Wat ik denk

Hoofdstuk 42: Ik dacht dat je weg was

De volgende morgen word ik wakker met mijn naakte lichaam door de dekens gewikkeld.

Ik zucht zachtjes als ik mijn ogen open in verwachting om mijn vriendje te zien, maar hij is er niet.

Meteen ga ik rechtop zitten en kijk de kamer rond. De paniek komt de kop op steken en ik voel alle moed naar beneden zakken.

Is hij alweer weg?

Ik kijk op de grond op zoek naar zijn kleren, maar ik kan ze niet meteen onderscheiden. Ik raap een paar kleren op en trek een onderbroek en shirt aan.

Met veel haast been ik naar de badkamer, maar er is niemand.

Geen Rein.

De tranen drukken tegen mijn ogen als ik de trap afloop en ik heb het gevoel dat mijn benen het ieder moment kunnen begeven.

Hij is weg.

'Dus je had een date gisteren?' vraagt een stem die vanaf de keuken komt.

Ik hol naar de keuken en struikel bijna binnen als ik de stem als die van Rein herken.

Eerste zie ik mam die tegen het aanrecht staat met een tas koffie in haar hand. Mijn ogen dwalen af naar de andere persoon, de persoon die ik zocht.

De persoon waarvan ik dacht dat hij vertrokken was.

Maar daar zit hij.

Zijn haren door de war van het slapen, zijn ogen vloeibaar als hij me hoort en zijn lippen die een glimlach vormen.

Opluchting raast door mijn lichaam als zijn ogen opnieuw de mijne vinden.

'Goedemorgen Jules,' zegt hij en ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen.

Niet te geloven dat ik dacht dat hij me zou verlaten.

Het schuldgevoel knaagt aan mijn geweten en ik zucht een beetje.

'Wat is er lieverd?' vraagt mam en ze zet haar koffie op het aanrecht.

Ik haal mijn hoofd uit mijn handen en mompel dat ik een douche nodig heb.

'Oké,' zegt mam en daarna ga ik terug naar boven.

Ik voel me zo ontzettend ellendig dat ik dat echt had gedacht, maar ergens had ik het een beetje verwacht. Ik bedoel, ik ben niet perfect en verdient Rein niet beter?

'Jules?' hoor ik Reins stem en ik kijk om als de badkamerdeur langzaam opengaat.

'Ja,' zeg ik een beetje afwezig.

'Gaat het?' vraagt hij en ik knik, maar ik kijk hem niet aan waardoor hij weet dat ik lieg.

'Jules,' zegt hij en hij komt dichterbij staan en neemt me in zijn armen. 'Wat ligt er op je hart?'

'Ik dacht ... Ik dacht dat je weg was,' zeg ik zachtjes en de tranen drukken tegen mijn ogen als de eerste keer weer voor me komt.

De koude die me omringd had.

Ik knijp mijn ogen dicht en Rein houdt me op armlengte.

'Jules, dat was toen. Ik zal je nooit meer verlaten. Nooit meer,' zegt hij en hij kust me op mijn voorhoofd.

'S-sorry,' zeg ik trillerig en ik voel de eerste traan langs mijn wang rollen.

Rein veegt hem weg en glimlacht lief naar me. Ik slik de krop in mijn keel weg als er weer een traan over mijn wang rolt.

'Het spijt me zo,' zeg ik en Rein neemt me terug in zijn armen.

Ik begraaf mijn hoofd in zijn blote borstkas en voel de tranen over zijn huid stromen. Ik snik en sla mijn armen ook rond zijn middel.