Sky Full Of Stars

Chapter 2

Chapter 2

Nakatayo ako ngayon sa labas ng Cafe La Celestia—our coffeeshop.

It was named after our family name. Medyo unique nga para sa 'kin ang Celestia na family name e, parang iilan lang dito sa mundo ang may apelyido na gan'yan.

“Oh Lyra ba't nakatayo ka pa d'yan? Pasok ka na.” Tinawag na ako ni Aunt Sally kaya ay pumasok na ako sa loob.

Sinalubong agad ako ng amoy ng iba't-ibang klase ng kape and the scent of freshly baked cakes.

This coffeeshop is my second home, the second safest place na p'wede akong tumambay. Minimalist ang interior ng coffeeshop namin kaya madaming dumadayo rito for picture taking instragammable daw kasi ang view.

“Aunt Sally, sa second floor lang ako.”

Agad akong umakyat papuntang second floor and this area is intended for those people na gusto ang katahimikan. For example you're here to finish a work, to read books, for group study o baka trip mo lang talaga mapag-isa.

My favorite spot here ay ang isang table for two na katabi ng glass window, from here ay makikita mo ang breathtaking view ng city namin. Also the noisy cars passing by, the crowded streets, the group of strangers.

“Ms. Lyra, pinapatanong po ng Aunt n'yo kung ano daw po ang gusto n'yong kainin,” a waiter asked and I smiled at her.

“Matcha milk tea and canolli po,” I simply replied at tumingin ulit sa glass window.

After a few minutes ay dumating na ang pagkain ko. I prayed first before starting to eat it and I grabbed my journal. It's always been my hobby to write while enjoying my coffee. Tapos ang perfect pa ng aura ng coffeeshop namin para sa mga writers.

My writing was interrupted when a group of friends suddenly came. Nakuha nila ang attention ko kasi nagtatawanan sila. Mas lalo akong napatitig sa kanila and I suddenly recognized them, sila 'yong magka-kaibigan na palaging dumadaan sa tapat ng bahay namin.

Umupo sila sa table sa tapat ko and I unconsciously observed them. The four of them ordered lasagna and avocado shake.

“1 week na lang at summer na makakalaya na rin tayo sa stressful Grade 11 life,” sabi ng babaeng boyish.

Malapit na pala ang summer. I suddenly feel sad kasi hindi ko na sila makikitang dumadaan sa labas ng bahay namin.

“Mas stressful ata Grade 12.” The guy wearing a hoodie replied.

Hindi ko makita 'yong lalaki na parang crush ko kasi nakatalikod s'ya sa 'kin.

They all went silent nang dumating ang order nila and they started eating. First time ko sila nakitang mag-seryoso usually kasi panay asaran at tawanan 'yan sila.

I was about to grab my polaroid camera from my sling bag para ma-picturan ko ulit sila kaso naiwan ko pala ito sa bahay. Kaya no choice ako at cellphone ko na lang ang gagamitin ko. I don't know why I love to take pictures of them, siguro dahil gusto ko rin magkaroon ng kaibigan. Kahit sa litrato man lang makapagpapanggap ako na isa ako sa kanila.

I positioned my phone to get a nice angle and then I pressed that white circle in the center to capture a photo. Pero biglang nag-flash at tumunog pa ang shutter no'ng nagpicture ako.

I guess nakuha ko ang attention nila dahil napatingin sila sa 'kin.

The four of them looked at me suspiciously.

“Sino pinipicturan mo? Ako ba?” The guy I think I have a crush with asked me that question at nag-pogi pose pa s'ya.

I suddenly felt nervous so I tied my hair into a bun. I swear I hate this mannerism.

“Tanga dude, ako pinipicturan n'ya!” The other guy said at nag-peace sign naman.

I don't know what to say.

Napatingin 'yong lalaki na “parang crush ko” sa matcha milk tea ko and a smirk escaped from his lips.

“Mahilig ka pala sa matcha milk tea?” he asked and I just shrugged. “Sa tingin ko magiging MATCHA tayo,” he added at nag-apir pa silang tatlo.

Ang babaeng boyish naman ay tila na-cornyhan sa banat ng kaibigan n'ya.

“Miss.” The other guy wearing a hoody called me kaya ay napatingin ako sa kan'ya.

I remained silent, pero deep inside ay kinakabahan ako. Parang first time ko kasing makakita ng mga tao, weird.

“You look familiar,” sabi ng lalaking naka-hoodie na ikinataka ko. Me? Familiar? Hindi nga ako lumalabas ng bahay e.

“Kamukha mo kasi ang future wife ko,” dagdag pa n'ya at tila kinilig pa sa sariling banat.

“Mahiya nga kayo!” suway ng babaeng boyish sa kanila.

Pa'no ba ako makakaalis dito?

“Ms. Lyra tinatawag ka po ng Aunt Sally mo, uuwi na raw kayo.”

That's it, I'm saved by the bell.

Agad naman akong naglakad paalis at tila na-weirduhan silang apat sa 'kin. While on my way downstairs ay may naalala ako, naiwan ko ang journal ko sa table.

Pa'no ako babalik nito? Nahihiya na ako sa kanila.

Luminga-linga ako sa paligid at nakita ko na busy ang mga staffs sa coffeeshop namin, at nahihiya rin ako mag-utos sa kanila.

I took a deep breathe and I fixed my bun.

“Umayos ka, Lyra,” I mumbled to myself at agad humakbang pabalik sa pwesto ko kanina.

Kahit kinakabahan ay kalmado kong kinuha ang journal ko mabuti naman at hindi na nila ako napansin dahil busy na sila sa pagkain.

Habang nasa loob ng sasakyan ay tinititigan ko ang picture nila na nasa phone ko. Ano kaya ang pakiramdam ng ganito? 'Yong may kaibigan ka? May kasama kang tumawa. May kasamang gumala, may mapagsasabihan ng problema?

“Lyra, baba ka na.”

I was spacing out at hindi ko namalayan na nasa labas na pala kami ng bahay. Agad akong dumiretso sa kwarto and just like the usual, pinatugtog ko na naman ang music box ko.

I took a quick shower and I wore my favorite pair of pajamas. I stared at myself at the full length mirror.

I noticed that I look so weak...

I can see a weak girl standing in front of the mirror who's struggling to live a normal life.

I flashed a smile, it was a force and a weak smile.

I wonder if I can still smile genuinely again.