έναν αιώνα μετά (atla Fanfiction)

Part 7 : Ο φίλος θα καταλάβει...

Μεριά Άιροχ

Φτάνουμε απ'έξω από το γραφείο του Λουντόβιχ και εγώ χτυπάω την πόρτα ενώ ο Λίαμ στέκεται σοβαρός λίγα μέτρα πιο πέρα. Μπαίνω στο γραφείο και βλέπω τον στρατηγό να βηματίζει πάνω κάτω ανήσυχος. Άλλοι δύο αξιωματικοί βρίσκονται στο γραφείο μαζί μας, καταλαβαίνω από τη στολή ότι είναι πλοίαρχος και συνταγματάρχης. Στρέφομαι προς το στρατηγό για να μου συστήσει τους αξιωματικούς. 

-Πλοίαρχος Λίντεν και συνταγματάρχης Αλμίν λέει λακωνικά. Έχουμε κωδικό μπλε. Ξέρεις τι σημαίνει πιστεύω, σωστά? με ρωτάει λες και είμαι κανένας αρχάριος. 

-Εννοείται πως ξέρω του απαντάω επιτακτικά. Γνωρίζουμε ποια ανώτερη αρχή θα μας επισκεφτεί? Ξέρουμε ποιος αποτελεί τον κωδικό μπλε? τον ρωτάω.

Ανησυχώ αρκετά στη σκέψη ότι μπορεί ο κωδικός μπλε να είναι ο πατέρας μου. Δεν θέλω να αναμιχθεί άμεσα, μπορεί να οι πράξεις του να επηρεάσουν την έρευνα. Αυτό δε το θέλω. Μακάρι να μπορούσε να λήξει ο πόλεμος χωρίς καμία πλευρά να ηττηθεί. Δεν θέλω ούτε να κερδίσουμε ούτε να χάσουμε. Αν για την επιβίωση της οικογένειάς μου είναι αναγκαία και η νίκη του έθνους της φωτιάς τότε ας γίνει έτσι,όμως διαφορετικά δεν έχω καμία επιθυμία να δω τον εαυτό μου νικητή. Η έρευνα θέλω να έχει ασαφή αποτελέσματα όπως έτσι και αλλιώς όλοι περιμένουν. Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι υπάρχει πιθανότητα να βρεθεί με αυτόν τον τρόπο το άβαταρ και αυτήν ακριβώς την πεποίθηση σκοπεύω να επαληθεύσω.

-Νομίζω πως πρόκειται για τον στρατηγό Νοντέλ, του ναυτικού. Άκουσα κάποιες φήμες να λένε ότι θα γίνει κίνηση από το έθνος της φωτιάς κατά του βασιλείου της Γης. λέει ο Λουντόβιχ και νιώθω σαν ένα ακόντιο να διαπέρασε το σώμα μου. Αν υπάρχει σχέδιο μάχης λογικά θα κερδίσουμε, δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το βασίλειο της Γης.

-Χμμ... Κατάλαβα, είπα. Μακάρι, συνέχισα για να δώσω την αντίδραση που περιμένουν από εμένα. 

Πρέπει να χαίρομαι με τις κατακτήσεις μας αλλά στην πραγματικότητα παλεύω με τον εαυτό μου για να δείξω την προσποιητή ικανοποίηση που αναμένουν από τη θέση μου. Είμαι αυτός που είμαι και όσοι, λίγοι, το ξέρουν περιμένουν την αντίστοιχη αντίδραση. Αυτή ακριβώς τους δίνω λοιπόν. Παριστάνω τον χαρούμενο, ικανοποιημένο από ''κατορθώματα'' του έθνους του, πρωτοστάτη του πολέμου. Και αυτό λίγο λίγο με σκοτώνει εσωτερικά.

-Ξέρετε ποια ώρα είναι το συμβούλιο κύριοι? στρέφομαι τώρα προς του αξιωματικούς. Ο πλοίαρχος γνέφει καταφατικά και απαντάει θετικά.