Ο Φύλακας Άγγελός Σου

Κεφάλαιο 1ο

"Δανάη ξύπνα θα αργήσεις την πρώτη σου μέρα στο καινούργιο σχολείο" μου φώναξε η μαμά μου και αμέσως σηκώθηκα από το ζεστό μου κρεβάτι. Μπήκα στο μπάνιο πλύθηκα και χτένισα τα μακριά, ίσια, καστανά μαλλιά μου. Μέσα σε 10 λεπτά ντύθηκα έβαλα το στενό μαύρο τζιν μου, μία άσπρη κοντομάνικη μπλούζα που έγραφε "follow your dreams" και τα μαύρα σταράκια μου και κατέβηκα στην κουζίνα να φάω πρωϊνό. Εκεί κάθονταν οι γονείς μου με τον αδερφό μου σιωπηλοί τους καλημέρισα με ένα ψεύτικο χαμόγελο και πήρα το μπολ με τα δημητριακά μου. Ο μπαμπάς μου δουλεύει σε μία εταιρεία και αλλάζουμε συχνά πόλεις, οπότε αναγκαστικά πάω και σε καινούργιο σχολείο. Είναι πραγματικά εκνευριστικό γιατί πρέπει να αφήνω τους φίλους μου και να βρίσκω καινούργιους. " Άντε μικρή σήκω! πάμε στο καινούργιο μας σχολείο! " με πρόσταξε ο Ορέστης, ο αδερφός μου, υπό άλλες συνθήκες θα τον έβριζα γιατί με είπε μικρή, στο κάτω κάτω μόνο ένα χρόνο με περνούσε, αλλά δεν αντέδρασα απλώς τον άκουσα και πήρα τα πράγματα μου για να ξεκινήσουμε.

Φτάνοντας στο σχολείο ένιωσα όλα τα βλέμματα πάνω μου, ακόμη να το συνηθίσω από τα προηγούμενα σχολεία που είχα πάει. Μπήκα μέσα με τον αδερφό μου και ένα ψηλό, μελαχρινό αγόρι μας χαμογέλασε λέγοντας " Καλώς ήρθατε στο σχολείο μας με λένε Στέλιο θα σας ξεναγήσω και θα σας πάω στην τάξη σας " " Ευχαριστούμε με λένε Ορέστη και από εδώ η αδερφή μου Δανάη" απάντησε ο αδερφός μου σοβαρός. Μετά από την ξενάγηση του Στέλιου χτύπησε το κουδούνι για μάθημα. Ο Στέλιος ήταν στην ηλικία μου και ήμασταν μαζί στην τάξη " Τουλάχιστον δεν θα είμαι τελείως μόνη " σκέφτηκα και ο καθηγητής της χημείας μπήκε μέσα. Ήταν σχετικά κοντός και είχε μαύρα μαλλιά παρόλο που φαινόταν αρκετά μεγάλος στην ηλικία " Λοιπόν παιδιά αρχικά έχουμε μια καινούργια μαθήτρια στην τάξη μας. Θα ήθελες να μας συστηθείς; " είπε απευθυνόμενος σε εμένα, φυσικά ήταν κάτι που γινόταν σε όλα τα προηγούμενα σχολεία, του έγνεψα καταφατικά και είπα " Με λένε Δανάη Σταματοπούλου " και όπως κάθε φορά όλοι με κοιτούσαν λες και έβλεπαν πρώτη φορά άνθρωπο " Ωραία " είπε ο καθηγητής και ξερόβηξε " Εγώ είμαι ο καθηγητής Μαρκόπουλος " μου είπε " Αφού συστηθήκαμε θα ήθελα να πω πως φέτος θα σας βάλω εγώ στις θέσεις που πρέπει να καθίσετε και κάθε φορά που θα έχετε ομαδική εργασία θα την κάνετε με τον διπλανό σας " είπε και όλοι αναστέναξαν ενώ άρχισε να βάζει τυχαία τα παιδιά σε ζευγάρια όταν ξαφνικά γύρισε σε εμένα και είπε " Δεσποινίς Σταματοπούλου θα καθίστε με τον Κύριο Αναστασίου " και μου έδειξε το θρανίο μου όπου καθόταν ένα αγόρι μελαχρινό με μελί μάτια. Με κοίταξε με ένα κενό βλέμμα " Δήμος " μου είπε μόλις κάθισα στην θέση μου δίνοντάς μου το χέρι του " Δανάη " του απάντησα και ανταπέδωσα την χειραψία του " Ξέρεις τίποτα από χημεία; " με ρώτησε χαμογελώντας " Δεν είναι και το δυνατό μου σημείο " του είπα λίγο διστακτικά και γύρισε μπροστά του " Αφού σας έβαλα όλους σε ζευγάρια θα σας αφήσω λίγο να γνωριστείτε" είπε ο καθηγητής και εγώ απλώς ξεφύσηξα. Οι ώρες του σχολείου περνούσαν πιο αργά από ποτέ, πέρασα όλη μέρα με τον Στέλιο ο οποίος αποδείχθηκε πολύ ενδιαφέρον άτομο, κανονίσαμε ακόμη και να βγούμε για ποτό μαζί με την παρέα του το Σάββατο βράδυ. Όταν σχολάσαμε η μαμά μου ήρθε με το αμάξι για να μας πάρει. Μόλις πήγα σπίτι μπήκα στο μπάνιο για ένα ντουζ, το ζεστό νερό με χαλάρωσε αρκετά. Πήγα στο δωμάτιο μου και τότε μπήκε η μαμά μου " το απόγευμα θα πάμε να γνωρίσουμε τους καινούργιους γείτονες οπότε να είσαι έτοιμη " μου είπε χαμογελώντας και έφυγε για να ντυθώ.

Το απόγευμα φόρεσα ένα κοντό τζιν σορτσάκι, μια απλή άσπρη μπλούζα και μια μαύρη ζακέτα που έφτανε λίγο πιο κάτω από το σορτσάκι μαζί με τα άσπρα σταράκια μου " Δανάη τελείωσες; θα αργήσουμε " μου φώναξε η μαμά μου και έβαλα λίγη μάσκαρα και κραγιόν γρήγορα. Χτυπήσαμε το κουδούνι τον γειτόνων μας και άνοιξε η οικοδέσποινα χαμογελαστή είχε ξανθά μαλλιά μέχρι τον ώμο, μπλε μάτια και ήταν αρκετά λεπτή " Γειά σας, τι κάνετε; " είπε και φίλησε σταυρωτά την μαμά μου " Με λένε Σταυρούλα Αναστασίου " είπε απευθυνόμενη σε εμένα και τον αδερφό μου αφού ήδη οι γονείς μου την ήξεραν " Περάστε μην ντρέπεστε " συνέχισε, μπαίνοντας μέσα είδαμε τον κύριο Αναστασίου ήταν ψηλός με καστανά μαλλιά, μελί μάτια και λίγο γεματούλης, φαινόταν πραγματικά πολύ καλός " Δήμο! Έλενα! κατεβείτε να γνωρίσετε τους γείτονες μας " φώναξε η κυρία Αναστασίου και ήμουν πλέον σίγουρη ότι δεν ήταν απλή συνωνυμία, μόλις ο Δήμος με είδε γούρλωσε τα μάτια για μια γρήγορη στιγμή που μάλλον είμαι η μόνη που το κατάλαβε " Γειά σου και πάλι " μου είπε λίγο ειρωνικά " Γειά " του είπα με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Για να μην τα πολυλογώ το απόγευμα ήταν χάλια μιας και ο Δήμος με έβλεπε συνέχεια και ο μπαμπάς μου με τον Ορέστη τον αγριοκοιτούσαν αν και η αδερφή του που ήταν λίγο μικρότερη μας μου φάνηκε πολύ γλυκιά. Φυσικά όταν γυρίσαμε σπίτι η μαμά μου μου έκανε ανάκριση για αυτόν και γιατί με κοιτούσε τόσο επίμονα, αυτό όμως ούτε εγώ το ήξερα, γιατί με κοιτούσε έτσι άραγε;