Marked By The Beast (COMPLETED)

Chapter 9

           HABANG minamaneho ko ang Ford Ranger ko ay naalala ko ang mukha ni Lissandra nang lingunin ko ito bago ako lumabas. Kinagat ko ang labi ko, nakukunsensya ako na pinaiyak ko ito. Hindi ko napigilan ang bibig ko kanina, I went overboard. In fact, masaya ako na kasama ko si Lissandra. The cabin feels homey because of her. Gusto kong bawiin lahat ng sinabi ko dito kanina.

I went to my trusted friend si Juan Ariel, simpleng lalaki lamang ito dito sa probinsya. Ito ang dahilan kung bakit nakasundo ko agad ito, walang arte at hindi ako hinuhusgahan. Higit sa lahat, purong negosyo ang nasa isip nito. Lahat ng gusto kong bagay ay sya ang gumagawa ng paraan para makuha ko ito syempre, kapalit ng tamang halaga. May kailangan akong makuha sa araw na ring ito, para kay Lissandra. It's a peace-offering.

"Pare! Himala at napapadalas ang punta mo. Wala pang isang buwan mula noong kumuha ka ng supplies ah." Bati nito sakin. Nasa harap na ako ng tindahan nito. Isa itong malaking grocery na pag-aari nya pero maaring humingi ng ibang gamit kay Juan na hindi natatagpuan sa groceries at dito sa probinsya kaya't hindi lamang simpleng grocery ang negosyo nito.

Tinanggal ko ang mask ko, si Juan lang naman ang narito at dahil na rin sa init. Sinabi ko kay Juan lahat ng kailangan ko, mabilis naman nyang tinawagan ang mayroon ng kailangan ko. Nakaupo na ako sa loob ng tindahan nya. Hinihintay ko na dumating ang pina-bili ko.

"TALAGA NAMAN MACARIO! SABING WAG KA MAG-LALARO DITO SA TINDAHAN EH!" Sigaw ng asawa ni Juan nang mag-tatakbo palapit sakin ang bunsong anak nila.

"Rararo rang aman mama eh!" Sigaw pabalik ng bulol nitong anak. Mabilis naman itong nilapitan ng nanay nya, may hawak pang hanger.

"Ayan! Sige kukunin kana nang mama sa tabi mo!" Pananakot ng nanay nito at oo, ako ang ginamit na panakot.

"AHHHH! PANGET!" Nagtatakbo ang bata sa nanay nito at nawala na sila sa paningin ko. Napa-ngiti ako nang mapait. Tangina? Lakas mang-yamot ah. Bumaba na naman lalo ang self-esteem ko.

Sinuot ko na muli ang mask ko. Mag-kadugtong ang kilay na hinintay ko ang orders ko. Inabot na ako nang dilim sa pag-hihintay. Mabilis ko namang ikinarga sa sasakyan ko ang mga pinabili. Binayaran ko si Juan at umalis na agad.

             TAHIMIK akong nag-wawatch ng TV when I heard the ugong of sasakyan, that must be Ver! Nagmamadali akong nag-punta sa kwarto. I don't want to see him muna. He was too rude kanina. Nahiga ako sa kama at tinakluban ang sarili using the blanket. Naiiyak na naman ako. I know that I'm a burden to him. Should I just contact my cousins? But my mom told me to stay away muna. The criminals must be just near us that's why she told me to tago.

I was nag-iisip nang malalim when I heard that the door opened. Hinigpitan ko ang kapit sa blanket ko. I felt that Ver is making hila of the kumot. He's stronger than me kaya natanggal nya rin agad ito.

"Ano ba?!" I angrily said. Magka-dugtong ang kilay na hinarap ko ito and I'm sure pulang-pula na naman ako dahil sa pag-iyak. Natulala ako nang makita ko ito. He's not wearing his mask at nakangiti sya sakin. My eyes widened, his unmarred side of face looked dreamy. Ang lalim ng dimples nito at napaka-ganda ng mga mata.

"May gusto akong ipakita sayo." He said. Huh? Hindi ba iyong mukha nya ang gusto nyang ipakita? Nilahad nya yung hand nya tapos tinulungan nya akong tumayo. We went to the living room. Nanlaki na naman ang mata ko sa nakita ko. He bought me a sewing machine, cloths and all of the other materials that's needed for making clothes.

"Para sakin?" I asked him. I can't stay galit na sa kanya. This is too much! I'm so happy.

"Yes." Naka-smile nyang sabi sakin. Niyakap ko ito nang tight.

"Thank you so much!"

"That's my peace-offering, I hope that you're no longer mad at me. I'm sorry for what I've said, I take it back. Masaya ako na nandito ka." He whispered as he caresses my head.

"I'm not mad na besides that was my fault. Thank you, these are too much for a peace-offering." I said while nakatingala sa kanya. He smiled at me, what's panget ba sa mukha nya? The scars don't make him less pogi. "Yeah, tapos may big itik pa no." again, that was her inner mind. Natulak ko ito because of what crossed in my mind. Self please, stop with the itik. Palayain mo na yung itik!