Στα αυτιά τους ηχούσε το ίδιο τραγούδι ,

I am never gonna dance again
The way I danced with youou                                                  

- Δε θέλω να φύγεις, μην με αφήσεις πάλι μόνη μου
- Τότε μην με διώξεις ξανά , κάτσε μαζί μου και μίλα μου
- Σε παρακαλώ, δεν θέλω πάλι μόνη μου , δεν αντέχω άλλο
- Κλείσε τα μάτια σου, της είπε και και της τα μάζεψε για ακόμα μια φορά.

Εκείνη τα έκλεισε και άκουσε τη φωνή του να της ψιθυρίζει " Σ' αγαπάω " , του χάρισε άλλο ένα χαμόγελο. Άνοιξε τα μάτια της, κι ένιωσε πιο δυνατή. Τώρα ήταν μόνη στο δωμάτιο , εκείνος είχε εξαφανιστεί σαν τον αέρα του τσιγάρου - κρίμα που δεν κάπνιζε.

Την είχε γεμίσει αυτοπεποίθηση. Την είχε κάνει να πιστέψει πως όλα τα άσχημα μια μέρα θα εξαφανιστούν μαζί με εκείνον. Δεν θα τον χρειάζεται πια , να την κάνει να νιώθει ευφορία. Δεν θα χρειάζεται κανέναν, παρά τον εαυτό της και θα είναι ευτυχισμένη. Πεσμένη στα χέρια κάποιου άλλου, στο δικό τους σπίτι, στην αγκάλη του Θεού, ήρεμη!

Μάζεψε τις δυνάμεις της για να φαίνεται πιο δυνατή στους γύρω. Τα δάκρυα είχαν στεγνώσει. Κάποιος της είχε πει κάποτε, "τα μάτια σου φαίνονται κουρασμένα" ήθελε να τον αγκαλιάσει που το είχε παρατηρήσει αλλά δεν τον συμπαθούσε κι ιδιαίτερα για να το κάνει. Μια καθηγήτρια της είχε τονίσει πως έχει θλιμμένη ματιά. Δεν την χαλούσαν τέτοια κοπλιμέντα, έβρισκε έναν απόμακρο ρομαντισμό σε αυτά, αλλά την έκαναν να ανησυχεί που τα μάτια καθρέφτιζαν τη ψυχή της. Ήταν πολύ ενοχική για να μιλήσει για τις θλίψεις της, κι απογοητευόταν που όλοι ήξεραν πως δεν είναι καλά ενώ κανείς τον λόγο. Φαινόταν περίεργη κι αχάριστη στους άλλους.

Εκείνος την είχε βοηθήσει να το κρύψει αυτό για τώρα, να μη φαίνεται η ταλαιπώρια της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έφυγε για την εφιαλτική διαδρομή προς το υπνοδωμάτιο. Έριξε ένα κλεφτό βλέμμα στο γραφείο, και είπε "αύριο πάλι, δεν αντέχω άλλο σήμερα".  Οι ενοχές της - που αύριο δεν θα είναι αρκετά έτοιμη για το σχολείο - ήταν τόσο αδύναμες, για της αλλάξουν γνώμη. Το ήξερε ,άλλωστε ,πως δεν είναι η πρώτη στη τάξη, όπως συνήθιζε να ήταν. Το μόνο που έμενε ήταν να συμφιλιωθεί με την ιδέα, και η αδιαφορία που ένιωθε ήταν μια καλή αρχή. Αν και το θέμα με το σχολείο είχε γίνει αρκετά περίπλοκο αυτή τη χρονιά ...

Ξάπλωσε, άρχισε να υφαίνει ευτυχή σενάρια στο μυαλό της μέχρι που χωρίς να το καταλάβει, κοιμήθηκε. Ο πόνος είχε εξασθενίσει, οι ελπίδες για ένα μέλλον μόνο δικό της είχαν επανέλθει, μια ακόμη ουλή είχε ανοίξει δίπλα στις υπόλοιπες. Ουλές είχε πολλές στην ψυχή της, κάθε μέρα τις σκεφτόταν μία-μία μέχρι να ξεπλυθούν με την υγρασία των ματιών της ... Και όλο αυτό πάλι από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος, με σκοτεινές σκέψεις που κάνεις δεν ήξερε...

Η νύχτα είχε έρθει για τα καλά, και τα αστέρια ασημένια διακρίνονταν στον ουρανό, έναν ουρανό τόσο μαύρο όσο τα όνειρά της...

Καληνύχτα Χριστίνα!