Rosemare: Settelen in een sprookje

Hoofdstuk 2

Om mij heen zie ik stralen licht langs de muren glijden. In het licht zie ik stof zweven en de verder niets. Ik ope het raam en ik voel de frisse lucht naar binnen waaien. De wind in combinatie met de muffe lucht in het huis, geeft mij kippenvel over mijn hele lichaam. Ik loop weer naar een ander deel van de woning en ik kom in de keuken terecht. Het is hier een stuk lichter in huis en ik zie dat de keukenbladen van hout zijn gemaakt. De muren bij het aanrecht hebben nog een ouderwetse stijl; witte tegels met rozen. "Die gaan er straks meteen uit," denk ik hard op. Mijn vingers glijd ik over het keukeneiland en ik realiseer mij dan echt dat dit geen droom is. 

Vol gedachten loop ik de rest van de woning door. Er zijn nog twee andere kamers op de benedenverdieping. De een kan ik gebruiken als een thuisbibliotheek. In mijn ouderlijke his staan nog een twee dozen vol met boeken. Ik kan dan niet direct een bibliotheek van die kamer maken, maar het is wel een begin. De grote ramen van de kamer zien er vies uit, waardoor het licht in de ruimte er spookachtig uit ziet. De houten vloer licht vol stof en waardoor ik mijn eigen voetstappen op de vloer kan zien. 

De tweede kamer is ongeveer net zo groot als de woonkamer. Volgens de advertentie is dit eetkamer. Ik kan kijk naar de muren waar het oude behang in stukken naar beneden hangt. Het verbaasd mij eigenlijk niks dat niemand hier al die tijd wilde wonen. Het voelt zo akelig aan: de muffe lucht, al het stof op de vloer en natuurlijk die vieze ramen. Maar toch heeft de kamer toch iets huiselijks, ondanks de grootte. 

ik besluit weer terug te lopen naar de keuken. En ik kijk nog eens goed om mij heen. Het houten aanrechtblad moet een flinke schrobbeurt krijgen en daarna moet het weer opnieuw in de lak gaan. Het kraantje bij de wasbak is al flink aan het roesten en de wasbak zelf is ook wel aan vervanging toe. De kastjes waren zo te zien wit, maar door waarschijnlijk zijn de door de jarne heen gaan verkleuren. Die ga ik van de week maar goed schoonmaken en renoveren. Eigenlijk staat mij een hele grote renovatie te wachten. Ik verzink in gedachten over de dingen die ik wil gaan doen op deze verdieping. Ik blijf dagdromend omhoog kijken naar de lamp boven het keukeneiland. Wat een historie om mij heen. Het lijkt net alsof ik in een compleet ander tijdperk ben beland.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik een zacht geklop hoor vanuit de woonkamer. Weifelend loop ik naar de woonkamer toe.
"Wat is dat dan voor geluid?" Vraag ik mezelf af. Ik kijk voorzichtig de hoek om en ik zie een lang en mannelijke gestalte in mijn deuropening staan. 

"Hoi, de deurbel werkt niet," zegt de onbekende man.
"Hallo, daar ga ik straks maar even naar kijken. Mag ik vragen wie jij bent?" vraag ik aan de man. De man grinnikt en zet een stap naar binnen.
"Ik ben Dante. Ik woon een stukje verderop".
"Aangenaam! Ik ben-" Ik probeer mezelf voor te stellen, maar ik word onderbroken door de voor mij nog onbekende Dante.
"Maisy Humphrey. Weet ik".
Nu hij wat dichterbij staat, zie ik zijn oceaan blauwe ogen in mijn fel groene ogen kijken. Ik voel me ongemakkelijke door deze doordringende blik, maar tegelijkertijd vraag ik mij af hoe hij mijn naam weet.
"Hoe-" Weer word ik onderbroken door Dante.
"Iedereen weet wie jij bent". Hij zegt het op een verachtende toon.
Ik kijk hem verbaasd aan en zijn blik veranderd van doordringend naar amuserend. Hij slaat zijn armen over elkaar heen en neemt nog een stap naar voren.
"Verbaasd?" vraagt hij met een minachtende lach. Ik neem een stap naar achteren en ik probeer een antwoord te bedenken, maar er komt niets in mij op. Dante laat zijn armen weer zakken en zegt: "Het was prettig kennis met je te maken".
Hij draait zich om, net op het moment dat er een sterke wind naar binnen komt waaien waardoor zijn warrige, zwarte kapsel mee beweegt in de wind.
Net voor hij de deur uitstapt, draait hij zich nog om en geeft mij een korte glimlach.