Παράνομη αθωότητα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ζωγράφιζε ανοιχτά παράθυρα σε κλειστούς τοίχους και έμπαινε σαν τον κλέφτη μέσα στην ψυχή μου, παίρνοντας κάθε κομμάτι, κάθε σπασμένο γυαλί και το έκανε δικό του. Και εγω! Δεν μπορούσα να αντιδράσω, μονο ένιωθα το δάκρυ να κυλάει στα σκουριασμένα κελάρια του σώματος μου φτιάχνοντας ποτάμια που ήλπιζαν να με πνίξουν, να με σώσουν αλλα δεν το έκαναν. Άκου τις σκιές! Εγω τις άκουγα, τις άκουγα να χορεύουν στον τοίχο λυσσασμένες, έτοιμες να με κατασπαράξουν. Για αυτό προσευχήθηκα γιατί οι σκιές παίρνουν ότι μπορούν να πάρουν. Δεν ρωτάνε, δεν περιμένουν απάντηση γιατί είναι άψυχες, όπως και οι άνθρωποι που τις έχουν.

Πέθανα μέσα μου χίλιες φορές, ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω βοήθεια! Είχα δει τα σημάδια αλλα κατι μου έσφιγγε τον λαιμό, με έκανε να φωνάζω σιωπηλά, να το ακούω μόνο εγώ και να κατηγορώ την μοναξιά μου. Αυτο το καταραμένο κάτι που φώλιασε μέσα στην ψυχή μου και την ξερίζωσε για να την έχεις μονο εσύ στα υπόγεια του σκοταδιού σου. Όμως δεν ειναι όνειρο! Μεχρι τωρα θα είχα ξυπνήσει απο τα τσιμπήματα που μελάνιασαν το δέρμα μου. Ήθελα να με κοιτάξεις στα μάτια! Να μου πεις ότι θα τα καταφέρουμε αλλα αυτοί οι τέσσερις τοίχοι με παρηγόρησαν πιο πολύ απο ΕΣΕΝΑ! Εσύ με κοιτούσες με αυτά τα μάτια γεμάτα μίσος σαν να μου λες «ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ» αλλά στο μόνο που έφταιξα ήταν που άφησα τα μάτια μου να γίνουν παράνομα....άγρια για να έρθω δίπλα σου, να σου μιλήσω και εσύ είχες γεμίσει τον αέρα με σημάδια που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Είχες βάψει τον θυμό σου κόκκινο και τα μάτια σου έσταζαν αίμα ενώ εμένα δάκρυα φόβου.

Έκανα τα πάντα για να σε σώσω και εμένα; Εμένα ποιος θα με σώσει; Ένα κοριτσάκι ήμουν που πίστευε στον έρωτα και μέσα σε μια νύχτα έγινα γυναίκα. Ξέρεις πως ένιωσα όταν είδα το αίμα στους τοίχους; Όταν άκουσα βίαιες ανάσες να αργοπεθαίνουν στο πάτωμα; Και τώρα ακομα δεν μπορώ να ξεχάσω τις κραυγές, την καρδιά μου που χτύπαγε τόσο δυνατά λες και θα έβγαινε στον λαιμό μου. Και εσυ το θυμάσαι και ας κάνεις πως ξέχασες δεν ξέχασες ΠΟΤΕ! Έκανα τους δαίμονες σου δικούς μου αλλα οι δικοί σου ειναι σκοτεινοί, τρομακτικοί....αδίστακτοι.

Κάτι μου έλεγε ότι δεν έπρεπε να το κάνω, αλλα δεν άντεξα, ο έρωτας σε χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις και στην αρχή ειναι όμορφο μεχρι που παίρνει σκοτεινή τροπή. Ακούγεται μελοδραματικό αλλα καμία φορα ένα κομμάτι του πάθους τρέφεται απο αυτο το μελόδραμα, απο αυτές τις τρελές σκέψεις. Η φωνή σου κάποτε ηταν ο πιο ασφαλής ήχος μα τώρα ειναι επικίνδυνα ήρεμη καθώς αντηχεί στο χλωμό δέρμα μου. Κοίτα με για μια φορα αληθινά χωρίς αυτά τα μάτια να κρύβουν δαίμονες.

Μην αποπλανήσεις ξανά τα αισθήματα σου, δεν σου ζητάω να ξεχάσεις γιατί αυτό θα ειναι το μεγαλύτερο ψέμα απο όλα και θελω με μια κραυγή να σου πω ότι αυτές οι εικόνες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας. Έκλεισα τις προσευχές μου σε ένα κουτί και τις πέταξα στην θάλασσα με όλες τις θολές αναμνήσεις, έσφιξα τα δόντια μου και είπα θα παλέψω μέχρι τέλους. Δώσε μου το χέρι σου, βαρέθηκα πια να κοιτάω το ταβάνι και να πέφτουν οι σταγόνες του στα ξηρά χείλη μου. Βαρέθηκα να καίγομαι, βαρέθηκα να τρέχουν αίματα σε όλο μου το σώμα. Ηρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος είτε το θέλεις είτε όχι. Ήρθε η ώρα να διώξουμε αυτήν την παράνομη αθωότητα απο τα μάτια μας. Κάποτε με έχεις ρωτήσει.... « ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ»

Λοιπόν.......

Ένα χρόνο πριν