Mo Dao Zu Shi - Modern Life

AİLE

Mutluluk ve heyecan... ne kadar da uyumlu iki duygu. Gülümseyerek geçen bir gün.. Ne zaman böyleydim en son? Orta okul veya lise? Belki de, hatırlamak da güçlük çekiyorum.

Kulaklarıma varan ağzımla bitirdim dosyaları. Çok kez etrafıma bakıyor ve onu arıyordum artık. Korku.. Nereye gitmişti? Neden korkmuyordum artık? Bana bakmasında bile yeterdi halbuki. Şimdi ise sevdiğini söylüyordu ve ben mutlu oluyordum. Duygular...

Düşüncelerimin arasında yüzerken birinin dürtmesiyle irkildim. Özür dilerim Wei. Bu Wen Ning'di, irkilmem onu tedirgin etmişti. Önemli değil. Ne oldu? Elinde tutuğu dergiyi koydu masaya. Ünlü Jiang şirketi, Jin şirketiyle ortak olmuşlar. Şaşkınlıkla daha detaylı baktım fotoğrafa. Şaka yapıyor olmalısın... Wen Ning omuz silkerek Dergide yazanları görüyorsun Wei. Yüzüme yapıştırdığım dergiye şiddetle masaya koydum. Jiang Cheng asla böyle bir şey... Sayfada gördüğüm bir kaç resimle olayı çözmüştüm. Okumadan Wen Ning'e ablamın ve Jin Zixuan'ın olduğu fotoğrafı gösterdim. Bunlar uzun zamandır evli ve ablamın bana 'üvey' diye söylediği çocuk da aslında üvey değil... Lütfen tahminlerimin yanlış olduğun söyle bana! Gözlerini kaçırarak derin bir nefes aldı. Aslında yeni evlenmişler ve çocuktan hiç bahsedilmemiş. Fakat büyük bir ihtimalle çocuk konusunda haklısın. Dudağımı sinirle ısırdım Lanet olsun...

Yaklaşık 18-19 yıl önce, Jiang şirketinde çalıştığım zamanlar, ablam ve kardeşimle aynı evi paylaşıyorduk. O zamanlar şirket ailenin ani ölümüyle sallanmış, çöküşe geçmişti. Ailesinden miras kalanı kaybetmemek adına gece gündüz demeden tüm enerjisini bu şirkete odaklamıştı kardeşim. Ben yardım etsem de onun kadar olamıyor, sabah tüm gücümü şirkete verdikten sonra akşam 10-11 gibi dönüyordum eve, ve anlamadığım bir şekilde onun kadar çalışmadığımı bile bile teşekkürler ediyordu her gün. Onun böyle davranmasıyla mahçup oluyordum çünkü Jiang Cheng akşamını sabah katıyor, günlerce gözüne bir damla uyku girmediği oluyordu. Ailesinin düzgünce yasını tutamamıştı bile. Belki de onun yas tutma şekli buydu, kafa dağıtmak.

Ablamla beraber yanlız kaldığımız bir geceydi ve ben işten her zamanki saatimde gelmiştim. Fakat eski günlere göre halsizdim, hastalandığımı anlamamıştım o an. Vicdanımı rahatlatmak amacıyla kendi çizgimi aşmıştım sanırım o gün.  Neyse biraz olsun yemek yemek için yöneldim buzdolabına. Kapağını açıp yarı ölü halde içine bakıyordum fakat göz kapaklarımı kontrolüm zorlaşıyordu her saniye. Ne aldığımı hatırlamadığım yemeği koydum ocağa ve başladım ısıtmaya. Ne ara çıkarttığımı hatırlamadığım tabağa bir kaç kaşık koyduktan sonra mutfaktaki masaya oturdum. Açlıkla yediğim yemeğin tabağını lavabonun içinde bırakıp gittim uyumaya fakat bir şeyi unutmuştum, ocak hala açıktı ve üstünde de yemeği unutmuştum.

Ablamın odası mutfağında yanındaydı benimkisi ise hemen karşısında; ev çok da büyük değildi o zaman, şimdi ne olmuştur bilmiyorum.

Akciğerlerimi doldurdukça boğulduğumu ve boğazımın yandığını hissettiğim anda açtım gözlerimi. Karanlığın esir aldığı oda da hiçbir şey belli olmasa da gözlerimin hızla yaşarmasından bir şeyler olduğunu anladım. Saniyeler içinde de kapımın altından turuncu bir ışığın ve seslerin geldiğin fark ettiğimde hızla kapıya yöneldim. Kapı kulpunu tutmamla elimi acıyla çekmem bir olmuştu. Ne olduğunu o an çözmüş olmamla beraber ablama ulaşmam gerektiğinin farkına varmıştım. Acaba ne kadar süredir bu haldeydi?

Örtündüğüm pikeyi alıp onun yardımıyla kapıyı açtım. Ablamın odası çoktan alevlere teslim olmuştu. Panikleyip ne yapmalıyım diye düşünürken pikeyi ıslatıp odaya dalma fikri parladı kafamda. Banyoya nasıl gittim ve o pikeyi nasıl ıslattım gerçekten bilmiyorum. Yorgundum, hem de çok fakat enerjisiz olan vücudumda salgılanan adrenalinle ayakta olduğumun farkına vardığımda  bitkin düşmeden ablamı kurtarmam gerektiğini anladım.  Islak pikeyi üstüme aldım ve açılması için omuz attım kapıya. Çektiğim acını o an değeri yoktu, sadece ablamı alıp siktir olmak istiyordum bu evden.