έναν αιώνα μετά (atla Fanfiction)

Part 6 : Η ζήλια καίει και μαγεύει...

Μεριά Άιροχ

Περπατάω γρήγορα και πηγαίνω στην μοναχική ταράτσα. Κοιτάω από κάτω όλη τη φυλακή και σκέφτομαι. Το μυαλό μου τρέχει στην Λία και τον γαιοδαμαστή από πριν. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να βγάλω από τη σκέψη μου την εικόνα του όταν αγκάλιαζε τη Λία. Δεν έχω κανένα λόγο να εκφράζω τη γνώμη μου για αυτό. Δεν είμαι κάτι για τη Λία. Με το ζόρι με ανέχεται. Ακούω το κουδούνι να κτυπάει και ετοιμάζομαι να κατέβω όταν γυρίζοντας βλέπω πίσω μου τη Λία.Πρέπει να ήρθε τώρα γιατί έχει μόλις ανέβει τα σκαλιά της εισόδου. 

-Είσαι πολλή ώρα εδώ? τη ρωτάω περιμένοντας να δω τι θα απαντήσει. 

-Τώρα μόλις ήρθα. λέει κάπως αμήχανα και πάει να συνεχίσει όταν τη διακόπτω.

-Σε είδα πριν. Στον καβγά. Φοβήθηκα ότι θα κτυπήσεις. λέω χαμηλόφωνα και καταριέμαι τον εαυτό μου που δεν κρατάω τις σκέψεις μου για εμένα μόνο.

-Δεν υπήρχε περίπτωση να με κερδίσει αυτός ο μπουμπούνας. Τον είχα άνετα και το ήξερα. μου απαντάει πλησιάζοντας κάποια βήματα η Λία. Στεκόταν δίπλα στην είσοδο, ήταν αρκετά μέτρα μακριά όση ώρα μιλούσαμε. 

- Έχεις πολλούς υποστηρικτές εδώ μέσα έτσι? Είδα πόσοι στοιχημάτιζαν σε εσένα. Είσαι δημοφιλής εδώ. της λέω και την κοιτάω .

-Χαχαχ. Ούτε κατά διάνοια δεν με λες δημοφιλή. Στοιχημάτιζαν σε εμένα γιατί ήξεραν ότι θα κέρδιζα. Όσοι είναι καιρό εδώ ξέρουν ότι δεν πρέπει να παίζουν μαζί μου. Δεν είναι υποστηρικτές μου. Μάλιστα οι περισσότεροι με αντιπαθούν κιόλας. Απλά έχουν μάθει ότι αν δεν είναι μαζί μου δεν πρέπει να είναι εναντίων μου. Προκειμένου να μην τσακωθούν μαζί μου με αγνοούν. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Μου αρέσει που μόνο αυτοί που με νοιάζουν είναι κοντά μου. Από την ομάδα που πιθανώς είδες να μου δίνει συγχαρητήρια οι περισσότεροι μου μιλάνε γιατί είμαι αυτή που είμαι. Αν είχαν καλύτερη επιλογή δεν θα το έκαναν. 

-Αυτό είναι σκληρό ακόμα και για φυλακή. Αλήθεια δεν σε νοιάζει κανείς από την παρέα σου?

-Όχι. Αλήθεια σε όλη τη φυλακή δύο άνθρωποι με στηρίζουν πραγματικά τους θεωρώ οικογένειά μου και δύο άνθρωποι πιστεύω ότι με συμπαθούν πραγματικά και μου μιλάνε.

-Ο γαιοδαμαστής που σε αγκάλιασε πριν, είναι στα δύο άτομα που θεωρείς οικογένειά σου? λέω και μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που μου ήρθε και είπα κάτι τέτοιο.