Şimdi konuşalım biraz, biliyorum ihtiyacınız var çünkü. Aslında bakarsınız benimde ihtiyacım var. Hemde çok. Biliyorum, biz yalnızlıktan beslenenleriz. Yalnızlık büyüttü bizi. Yalnızlığın kollarında aradık kendimizle ilgili olan soruların cevaplarını. Peki siz mi seçtiniz bu hayatı? Yalnızlığı? Aslında bakarsanız hayır, hiç birimiz seçmedik bu berbat hayatı. Biz sadece belki dedik, belki biri gelir bulur beni. Beni yalnızlıktan kurtarır. Karanlığımdan alır, aydınlığa çıkarır. O zamana kadar bekleyebilirim karanlığımda. Sizde hiç dilemediniz mi bunu? Tam bunu dilediğiniz an bir yerde bir yıldız kaydığını umarak dilemediniz mi? Dilediniz. Hemde çok istediniz. Ama hiç kimse sizi karanlığınızda göremez. Karanlıkta görünemezsin zaten. Kalk şimdi ayağa, aç ışıklarını. Yada aç perdelerini. İçeri ışık girsin biraz. Büyümen için seninde ışık görmen gerekir, bir çiçek gibisin çünkü. Şimdi al kulaklıklarını, dışarı çık. Aç müziğini. Biraz etrafa bak, denizi izle. Yanından geçenlere gülümse. Nasıl olsa su akar yolunu bulur.
@guguleyto
Tumblr: thedevilmaycarebutnotmine
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Motive
General FictionHepimizin içinde büyüyen bir sıkıntı var. Zihnimizi rahat bırakmayan, aynı zamanda ne olduğunu bile bilmediğimiz sıkıntılar. Bir dönemden geçiyoruz. Kendimizi tuhaf, mutsuz hissediyoruz. Yardıma ihtiyacımız olduğunu düşünüyoruz. Kaybolduğumuz yalnız...
