Forgotten Feelings || REDNAVEI

13.

'En wat doe jij in hemelsnaam hier?' Mopper ik, als ik het huis binnenstap en daar onze beste makker Rory zie zitten. Als er iemand is waar ik nu geen zin in heb, is hij het wel.

Hij zit daar maar, alleen, geen Chris te bekennen met voor zich een boek van waarschijnlijk geschiedenis opengeslagen, aan de plaatjes te zien.

'Begroet je iedereen zo?' Vraagt hij afkeurend, hij kijkt op van zijn schrift en kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.

'Alleen mensen die me nog geld verschuldigd zijn.' Antwoord ik. Ik trek mijn jas uit en hang deze op de kapstok.

'Odette? Ben je thuis?' Voetstappen van mijn moeder klinken in de gang.

Fuck, mijn bloesje. Ik heb m niet verwisseld.

Zo snel als ik kan trek ik het van mijn lichaam en kijk ik om me heen waar ik het kan verstoppen, uit opwelling gooi ik het naar Rory en beveel ik hem er op te gaan zitten. Gelukkig doet hij wat ik zeg.

Mijn moeder loopt de keuken binnen en kijkt me verbaasd aan. 'Hoezo sta je hier in je bh?'

Ik kijk naar beneden. Fuck fuck fuck. 'Ik... ehm... ik...'

'Je zei dat er iets scherps heel erg in je rug prikte op de fiets toch? Toen je 'm uitdeed had je nergens last meer van, tenminste, dat vertelde je mij toen je net je jas uit trok.' Valt Rory me bij.

Wow.

Ooit gedacht dat mijn nieuwe irritatiebron mijn reddende engel zou zijn?

'Inderdaad.' Zeg ik, 'het was echt niet te doen.'

'Wat raar.' Zegt mijn moeder, me met een gekke blik aankijkend. 'Ik zag denk ik nog een shirt in de badkamer liggen, trek die maar aan.'

Ik knik en loop richting de badkamer, maar geef Rory eerst een bedankende glimlach, waarop ik een knipoog terugkrijg.

Van de vloer raap ik een auberginekleurig shirt met een vreemde patronen erop geborduurd. Deze komt uit Al's kast, maar goed, beter dan een bh, en ik heb geen zin om naar boven te lopen.

Ik loop weer terug richting de keuken en zie mijn moeder drie koppen thee inschenken.

'Je vader had trouwens nog gebeld, natuurlijk was je er niet, maar hij wilde je spreken.' Een vorm van walging komt op haar gezicht en ze gaat tegenover Rory zitten, dus ik naast hem.

'Ik zal hem vanavond wel bellen ofzo.' Zucht ik, de kop naar mezelf toeschuivend. 'Maar goed, Rory, wat doe jij hier in hemelsnaam?'

'Kan dat iets normaler, Od?' vraagt mijn moeder, lichtelijk geïrriteerd.

'Inderdaad, door al deze negatieve energie voel ik me heel onwelkom.' Voegt Rory daaraantoe en hij draait zich mijn kant op met een grote grijns op zijn gezicht.

Ik steek mijn tong naar hem uit. 'Nou?'

'Je moeder nodigde me binnen toen ik langsfietste en zij in de tuin werkte.' Antwoord hij kalm.

'Maar Chris is niet thuis.' Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk van hem naar mijn moeder.

'Dus? Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.' Mijn moeder slurpt van haar thee en pakt een krant van de tafel om deze vervolgens open te slaan, volgens mij zie ik haar mompelen over wat voor een papierverspilling ze het vind.

'Inderdaad, Otje, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Daarom zit ik ook hier en niet thuis.' Hij kijkt me weer met dezelfde grijns aan en het liefde wil ik hem slaan.

'Wat is er bij je thuis?' Vraag ik, blazend in het hete water.

'Rory's ouders zijn altijd druk aan het werk Odette, en hij heeft helaas geen broer of zusje.' Mijn moeder kijkt me verwijtend aan, alsof ik er iets aan had kunnen doen. 'Zo zwaar heb je het dus niet met vijf.'