Seninle ayrıldığımız gündeyim.Evime uzakta bir köşede ağaçların orada veda etmiştin eve gitmek için.Ben eve gittiğini sanıyordum fakat hayatımdan da gittiğini bilmiyordum o an.Bilemezdim..Yağmur yağıyordu ve ben sana veda ederken bile utanarak ve birisi görecek korkusuyla istediğim gibi vedalaşamamıştım.Sanki her gün görüştüğüm bir akadaşımmış gibi yanağını öpermiş gibi yapıp uzaklaşmıştım.Sende arkamdan dikkat et diye seslenmiş ve bir kez daha gülümseyerek dönmeme sebep olmuştun.Yağmurdan dolayı eve koşar adım gitmiş ve yol boyunca seni düşünmüştüm.Bugün oraya gittim tekrardan ve bu sefer daha yavaş yürüdüm.İzledim geçtiğim yolları..Bizi izledim..Yüzümde ki utancı ve senin bana bakışlarını doyasıya izledim..Durdum o köşede ve yağmurun beni bu sefer sırılsıklam edişini izledim ve derinden hissettim..Kafamı kaldırarak yağmura bir selam verdim ve oda damlalarıyla cevap verdi.Aynı yer,aynı yağmur,aynı ben..Eksik olansa sadece sen..Bilseydim ogünden sonra bir daha hiç görüşmeyeceğimizi koşar adım gitmez daha yavaş yürür ve seni bir daha hiç görmeyecekmiş gibi öperdim.Belki bir tokatta atabilirdim o andan sonra yaşayacaklarım için ama attığım yere tekrar bir öpücük kondururdum.Kıyamazdım anlayacağın..Sen gittikten sonra yağmur da deliler gibi ıslanır ve aşık oldum diye haykırırdım belki..Uzun yıllar sonra ilk kez aşık olduğumu hissetmiştim çünkü ve bu acıtsa bile o an harika bir histi.O zaman sen yanımdasın diye yavaştan alıyordum ama herkes gibi bende gidince anladım birgün herkesin ansınız gidebileceğini..Bana bu duyguları yaşattığın için teşekkür ettim bugün yağmurun altında ama sensiz yaşattığın için de ağlamak istedim..Ben o gün yapamadıklarımı bugün yapmaya çalıştım bir nebzede olsa ..Yağmurdan kaçmadım mesela..Onun beni ıslatmasına izin verdim ve tam ayrıldığımız nokta da tekrardan kucakladım seni.Sanki sen varmışsın gibi..Öptüm yeniden ama daha içten..Sonra daha güzel vedalaştım seninle..Giderken gülümseyerek dönüp dedim ki sana "sende dikkat et"
